KÜÇÜK HANIM

MEKTUP

Uzun ve güzel bi bölüm oldu. Oy ve yorumlarınızı bekliyor olacağım. Sizi seviyorum.

Keyifli okumalar.

Deniz için zaman durmuş,hiç bir şey duyamaz olmuştu. Az önce duyduğu üç kelime onun dünya ile bütün bağlarını koparmış gibiydi. Adam ona annesinin öldüğünü söylüyordu!! Annesinin öldüğünü!!!

Anneler ölür müydü?

Annesi ölmüş müydü?

Ölüm.

Bu duyguya nasıl alışacaktı? Kalbi karıncalanmış gibiydi. Sanki biri iğneleri kalbine doğru saplıyordu. Üstüne öyle bir yük bindi ki bi an büyüdüğünü hissetti. O an aklından türlü türlü şeyler geçti. Tüm anılar... tüm yaşananlar... Artık yoktu. Hiç biri tekrarlanmayacaktı. Bitmişti. Öksüz kalmıştı. Kimsesiz kalmıştı. Bugünden sonra ne yapacağı hakkında en ufak bi fikri bile yoktu. Babasızlık ne demek bilirdi ama annesizlik ne demek onu hiç bilmiyordu. Nasıl alışacağını da bilmiyordu. Küçük kardeşi onu evde beklerken ona ne söyleyecekti. O sadece ablasını değil annesini de beklerken "Annemiz öldü!" nasıl derdi! O daha küçücüktü. Kendi bile bu durumu hazmedemezken küçücük kardeşi nasıl alışacaktı buna. Deniz kafasında öyle şeyler kuruyordu ki artık beyni durmuş gibiydi. Düşünemiyordu. Sadece ağlıyordu.

Birilerinin onun kolunu tutup kaldırmaya çalıştığını hissetti. Kendini ayakta tutmakta zorluk çekiyordu. Kolundan tutanlar onu koltuğa doğru götürmeye çalıştılar ama şoka girmiş gibiydi. Gözünden sürekli yaşlar düşüyor ve tükenmiş hissediyordu. Bunun haksızlık olduğunu düşünüyordu. Zaten kimsesi yoktu. Annesi de onu bırakıp nasıl giderdi! Onsuz napardı! Başını iki eli arasına almış koltukta sallanırken hem düşünüyor hemde ağlıyordu. Ne yapacağını bilemez haldeydi.

Birden gölge düştü önüne. Kim olduğu ile ilgilenecek durumda değildi. Sonra bir çift ayak gördü dibinde. Tanıdıktı. Yavaşça kafasını kaldırdığında gördüğü kişiyle içindeki tüm birikmiştik dışarı vurdu.

"Sen..senin burda ne işin var!!!!"

"Ölmüş"dedi karşısındaki adam. Gözlerinde hüzün vardı. İçmemişti bu sefer. Üstünde sarhoşluk bir hal yoktu.

"Evet! Öldü! Annem öldü! Senin yüzünden öldü! Sen onu bitirdin! Ömrünü tükettin sen onun! Şimdi buraya gelmiş ölüsünü de mi bitirmeye çalışıyorsun!!!!" Deniz bağırıp çağırıyor bağırırken de ayağa kalmış adama tükürürcesine bakıyordu. Mehmet,Elif,Ahmet durumu bildiğinden tepki göstermemiş yanlarına yaklaşmayı da düşünmemişlerdi. İkisi arasında olan şeyin burda çözümlenmesi gerekiyordu. Ama savaş bu duruma alışkın olmadığı için kızın bu halini gördüğünde çok şaşırmış ve ne yapacağını bilemez olmuştu. Kimse de engel olmuyor kız karşısındaki adama bağırıp çağırıyordu. Birazdan sinir krizi geçirip bayılması an meselesiydi. Ama o da diğerleri gibi karışmamaya karar verdi.

"O..o benim yüzümden ölmedi. O..o..o hastaydı ve bunun suçlusu ben değilim"dedi kendi bile söylediği şeylere inanmazken gereksiz cümleler sarf etmişti denize

"Senin yüzünden değil öyle mi! Sen benimle dalga mı geçiyorsun!!! Annemi bu hale sen getirdin şerefsiz! Her zaman sana katlanmaya çalıştı annem. Sesini bile yükseltmedi sana!! Her dediğini yaptı! Senin yerine bile çalıştı be o kadın sırf eve yemek getirmek için! Hasta oldu yine çalıştı! Dövdün!! Yine çalıştı!! Bizim için çalıştı o kadın!! Ama sen onu bile beğenmedin! Sen içkine,parana baktın! Bir kez bile bizi görmedin!! Bir kez bile sevmedin bizi!! Allah'ın cezası! Şimdi gelmişsin karşıma üzülmüş gibi 'ölmüş' diyorsun! Allah belanı versin senin!!"dedi kız yumruklarını adamın göğsüne vururken. "Allah belanı ver.."diyemeden orada kendini kaybetmişti deniz. Ayakları da beyni de gücünü bitirmişti sanki. Öyle bağırarak söylüyordu ki sözlerini boğazı kurumuş konuşacak takati kalmamıştı.