ေမာ္ဒယ္ျမင့္ကားေလးတစ္စီးလမ္းမေပၚမွာအ႐ွိန္မွန္မွန္နဲ႔ေရြ႔ေနသည္။ကားအတြင္းပိုင္းမွာလဲအပ္က်သံေတာင္ၾကားရေလာက္ေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
ေဘးနားမွာနားၾကပ္တပ္ကာမ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ထိုေကာင္ေလးသူ႔ကိုသူစိမ္းဆန္စြာျပဳမူေနသည္မွာတစ္ပတ္မွ်႐ွိခဲ့ၿပီ။
ေျပာလိုက္ရင္လည္း "အင္း'' ''အြန္း'' ဒီႏွစ္လုံးကေနတျခားဘာမွထြက္မလာခဲ့ဘူး။ဒီေကာင္ေလးဘာေတြေၾကာင့္ဒီလိုသူစိမ္းဆန္သြားလဲဆိုတာကိုလည္းမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။
"ကိုယ္''
မေျပာရေသးရင္ဘဲေကာင္ေလးကကားေပၚကဆင္းသြားေလၿပီ။တစ္ေရြ႔ေရြ႔သြားေနတဲ့ေကာင္ေလးေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်မိတယ္။
"သုတ မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား''
"အင္း ေျပပါတယ္ကြာ''
မခ်ိမရဲျပံဳးၿပီးေျပာလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ရင္းသူတို႔စိတ္မေကာင္းပါ။
ေဇယ်တစ္ေယာက္စကားစမယ္ဆိုမွသုတတစ္ေယာက္မ်က္ရည္ေတြက်လာတာျမင္ၿပီး
"သုတ''
''သုတ လာငါတို႔တစ္ေနရာသြားမယ္''
သက္တန္႔တစ္ေယာက္သုတလက္ကိုဆြဲၿပီးေက်ာင္းထဲကလူနည္းတဲ့ေနရာကိုေခၚသြားေလတယ္။ေဇယ်တစ္ေယာက္ကေတာ့က်န္ခဲ့တဲ့လြယ္အိတ္ေတြကိုယူရင္ေျပးလိုက္လာတာကိုသိလိုက္သည္။
"အဟင့္ အီးဟီး ''
"အင္းအင္း ငိုလိုက္ ဝေအာင္ငိုလိုက္''
သက္တန္႔ကသုတကိုဖက္ၿပီးေက်ာေလးပြတ္ေပးေန႐ွာတယ္။သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးခံစားေနရတာသိတာေပါ့။
"အဟင့္ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငါကိုယ္ငါထိန္းတာလဲမရဘူး😭😭😭(ကေလးေလးသနားပါတယ္😭😭)
''ငါကဒီလိုမဟုတ္တာကို ေသခ်ာေနတာပဲ။ဒါမဲ့ကြာ ခုကအဲ့လိုႀကီးျဖစ္ေနတာ"
''ေအးပါ ဝေအာင္ငို ငိုၿပီးမွေျပာၾကတာေပါ့''
ေဇယ်ကေတာ့ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးပဲၾကည့္ေန႐ွာတယ္။
YOU ARE READING
ကိုယ္ရံေတာ္လူႀကီး ( Complete )(Uni-zawgi)
Romanceခန္႔ျမတ္ပိုင္ ႐ွင္းသုတ Unicode ခန့်မြတ်ပိုင် ရှင်းသုတ
