Primero de muchos

750 34 26
                                    

Gracias por los comentarios en el primer capitulo, se agradece mucho el apoyo. Aquí tenéis uno nuevo. Espero que os guste.

----------------

P.O.V Inés

Mis dudas recorren mi cuerpo, y miles de respuestas diferentes invaden cada milímetro. ¿Debería dejar a Xavi, o darle una segunda oportunidad? Le quería, claro que le quería, eran años los que nos conocíamos, pero yo ya no sentía lo mismo, me empezaba a fijar en otras personas, además, después de lo que me hizo, no creo que se merezca una segunda oportunidad. Tengo que decidirme, coger el móvil y armarme de valor, siempre me han dado miedo estas cosas, no me gusta hacer daño a la gente ni que los demás sufran por mi culpa, pero he de comenzar a pensar un poco más en mi y pensar en lo que a mí me hace feliz. No lo dude ni un minuto más porque si lo hacía me volvería a echar para atrás de nuevo.

-Xavi, hem de parlar, si us plau, millor si és aviat. (Xavi, tenemos que hablar, por favor, mejor si es pronto)

Dejé el mensaje en el buzón de voz, no me cogía las llamadas. No podía pensar mucho más tiempo en él, debía centrarme en el trabajo y organizarme un poco la semana, estaba dejando C's de lado y eso no me beneficia para nada. Hoy teníamos un meeting donde nos reuniríamos todos los partidos o eso me dijo Albert, que si no fuera por él ni me acordaba de levantarme de la cama.

Estaba nerviosa, estos eventos siempre me ponían un poco más nerviosa de lo normal, encontrarme con quien se suponía que eran mis rivales no era de mi agrado, aunque me daba la energía para seguir en el puesto en el que estoy.

Aún me quedaban cuatro horas hasta que el taxi me pasara a buscar, pero comencé a arreglarme, me metí a la ducha y aún con la toalla envuelta en mi pelo, abrí el armario, y dudé más de una hora que ponerme, nunca me ocurrían estas cosas, solamente cuando era algo especial y mi intuición me decía que el día de hoy iba a ser distinto. Por fin me decanté por un vaquero negro, una camisa básica y una americana en color morado y se me olvidan, unos tacones del mismo color que la chaqueta. Sin darme cuenta, me faltaban 15 minutos para bajar, tenía que darme prisa.

Todo ocurrió con normalidad, el taxi me recogió y me llevó al sitió donde se realizaba en meeting, no muy lejos de donde yo vivía. Esperé a que llegara Albert y mi equipo para no entrar sola. Cuando aún estaba a las puertas del recinto oí una dulce voz que decía mi nombre "Inés", automáticamente me giré y mi cara de asombro era obvia cuando descubrí que la persona que se encontraba a mis espaldas era Irene Montero, que guapa era de cerca, por cierto. Nerviosa, y no se bien el porqué, la salude con un tono de sorpresa "Irene". Me da dos besos y comenzamos a hablar

-¿Qué tal estás Inés? Hacía mucho que no nos veíamos, desde aquel día que nos encontramos en aquella charla.

-¡Muy bien! ¿Y tu? Es cierto ya recuerdo, sí que hace tiempo ya, que tal están tus hijos? - Pregunté para romper un poco hielo, estaba nerviosa, más que otros días

-¡Genial, gracias por preguntar, luego te enseño una foto.

Es en ese justo momento, antes de poder seguir hablando con Irene, es cuando me suena el movil. Xavi. Dudo si cogerlo o no, Irene me hace una mueca de disculpa, al igual que yo, que me disculpo antes de cogerlo.

-Xavi, que vols? No és bon moment (Xavi, ¿que quieres? No es buen momento)

-No ho se, m'has trucat tu abans i sembla urgent (No lo sé, me has llamado tu antes y parece urgente)

-Tens raó, ho sento, estic a punt d'entrar al meeting que et vaig dir, no et recordes? Bé, dóna el mateix, quan isca et truque. Adéu. (Tienes razón, lo siento, estoy a punto de entrar al meeting que te dije, ¿no te acuerdas? Bien, da igual, cuando salga te llamo. Adiós)

Le colgué antes de que me pudiera hacer preguntas, a veces era un poco inoportuno, pero no se lo tenía en cuenta.

Todo transcurría con normalidad, por fin entramos, y realmente, por fin salimos, tenía muchas ganas de llegar a casa, y descansar, pero aún tenía que llamar y hablar con Xavi, no lo puedo alargar más.

Cuando me disponía a abrir la puerta del taxi, una mano rozó mi espalda, "Adiós" oí y al girarme, era ella, otra vez. El escalofrío que me entró por el cuerpo era distinto, no me pasaba eso desde hace tiempo, no se si es la persona, el momento en el que me encuentro, o es que simplemente, tengo frío. Pero me quedé perpleja, mirándola de espaldas, aun podía ver como se alejaba hacia su coche, desperté cuando el conductor picó la ventana con su nudillo, para avisarme que el coche aún estaba ahí. Igual que Irene.

Llegue por fin a casa, y a medida que subía las escalera, marcaba el número de Xavi, me lo sabía de memoria.

-Ja he arribat a casa, tinc que parlar amb tu (Ya he llegado a casa, tengo que hablar contigo)- los nervios me consumían por dentro, no sabia como decírselo, pero tenía que ser ya.

-Si, digues-me (Sí, dime)

-A veure, com ho dic... Des de fa un temps, no sento el mateix, et vull molt, però ja no estic enamorada de tu, no puc mantenir una relació en la qual jo no sóc feliç, el sento de debò, no sabia com dir-t'ho, no volia fer-te mal, però no podia seguir així,si vols que parlem , quan arribes, ens veiem. (A ver, cómo lo digo... Desde hace un tiempo, no siento lo mismo, te quiero mucho, pero ya no estoy enamorada de ti, no puedo mantener una relación en la cual yo no soy feliz, lo siento de verdad, no sabía como decírtelo, no quería hacerte daño, pero no podía seguir así,si quieres que hablemos , cuando llegues, nos vemos.)

-No fa falta Inés, sabia que alguna cosa passava, sé que tens a un altre (No hace falta Inés, sabía que algo pasaba, se que tienes a otro)

-Que?, t'equivoques Xavier (¿Qué?, te equivocas Xavier)

-Adeu, Inés, deixa'm. (Adiós, Inés, dejame)

Mi cara era un poema cuando la llamada terminó, tiré el móvil a la cama, y yo con el. Las lágrimas caían por mis mejillas, y no podía remediarlo, esto es lo que no quería que pasara, siempre que pienso en mi, acabo peor de lo que estaba. ¿Pero de donde se ha sacado que estoy con otro? No lo entiendo, tengo muy buena relación con amigos pero eso no es motivo para pensar que estoy con otro. De pronto, cuando estaba apunto de quedarme dormida, sonó mi móvil, tenía un mensaje de un número que no tenía guardado.

"Creo que nos dejamos una conversación a medias"

"Y por cierto, esa americana morada te queda muy bien, ese color es bastante podemita, no crees?"

Dejé caer el móvil encima de mi abdomen, por la foto de perfil supuse que había sido Irene, me pregunté cómo consiguió mi número de teléfono y sonreí, ese mensaje era lo que necesitaba en este momento.

Como quieres que te escriba una canciónWhere stories live. Discover now