His Series #7: Zaim Falcon

Chapter Forty-Five

ADDISON'S POV
 
"Careful." Zaim instructed and I rolled my eyes at saka humawak sa naka-abang na kamay niya.
 
"Sino ba naman kasi ang matinong tao na magde-date, dis-oras ng gabi." I grumbled at saka ipinagpatuloy ang pag-akyat sa hagdan. Tanging ang mga lamp post lang ang nagbibigay ng ilaw sa daanan namin.
 
Zaim here, hindi ko alam ang trip niya sa buhay niya. Matutulog na dapat ako kaso biglang pumasok sa kwarto ko and he said na magde-date na daw kami.
 
"Tayo, matino tayo." He answered and I rolled my eyes again.
 
"Ako Oo, ikaw? Di ko sure." I said, he chuckled at saka ipinagpatuloy ang pag-alalay sa akin.
 
Hinihingal na nakarating kami itaas ng hagdan na iyon, mapapatay ko talaga itong lalaki na to eh.
 
"Here, maupo ka dito." He said at saka pinaupo ako sa bench na nanduon, saka ko lang napansin ang city lights sa harap ko. "Wait lang ha, may kukunin lang ako." Paalam nito.
 
"Bumalik ka." I said and he smiled.
 
"Of course." Nakangiting sabi nito bago umalis.
 
I let out a sigh at saka tinignan ang view sa harap ko, I clutched the Zaim's jacket na suot ko ngayon ng biglang umihip ang malamig na hangin.
 
Sa Thunycea kasi, laging malamig. Although nagde-declare sila ng summer pero hindi iyon kasing init gaya ng nasa Pilipinas.
 
Tinignan ko naman si Zaim na may bitbit na gitara. Umupo naman siya sa blanket na nakalatag sa lapag ko and he looked at me.
 
"You're playing guitar?" I asked.
 
"Yes, I can play piano too." He said.
 
"So anong gagawin mo?" I asked again.
 
"Haharanahin ka." He simply said and he start to strum his guitar.
 
Ako'y sayo ikaw ay akin.
Ganda mo sa paningin.
Ako ngayo'y nag-iisa.
Sana ay tabihan na.
 
Napangiti naman ako ng kantahin niya ang kanta na lagi kong pinapakinggan gabi-gabi. It was Buwan by JK Labajo.
 
Sa ilalim ng putting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan.
 
Zaim never fail to amaze me, at kasama na listahan nuon ay ang ginagaw niya ngayon. He's singing and take note, mataas ang kanta na iyon.
 
Ayokong mabuhay ng malungkot
Ikaw ang nagpapasaya
At makakasama hanggang sa pagtanda.
Halina't tayo'y humiga.
 
Nagtaka naman ako ng bigla siyang tumigil sa pag-strum ng gitara at saka tumayo. May kinuha naman siya sa bulsa niya and my eyes widened ng maglabas siya duon ng maliit na lalagyan.
 
Lumapit naman ito sa akin at kalaunan ay lumuhod sa isa niyang tuhod, binuksan naman niya ang lalagyan at tama nga ang hinala ko.
 
It was a ring.
 
At ang singsing na iyon ay yung singsing na suot ko noong magising ako at nakalimutan ang apat na taon ng isip ko.
 
"Zaim..what.." I trailed off not able to form a words dahil sa sobrang shock.
 
"Uhm...idadaan ko na lang sa kanta yung gusto kong sabihin, papakinggan mo pa rin ba?" He asked at tumango naman ako.
 
Ang iyong ganda'y umaabot sa buwan
Ang tibok ng puso'y rinig sa kalawakan
At bumabalik
Dito sa akin
Ikaw ang mahal
Ikaw lang ang mamahalin.
Pakinggan ang puso't damdamin
Damdamin aking damdamin.
 
He sang that stanza while looking at me.
 
And it fucking melts my heart.
 
"Alam kong...galit ka pa rin sa akin hanggang ngayon. Alam ko na sinabi ko sayo na liligawan muna kita and we will take it slow. Pero...look what I'm doing right now, I'm asking you for marriage." Natatawang sabi nito, pinakalma naman niya ang sarili niya before he cleared his throat. "I can't fucking lose you Addie, I will be damned if that happened again" He said at saka inayos ang pagkakaluhod niya.

"Will you marry me Addie? And this time with your consent?" He asked.
 
Kumunot naman ang noo ko ng marining ang mga iyon.
 
"B-bakit parang narinig ko na yang sinabi mo noon?" I asked and he chuckled.
 
"It was a part of your lost memories" He said. "So...Ms. Addison Walker, will you marry me?" He asked again at hinampas ko naman siya and he hissed because of that.
 
"Wag kang excited, pag-isipan ko muna." I said
 
"Okay, I'll give you 10 seconds to decide." He said and I glared at him. "Okay, take your time." Dagdag nito.
 
I took a deep breath, wala namang masama kung O-oo ako diba?
 
"Addie, say something." Pagpukaw nito sa atensyon ko.
 
"Oh shush, I'm thinking." Panga-asar ko and he groaned. "Maghintay ka mister, ginusto mo to." I said, tinignan ko naman ang mukha niya and I can see his puppy eyes. Awww why is he so cute?
 
"Oo na sige na." I said in defeat.
 
"Eh bakit parang pilit?" He asked.
 
"Ayaw mo? O sige edi wag." I said at tatayo sana pero pinigilan niya lang ako.
 
"Sabi ko nga, eto na oh." He said at saka isinuot ang singsing sa daliri ko. I smiled at saka tinignan iyon.
 
"Magkano to?" I asked.
 
"Huh?" Pagtataka nito.
 
"I asked if how much is this." I said.
 
"Oh, that's a personalized one. Galing sa bagong tayo na jewelry store ni Lancaster, I think it costs 1 or 2 million." He said and my eyes widened.
 
"R-really?" I asked in shock.
 
"Yep, ganyan ka ka-special sa akin." He said and winked. "Nga pala, bakit mo natanong?" He asked at nag-kibit balikat naman ako.
 
"Wala, inaalam ko lang ang presyo. Baka kasi iwanan mo ako eh, atleast may mabebenta ako." I said habang nakatingin sa singsing.
 
"You have a multi-millionaire business that is currently running tapos nagpa-plano ka na ibenta yan?" He said and he sighed. "On the contrary, hindi na kita iiwan. Tatanda tayo ng magkasama." He answered and I chuckled, hinawakan ko naman ang wrist niya ng tumayo ito at saka hinila.
 
"What?" He asked.
 
"Kiss me." I said.
 
At hindi ko na kailangang ulitin iyon dahil kaagad din naman niya akong sinunod.
 

Xxxxxxxxxx

The whole story is exactly 1000 words, hindi pa kasama duon itong author's note sa last part.

So you know, I love you all 1000 😂😂😂

-Queen Jema ♕