+15
'İmkansızı mümkün kılan bir aşk hikayesi...'
"Ama sen benim arkadaşımsın. Ve arkadaşlar birbirlerinin adını bilmeliler." Elimi ikinci kez ona doğru uzatıp aynı sahneyi tekrarlayarak bir dejavu yarattım. "Ben Lee Arirang. Senin adın ne?" Alayla o...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
🌺
"Ben seni değil kendi hayatımı kurtardım."
Tamam eğer bu cümleyi kurmasaydı bana kızmasını bile önemsemeden omzuna atlayabilirdim ama o bu cümleleri teker teker gözlerimin içine bakarak söylemişti. Farklı düşünmemi sağlamıştı. Benimle arkadaş olabileceğini düşünmüştüm. Bu cümleleri beni etkilemişti...
Küçük bir kız çocuğuna bezbebek alma sözü vermek kadar ümitlendirici bir sözdü. Kabul ediyorum fakat sinirle bakan gözleri arasından dudaklarını aralamış olası bir yanlış anlaşılmayı başlamadan bitirmişti.
"Bu da demek oluyor ki hayatını kurtarmam karşılığında beni rahat bırakacaksın. Teşekkürünü bu şekilde öde ve bir daha da sakın karşıma çıkma."
Ben arkadaş olunmayacak bir insan mıydım? Ne diye kimse benimle arkadaş olmuyordu? Oysa ki herkesin arkadaşı vardı değil mi?
O cümlesinden sonra onu zor da olsa bir hafta boyunca yapılacak pansumanlarını kendim yapmaya ikna etmiştim. Kabul etmesinin tek nedeni ise ona pansuman yaptıktan sonra bir daha yüzümü bile görmeyeceğinin sözünü vermiştim.
Teşekkürümü en azından bu şekilde etmek istiyordum ve Jungkook en azından buna izin vermeliydi değil mi?
Tüm kalbimle söz vermiştim onun karşısına bir daha çıkmayacaktım.
Ben sözümü tutardım. Büyük babam sözünü tutmayan ve yalan söyleyen insanlardan nefret ederdi. Beni de öyle yetiştirmişti bu yüzden.
O gün ceketini de alarak o odadan çıkıp gitmişti ve o günden sonra tepedeki kayanın yanında aynı saatte buluşmuş sadece pansuman yapmıştım ona. Konuşmadan... Hiç konuşmamıştım sadece pansumanını yapmıştım. Sonuçta onun o hale gelmesine ben sebep olmuştum. Ölmüş olabilirdim, ölmüş olabilirdi ya da ölmüş olabilirdik.
Kendimi biliyordum fakat onu ölüm çukuruna atamazdım. Her ne kadar hayattan bezmiş gibi gözükse de onun da içinde bir yerlerde yaşama umudu vardı. Benimkisi ise sadece bir istekti...
Sıkıntıyla nefes verdim dudaklarım arasından. Elimde tuttuğum sepetin içerisinde bu sefer şu bir haftada olduğu gibi pansuman için birkaç malzeme vardı. Myeon-sshi'm ise evde yemek hazırlamakla meşguldü. O gün ona olanları anlayamamıştım fakat yalan da söylememiştim. Sadece ayağımın kaydığını söyleyip olayı kapatmaya çalışmıştım. Yoksa tansiyon ilacı kullandığı kalbi daha fazlasına dayanamazdı.
Sepetimi önümde tutarak yürürken bir yandan da bugün yapacağım son pansumanı düşünüyordum. Başının kenarındaki yara neyse ki kabuk bağlamıştı ve şimdi ise sadece sargısını değiştirip batikon dökmek yeterli olacaktı.
