QUEEN'S PLEASURE (Η Ευχαρίστηση της Βασίλισσας)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14: OK JUST FRIENDS

Εύας POV

Φίλοι και αηδιες! Πώς είναι δυνατόν εγώ και αυτός να είμαστε φίλοι όταν έχουν συμβεί ανάμεσα μας τόσα πράγματα.
Είναι δύσκολο ακόμα και να του χαμογελάσω αλλά θα προσπαθήσω. Πλέον δεν θα εγκαταλείψω το σχέδιο μου να τον προδώσω.

Ξυπνάω από τον βαθύ ύπνο και αισθάνομαι κάτι να με πλακώνει.
Το χέρι του είναι τυλιγμένο γύρω από την μέση μου και το κεφάλι του ακουμπάει στο δικό μου όμως.
Τα πόδια μας είναι πλεγμένα και συνειδητοποίησα ότι αποκοιμήθηκα το βράδυ.
Ωραία! Τώρα δεν θα προλάβω να δω τον Χουάν.
Με πιάνει ένας πανικός.
Τυναζομαι από το κρεβάτι και τρέχω στην πόρτα.
Είναι ακόμα κλειδωμένη.
- Για που το έβαλες Εύα?,με ρωτάει ο Κάρλος που τώρα τρίβει τα μάτια του.
Του χαμογελάω αμήχανα που με έπιασε να προσπαθώ να ανοίξω αυτή την πόρτα και εκείνος μου ανταποδίδει το χαμόγελο.
- Να .... πρέπει να γυρίσουμε στο παλάτι.,του λέω.
Σηκώνεται και έρχεται δίπλα μου.
- Τώρα βιάζεσαι να γυρίσεις πίσω? ,με ρωτάει γεμάτος περιέργεια.
- Τώρα που ήμαστε φίλοι όλα είναι υπεροχα . ,του λέω.
Δείχνει περίεργος μετά από αυτήν μου την απάντηση.
- Ω! Αλήθεια?,με ρωτάει.
Κουνάω το κεφάλι μου θετικά και εκείνος μου χαμογελάει ειρωνικά.
- Ε τότε ας μην αργήσουμε! Πάμε να φύγουμε.,μου λέει.
Βγάζει το κλειδί από την τσέπη του παντελονιού του ,το βάζει στην κλειδαριά και ανοίγει την πόρτα.
"Επιτέλους!", σκέφτηκα από μέσα μου.
Βγαίνω έξω με φόρα.
- Που πας? Δεν θα φάμε πρωινό?,με ρωτάει.
Γυρίζω και του χαμογελάω ειρωνικά.
- Φυσικά! Στο παλάτι μας όμως!,του δηλώνω.
- εγώ θα φάω εδώ!,μου λέει.
Τα νεύρα μου! Έτσι μου έρχεται να τον πιάσω από το χέρι και να τον βγάλω έξω από αυτό το σπίτι και έπειτα να του βάλω φωτιά για να μην έρθει ποτέ ξανά να δει εκείνη.
- Μείνε εδώ ! Δεν υπάρχει θέμα!,του λέω γλυκά.
Με κοιτάζει περίεργα.
- Είμαστε φίλοι! Σωστά?,τον ρωτάω.
Κουνάει το κεφάλι του θετικά.
- Εννοείται.,μου απαντάει.
- Φεύγω!,του λέω περιμένοντας να με ακολουθήσει αλλά τελικά δεν το κάνει.

Η ώρα έχει περάσει. Δεν έφαγα πρωινό και μέχρι να έρθω εδώ δεν πρόλαβα να δω τον Χουάν.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν στεναχωρήθηκα. Χαίρομαι που είναι καλά και τον αγαπάω απλώς δεν..... δεν ξέρω τι θέλω αυτή την στιγμή.
Έχει πάει δύο το μεσημέρι και ο Κάρλος ακόμη να φανεί.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και εκείνος μπαίνει μέσα.
"Υπέροχα !" ,λέω χαρούμενη από μέσα μου.
- Άργησες!,του λέω.
- Συγνώμη απλώς μιλούσαμε και ξέρεις.,μου λέει.
Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος.
- Όχι δεν ξέρω ! Για πες μου λοιπόν ώστε να μάθω!,του λέω.
Σηκώνει το φρύδι του και σταυρώνει και εκείνος τα χέρια του στο στέρνο.
- Διακρίνω νεύρα.,μου λέει.
- Δεν έχω νεύρα . Μια χαρά είμαι.,του δηλώνω.
- Υπέροχα τότε. Θα κοιμηθώ! Εσύ?,με ρωτάει.
- Εδώ?,τον ρωτάω.
- Ε, που αλλού!,πριν από ώρες με μισούσε και έπειτα μου πρότεινε να γίνουμε φίλοι. Κάτι συμβαίνει. Μήπως γνωρίζει? Όχι βλακείες.
- Ωραία λοιπόν! Και εγώ θα κοιμηθώ.,του λέω.
Ξαπλώνουμε δίπλα στο κρεβάτι. Ευτυχώς που είχα βγάλει νωρίτερα τα ρούχα μου.
Βγάζει την μπλούζα του και τα μάτια μου αντικρίζουν το υπέροχο θέαμα. Ξανά ξαπλώνει πίσω και χαλαρώνει.
Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Αισθάνομαι να ιδρώνω. Αυτός μου το προκαλεί.
- κοιμάσαι?,με ρωτάει.
- Όχι εσύ?,τον ρωτάω.
- Όχι δεν κοιμάμαι.,μου απαντάει.
Γυρίζει το κεφάλι του στο πλάι και με κοιτάζει . Τον κοιτάζω και εγώ.
Τον θέλω τώρα σκέφτομαι αλλά με εμποδίζει η ανάμνηση του στο σπίτι εκείνης.
Αλλά και πάλι...
Τεντώνω το κεφάλι μου και τον φιλάω.
Αναβαινω επάνω στα πόδια του και δεν απομακρύνω λεπτό τα χείλη μου από τα δικά του.
Με απομακρύνει απαλά.
- Το μίσος μόνο αυτό θα μας δώσει και τίποτε άλλο. Είμαστε φίλοι πλέον Εύα. Το ξέχασες? Προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε.,μου λέει και κατεβαίνω από επάνω του.
- Έχεις δίκιο !,του λέω.
Γυρίζω πλευρό.
Κλείνω τα μάτια.
Φίλοι!
Μαλακίες! Τι έχω πάθει και τον Θέλω. Έπρεπε να σκέφτομαι πως να τον σκοτώσω και όχι πως να τον ξεντυσω.
Σκεπαζομαι και προσπαθώ να κοιμηθώ.
Μάταιος κόπος.
Όταν ξαναγυρίζω για να τον ελέγξω εκείνος κοιμάται ήρεμα και γλυκά.
Όσο κακός και σκληρός φαίνεται το πρωί , τόσο γλυκός και γαλήνιος δείχνει τώρα.
- Σε νιώθω να με κοιτάς Εύα.,μου λέει ενώ έχει ακόμα τα μάτια του κλειστά.
Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι.
Δεν λέει τίποτε άλλο και έτσι ανοίγω το ένα μου μάτι.
Τον βλέπω να με κοιτάζει.
- εντάξει με έπιασες. Είχα αφαιρεθεί και τίποτα άλλο. Μην συνεχίσουμε την συζήτηση αυτή....
- εντάξει!, πετάγεται και με διακόπτει.
- Είσαι καλά?,τον ρωτάω.
Η αλήθεια είναι ότι φαίνεται λίγο παράξενος. Κοιτάζει μπροστά χωρίς να μιλάει σαν να τον απασχολεί κάτι.
- Ναι ! Μια χαρά.,μου λέει.
- Δεν σε απασχολεί τίποτα?,τον ρωτάω.
- όχι!,μου λέει με έναν σοβαρό τόνο που είχε και λίγη ένταση.
Σηκώνομαι και τον κοιτάζω.
- Τα νεύρα σου αλλού! Υποτίθεται πως είμαστε φίλοι. Έτσι κάνουν, λοιπόν ,αν
θες να ξέρεις.,του λέω.
- Προσπαθούμε . Σε μισώ το ξέχασες? Δεν μου είναι εύκολο να ξεχάσω αυτά που μου έκανες.,μου λέει.
- Αυτό ήταν! Τέλος.,του λέω.
- Ξέρεις κάτι τέλος.,μου λέει και εκείνος.
Πέφτει μια τρομακτική σιωπή στο δωμάτιο.
- Για να ξέρεις ούτε εγώ σε συμπαθώ! Άρχισα να σε εκτιμάω όμως.,αποφασίζω να του πω.
Με κοιτάζει για λίγο και έπειτα κοιτάζει πάλι μπροστά.
- Εγώ δεν ξέρω τι να σου πω.,μου απαντάει.
- Μην μου πείς τίποτα.,του λέω.
Όντως κάτι τον απασχολεί.
- Ίσως σύντομα και να χαρείς.,μου πετάει.
Τι εννοεί? Τον κοιτάζω και το επεξεργάζομαι.
- Τι εννοείς?,τον ρωτάω. Δεν έχω την απαίτηση να μου απαντήσει αλλά θα ήθελα να ξέρω τι εννοεί.
- Δεν θέλω να μιλήσω Εύα.,μου λέει.
Δεν ξέρω γιατί αλλά σφίγγεται η καρδιά μου. Είναι σαν να με πληγώνουν τα λόγια του ,σαν να πονάω για αυτόν.
- Πως θα αισθανομουν αν αύριο , μεθαύριο , ήσουν ελεύθερη?,με ρωτάει τώρα.
Τον κοιτάζω τρομοκρατημένη. Τι λέει? Είναι ο άντρας μου! Γιατί να είμαι ελεύθερη? Θα με χωρίσει?
- Θα με χωρίσεις?,τον ρωτάω.
Εκείνος ξεσπάει σε γέλια.
- Από ότι σου είπα σε απασχόλησε αν θα σε χωρίσω?,με ρωτάει.
- Συγνώμη! Όχι. Πάντως είμαι η γυναίκα σου και σου λέω ότι όσο δεν θες να με χωρίσεις δεν θα φύγω.,του λέω.
Θεέ μου! Το χειρότερο είναι πως το εννοώ.
Με κοιτάζει. Διακρίνω .....όχι η ιδέα μου είναι.
- Αυτά τα λες γιατί δεν σου έχω αφήσει και άλλη επιλογή!,μου λέει.

Στην αρχή για αυτό θα το έλεγα αλλά τώρα δεν ισχύει. Δεν ξέρω τι έχω πάθει αλλά ελπίζω να το ανακαλύψω σύντομα .
Το χέρι μου ακουμπάει ασυναίσθητα το δικό του χέρι. Βλέπω το στέρνο του να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και συνειδητοποιώ ότι ανταποκρίνεται στο άγγιγμα μου.
Τα δάχτυλα μου ανεβαίνουν πάνω στο στέρνο του και κατεβαίνουν σιγά-σιγα προς τον ανδρισμό του.
Με σταματάει την στιγμή που τον πιάνω στο χέρι μου.
- Τι θέλεις Εύα?,με ρωτάει με βραχνή φωνή.
Τι θέλω? 
- Τον άντρα μου να με κάνει να νιώσω ωραία!, απαντάω ασυναίσθητα.
Μου αφήνει το χέρι και εγώ ανεβαίνω επάνω στην περιοχή του και αρχίζω να τριβομαι επάνω του.
Με πιάνει από τα μπράτσα με κατεβάζει και βάζει το παντελόνι και το μποξερακι του έτσι όπως είναι , γρήγορα.
Με πιάνει ξανά και με ανεβάζει επάνω του. Μέχρι να γδυθεί είχα αφαιρέσει και εγώ το εσώρουχο.
Το μόνο που κάνω τώρα είναι να βγάλω
το νυχτικό μου.
Κατεβάζω το σώμα μου ξανά στον ανδρισμό του και τον αφήνω να εισχωρίσει μέσα στην ήδη υγρή για αυτόν περιοχή μου.
Αρχίζω να κουνιέμαι επάνω του και εκείνος μου χουφτωνει τα στήθη.
Τον φιλάω στα χείλη , έπειτα στον λαιμό και τέλος στο στέρνο.
Κάποια λεπτά μετά αισθάνομαι να χάνω τον έλεγχο και να κουνιέμαι με μεγαλύτερη ένταση και με βοηθάει και εκείνος κάνοντας ωθήσεις και τινάζοντας με ψηλά.
Ακούγονται σε όλο το δωμάτιο οι συγχρονισμένες ανάσες μας.
Την στιγμή που τελειώνουμε μένουμε παγωμένοι και κοιταζόμαστε.

Υποτίθεται πως ήμασταν φίλοι αλλά έπειτα από όσα έχουμε κάνει μαζί τα πράγματα έχουν αλλάξει και το μόνο που δεν μπορούμε σίγουρα να είμαστε είναι, φίλοι.
Κατεβαίνω κάτω και ξαπλώνω δίπλα του. Εκείνος μας σκεπάζει και κλείνουμε τα μάτια μας.

Η πόρτα ξαφνικά ανοίγει και ένας φρουρός μπαίνει μέσα. Ο Κάρλος ανασηκώνεται στο κρεβάτι και ανακαθεται.
- Τι συμβαίνει?, ρωτάει.
- Ήρθε το γράμμα που περιμένατε.,τον ενημερώνει.
Το κοιτάζω και τον βλέπω να χλωμιαζει. Τώρα σίγουρα κάτι συμβαίνει.
- Έρχομαι!,λέει ο Κάρλος και ο φρουρός αποχωρεί.
Ο Κάρλος σηκώνεται από το κρεβάτι και ντύνεται αστραπιαία.
- Τι συμβαίνει?, φωνάζω. Με αγνοεί και συνεχίζει να ετοιμάζεται.
Τρέχω και εγώ να ντυθώ.
- Κάρλος για το όνομα του Θεού ,τι συμβαίνει?, επαναλαμβάνω καθώς ντύνομαι.
- θα μάθεις σύντομα!,μου λέει και βγαίνει έξω.
- Κάρλος!, φωνάζω αλλά έχει βγεί με γρήγορες δρασκελιες έξω από το δωμάτιο.
Ντύνομαι όπως- όπως και τρέχω και εγώ έξω από το δωμάτιο με προορισμό το γραφείο του Κάρλος.

*******************★******************

Αυτό ήταν το κεφάλαιο μας για σήμερα!!! Ελπίζω να σας άρεσε!!! Αν σας άρεσε πατήστε αστεράκι και αφήστε το σχόλιο σας!!! Ευχαριστώ πολύ!!!
😍😊🔥❤️🤩🙏💬