QUEEN'S PLEASURE (Η Ευχαρίστηση της Βασίλισσας)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 17: I AM THE KING

Εύας Ροντρίγκεζ POV

Ανοίγω τα μάτια μου και τον βρίσκω να κοιμάται δίπλα μου. Είναι ντυμένος. Δεν ξέρω γιατί το αναφέρω αυτό ,αλλά είναι.
Ανακαθομαι στο κρεβάτι και τον κοιτάζω. Είχαμε μαλώσει χθες και αποκοιμήθηκα κοντά στο παράθυρο που σημαίνει πως...
με άφησε στο κρεβάτι .
Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει στην σκέψη και μόνο ότι με κρατούσε στα χέρια του.
Τον κοιτάζω για λίγο και έπειτα κοιτάζω την ώρα.
Είναι δέκα και τέταρτο. Συνήθως ξυπνάει ;πο τις έξι ή επτά το πρωί.
Πρέπει να είναι πολύ κουρασμένος. Ίσως όμως θα πρέπει να τον ξυπνήσω....
- Κάρλος?,του λέω.
- Μμμμμ!, απαντάει.
Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πόσο ακαταμάχητα σέξι είναι όταν είναι τόσο ανέμελος.
- Κάρλος, ξύπνα!, του ξαναλέω.
Ανοίγει το ένα μάτι και έπειτα το άλλο και με κοιτάζει.
- Τι ώρα είναι ?,με ρωτάει.
Του χαμογελάω καθώς κοιτάζω την ώρα άλλη μια φορά.
- δέκα και είκοσι.,του λέω
Ανακαθεται στο κρεβάτι.
- Είσαι καλά?,τον ρωτάω.
Τρίβει τα μάτια του και με κοιτάζει.
- Εσύ? ,με ρωτάει.
- Είμαι λίγο πιασμένη είναι η αλήθεια!,του λέω.
Γελάει. Μου αρέσει όταν το κάνει αυτό.
- Ε, λογικό είναι αφού κοιμήθηκες στο παράθυρο.,μου λέει.
Τον κοιτάζω και σηκώνω το φρύδι. Να αναφέρω τώρα το γεγονός ότι το φόρεμα μου δεν είναι δεμένο?
- Να υποθέσω πως εσύ μου έλυσες τα κορδόνια στο φόρεμα.
- ναι σωστά υποθέτεις.,μου λέει.
Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που η συζήτηση μας δεν έχει κάποιον υπενιγμο μίσους .
- Πως και δεν ξύπνησες νωρίς σήμερα?,τον ρωτάω.
Το χαμόγελο του σβήνει και κοιτάζει το κενό. Θέλω να με βρίσω για αυτό που έκανα μόλις τώρα.
- Είμαι βασιλιάς και δεν μου επιβάλλεται τι ώρα θα ξυπνήσω.,μου λέει.
Σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάζω. Πρώτη φορά μου αναφέρει κάτι για το αξίωμα του με τόσο έμφαση.
- Τότε γιατί το κάνεις? Γιατί ξυπνάς νωρίς?,τον ρωτάω.
Με κοιτάζει.
- Γιατί έτσι έκανε ο πατέρας μου!,μου απαντάει.
Σκύβω το κεφάλι και σκέφτομαι τι μου έχει κάνει και ο ίδιος. Προκαλέσαμε μεγάλο κακό ο ένας στον άλλο και το πληρώσαμε και οι δύο .
- Κουράστηκα Εύα!,μου δηλώνει με ένα ίχνος απελπισίας.
Πλησιάζω δίπλα του στο κρεβάτι και τον αγκαλιάζω.
- Κάρλος , λυπάμαι.,του λέω.
- Ήθελα λίγο να ξεφύγω από την προετοιμασία πολέμου.,μου λέει.
- Δεν υπάρχει άλλη λύση?,τον ρωτάω.
- Ίσως η διαπραγμάτευση αλλά δεν πετυχενεται εύκολα.,μου λέει.
Ίσως αυτό να χρειάζεται η Κίνα.
- Οι σύμμαχοι τι λένε?,τον ρωτάω.
- Η Αγγλία και η Ιταλία είναι στο πλευρό μας καθώς και η Ρωσία.,μου λέει.
Υπέροχα. Όλα αυτά τα κράτη μαζί είναι μια υπερδύναμη.
- Δεν ξέρω τι να πω!,του λέω.
- δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Ίσως και να σταθείς τυχερή...
- δεν θέλω να πεθάνεις Κάρλος.,του λέω.
Σηκώνει το κεφάλι του από την αγκαλιά μου και με κοιτάζει.
- Πρέπει να φύγω!,μου λέει και σηκώνεται από το κρεβάτι μας.
Κάθε φορά προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τα αισθήματα μας. Ίσως να έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε ,να τα βρούμε και να αποφασίσουμε πως θα φερομαστε όταν είμαστε μαζί.
- Κάρλος!,του φωνάζω.
Γυρίζει και με κοιτάζει.
- Τι είναι πάλι Εύα?,με ρωτάει.
Τρέχω δίπλα του και μπαίνω μπροστά από την πόρτα.
- Που πας?,τον ρωτάω.
- έχω δουλειές να κάνω ξέρεις σενιοριτα.,μου λέει.
Φαίνεται πολύ σοβαρός. Τον κοιτάζω στα μάτια.
- Τι θες επιτέλους?,με ρωτάει.
- Να μην με απομακρύνεις!,του λέω.
Τώρα με κοιτάζει εκείνος σοβαρός.
- Εγώ σε απομακρύνω?,με ρωτάει.
Σηκώνω το φρύδι και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.
- Ναι Κάρλος . Εσύ και μόνο εσύ!,του λέω αποφασιστικά.
Ακουμπάει το χέρι του πάνω στην πόρτα και έρχεται κοντά μου.
- Εσύ τι νομίζεις ότι κανείς? Δεν λες τι επιθυμείς και τι αισθάνεσαι πραγματικά. Τι περιμένεις? Ότι θα σε κυνηγήσω?,με ρωτάει.
Με θέλει! Το βλέπω καθαρά.
- Με θες Κάρλος και φοβάσαι ότι δεν θα έχεις την ανταπόκριση που θα ήθελες . Έτσι?,τον ρωτάω.
- Σταμάτα επιτέλους Εύα!,μου λέει.
- Παραδεξου το!,του φωνάζω.
- Φυσικά και δεν σε θέλω.,μου λέει για να με πληγώσει.
- Με θες!,του λέω.
- Όχι και τέλος. Απόψε δεν θα κοιμηθώ εδώ .,μου δηλώνει.
- Με απειλεις . Αυτό ξέρεις να κάνεις μόνο.,του λέω κλαίγοντας.
- Είμαι ο καλύτερος σε αυτό!,μου λέει.