Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 32

Για να πετύχει το σχέδιό μου χρειάζομαι βοήθεια, χρειάζομαι συμμάχους. Από τη στιγμή που η ιδέα καρφώνεται στο κεφάλι μου, ξέρω σε ποιον πρέπει να μιλήσω πρώτα. Σε κάποιον που είμαι βέβαιη πως θα με στηρίξει σε ό,τι κι αν αποφασίσω.

Τον πετυχαίνω, καθώς διασχίζει ένα στενό μονοπάτι ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση του εδάφους, το οποίο οδηγεί στα ανατολικά του δάσους. Προσποιείται ότι δεν με βλέπει κι επιταχύνει το βήμα του, ενώ τα μάγουλά του έχουν αρχίσει να φλέγονται. Το τόξο του είναι περασμένο γύρω από τον ώμο του και στην πλάτη του κρέμεται μια φαρέτρα γεμάτη αιχμηρά βέλη. Το βλέμμα του παραμένει πεισματικά καρφωμένο στο έδαφος και φαίνεται νευρικός. Δεν τον κατηγορώ. Μετά απ’ ότι παραλίγο να συμβεί ανάμεσα μας σ’ εκείνο το ξέφωτο του δάσους μόλις χθες το απόγευμα, είναι λογικό να αισθάνεται άβολα. Ωστόσο, παρακάμπτω την δική μου αμηχανία και φωνάζω το όνομά του, καθώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η συμβολή του στο σχέδιό μου είναι απαραίτητη.

Εκείνος στρέφει αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου, μη μπορώντας να συνεχίσει να με αγνοεί. Τα μάγουλά του είναι βαμμένα με το πιο έντονο κόκκινο χρώμα που έχω αντικρίσει ποτέ πάνω τους, ενώ τα μάτια του κινούνται νευρικά στο χώρο γύρω του, αρνούμενα να συναντήσουν τα δικά μου.

«Αχιλλέα…», ξεκινάω, μα εκείνος με διακόπτει λέγοντας:

«Κοίτα, Νεφέλη, σχετικά με αυτό που έγινε χθες…».

«Δεν ήρθα να μιλήσουμε γι’ αυτό», τον κόβω με την σειρά μου κι ένας αναστεναγμός ανακούφισης ξεφεύγει από τα χείλη του, ενώ στο βλέμμα του ζωγραφίζεται γνήσια απορία. «Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό και χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Μπορούμε να πάμε κάπου όπου δεν θα μας ακούσει κανείς;», ρωτάω χαμηλόφωνα.

Νεύει και απλά μουρμουρίζει να τον ακολουθήσω, καθώς χάνεται ανάμεσα στα θεόρατα δέντρα. Για μια ακόμη φορά δεν μπορώ να μην θαυμάσω τον τρόπο που κινείται στο δάσος, σαν άυλη σκιά που περιπλανάται στη γη. Περπατάμε για αρκετή ώρα, καθώς μου φαίνεται, μα ύστερα από λίγο σταματάει απότομα στη μέση ενός ξέφωτου. Η ομορφιά της φύσης οργιάζει. Τα κλαδιά των βελανιδιών γύρω μας μπλέκονται με περίτεχνο τρόπο σχηματίζοντας παράδοξα σχέδια, τα οποία επιτρέπουν σε λίγες μονάχα λαμπερές ηλιαχτίδες να τρυπώσουν ανάμεσά τους. Το γλυκό κελάηδημα των πουλιών που κουρνιάζουν νωχελικά στα δέντρα ηχεί σαν το πιο αρμονικό πρελούδιο του πλανήτη. Ακουμπώ τη ράχη μου στον τραχύ κορμό μιας βελανιδιάς συλλογίζοντας πως ίσως να είναι από τις τελευταίες φορές που θα έχω το προνόμιο να απολαύσω το μεγαλείο της φύσης. Προσπαθώ να αιχμαλωτίσω με το βλέμμα κάθε λεπτομέρεια γύρω μου. Το απαλό φτερούγισμα μιας πολύχρωμης πεταλούδας, το χρυσαφένιο δίχτυ που υφαίνουν οι ηλιαχτίδες, το λίκνισμα των φύλλων στην καλοκαιρινή αύρα.