အတန္းထဲမွာ သမိုင္းဆရာမလာေသးခင္ ယြမ္ယြမ္တို႔အဖြဲ႔က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ျဖစ္ေနၾကသည္။
ရီေဖးက ေမွာက္အိပ္ေနသည္။
႐ွင္းလန္က ရီေဖး အၾကမ္းေရးေပးထားသည့္ ေစ်းေရာင္းမယ့္အစီအစဥ္ကို အေခ်ာသပ္ေရးေနသည္။
ၿပီးရင္ အတန္းထဲကလူေတြကို ဖတ္ျပကာ တိုင္ပင္ၾကရမည္။
စိတ္မပါေသာအလုပ္ေတြမို႔ လုပ္ရတာစိတ္႐ႈပ္လွသည္။
ယြမ္ယြမ္နဲ႔ အတန္းထဲက korea ေသြးအနည္းငယ္ပါေသာ က်င္းရီတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕ထံ ဟိုလူ႔နားသြားလိုက္ ဒီလူ႔နားသြားလိုက္လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုး ႐ွင္းလန္နားေရာက္လာၾကသည္။
႐ွင္းလန္က ဟိုေန႔ကျဖစ္ထားတဲ့ျပႆ နာေၾကာင့္ ယြမ္ယြမ့္ကို စကားမေျပာခ်င္ေပမယ့္ အမွတ္မ႐ွိတဲ့စပ္စုမက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပင္။
"ထန္႐ွင္းလန္''
"ဘာလဲ''
႐ွင္းလန္က ေမာ့မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျပာေတာ့
"ဟိုေလ..ငါတို႔အဖြဲ႔က Korea idol show ပြဲလက္မွတ္ေရာင္းခ်င္လို႔...''
"နင္တို႔ကစီးပြားေရးသမားေတြလား အေပ်ာ္လုပ္တာကို မုန္႔ပဲသားေရစာနဲ႔ စာေရးကိရိယာ ဖန္စီေလာက္ပဲေရာင္းသင့္တာေလ show ပြဲလက္မွတ္ကတအားေစ်းႀကီးမွာကို''
"ေစ်းႀကီးေပမယ့္ တို႔ေက်ာင္းမွာကသူေဌးသားသမီးေတြဒီေလာက္ေပါတာ..လုပ္ပါဟာ ဒီပြဲက က်င္းရီတို႔အမ်ိဳးကုမၸဏီကစီစဥ္တာ သူတို႔ေပးတဲ့လက္မွတ္အေရအတြက္အကုန္ေရာင္းရရင္ ငါတို႔အဖြဲ႔က freeၾကည့္ရမွာ.. ငါတို႔အိမ္ေတြက ဂ်ဴနီယာတန္းပဲ႐ွိေသးေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ showပြဲေတြအတြက္ မုန္႔ဖိုးမေပးလို႔ပါ
အခုအတန္းထဲမွာလိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဝယ္မယ့္သူနည္းေနလို႔ ေစ်းေရာင္းပြဲက်မွ စီနီယာေတြကိုေရာင္းခ်င္လို႔ပါ ...ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြကက် အရြယ္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ျဖဳန္းႏိုင္ၾကတယ္''
႐ွင္းလန္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မဆံုးျဖတ္တတ္။
ယြမ္ယြမ္တို႔လက္ထဲမွ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကိုယူၾကည့္မိသည္။
ယြမ္ယြမ္ လိုက္ေရာင္းေနသည့္ Kpop show လက္မွတ္ေစ်းက ေတာ္ရံုလူမကပ္ႏိုင္။
Idolေတြကလည္း တကယ့္ Super star အဖြဲ႔ေတြ။
႐ွင္းလန္ လည္း ၾကည့္ခ်င္သြားသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ့အရာမ်ိဳးကို ေက်ာင္းသားပြဲမ်ိဳးမွာ ေရာင္းလို႔ရ မရ ႐ွင္းလန္ မသိ။
ဒါေၾကာင့္
