Through The Dark (Larry AU)

Hoofdstuk 6: Stitch

Uiteindelijk loop ik na vijf minuten weer terug naar binnen. Het valt me trouwens mee dat ik in één keer de weg naar buiten gevonden heb en ook weer terug naar het lokaal. Ik loop het lokaal weer in en zie dat de meeste nog bezig zijn met tekenen. Alleen Spencer heeft zijn blaadje omgedraaid en staart voor zich uit. Charlie komt naar mij toe lopen en vraagt: "Gaat het weer?" Ik knik en bedank hem. Ik zie dat Lily heel geïrriteerd aan het gummen is, dus ik pak mijn stoel en ga naast haar zitten. "Lukt het?" Vraag ik. Ze schudt haar hoofd en ik zie tranen in haar ogen staan. "Wat wil je tekenen?" Vraag ik verder. Ze antwoord: "Stitch. Omdat Stitch ook geen familie had." Ik glimlach en zeg: "Hou Charlie in de gaten." Dan pak ik haar blaadje en begin te tekenen. Zij grinnikt en houdt Charlie in de gaten.

Binnen een paar minuten ben ik klaar en heb een huilende Stitch getekend. "Maak zelf de lijntjes nog wat donkerder en maak wat schaduwen." Zeg ik. Lily knikt met een grote glimlach. Ik schuif het blaadje naar haar toe en ga dan weer aan mijn eigen tafel zitten. Toch vraag ik me af of die tranen waren omdat het haar niet lukte, of omdat ze er aan dacht dat zij ook geen familie heeft. Ik denk eerder het laatste. Arm kind. Ik pak nog een blaadje en begin weer te tekenen, maar dit keer iets heel anders.

Als iedereen wegloopt, ben ik eigenlijk ook al klaar, maar ik wacht echt tot iedereen weg is. Alleen Harry blijft wachten. Als iedereen weg is, laat ik de tekening aan Harry zien en zeg: "Die is voor Lily. Waar is haar kamer?" Harry glimlacht en loopt met mij naar haar kamer. Ik heb Lilo en Stitch getekend met daarbij de tekst: "Ohana means family." Hopelijk snapt ze de boodschap. Stitch heeft uiteindelijk ook zijn familie gevonden bij Lilo. Lily vind haar familie ook wel. Kom op zeg... Wie wil er nou niet zo'n leuk kind als Lily. Als we bij de kamer van Lily komen, schuif ik de tekening onder de deur door.

Daarna lopen we door naar de volgende les. "We hebben nu les van Zayn." Verteld Harry. Ik knik alleen. Ik ben benieuwd wat voor les we hebben. Waar het over gaat. We lopen het lokaal in en daar staan alle stoelen al in een kring. Harry en ik gaan, zoals altijd, naast elkaar zitten. En aan de andere kant van mij zit Zayn. "We hebben vandaag groepstherapie." Iedereen kijkt meteen chagrijnig, dus ik grinnik zachtjes. Zayn wendt zich daarna tot mij en zegt: "Niets hier is verplicht, maar het zou voor jou helpen, om te proberen je meer open te stellen." Ik knik en vraag dan: "Mag ik beginnen?" Iedereen kijkt mij verbaast aan. Zelfs Zayn kijkt verbaast, maar knikt wel. "Uhm, ja ik moet nog mijn verhaaltje van vorige keer af maken... Ik ben dus Louis, ik ben zeventien en mijn ouders zijn overleden. En ik ben hier gekomen, omdat ik weggelopen ben van mijn pleeggezin en Harry mij toen vond." Vertel ik. Dat kwam er vloeiender uit dan verwacht, maar toch kan ik het niet opbrengen om naar de anderen te kijken. "Dankjewel, Louis." Zegt Zayn.

Voorzichtig begint Roan dan met praten, maar hij is amper begonnen als de deur open gaat. Er staat een man in de deuropening die ik niet ken. "Dat is Paul." Fluistert Harry. Paul kijkt mij aan en zegt: "Louis, kun jij met mij meekomen, voor je intake?" Ik knik en sta meteen op. Harry pakt mijn hand vast en vraagt: "Wil je dat ik mee ga?" Even twijfel ik, maar eigenlijk zou ik het wel fijn vinden, dus ik knik. "Ik pak even mijn spullen en dan kom ik er meteen aan." Zegt hij, terwijl hij ook opstaat. Ik loop vast met Paul mee naar de gang.

Als we op de gang staan zie ik Liam ook aan komen lopen. Echt fijn dat Liam er ook bij is. "We wachten alleen nog even op jouw pleegmoeder, die zou elk moment hier moeten zijn." Zegt Paul. Mijn... Mijn pleegmoeder... Nee... Nee, nee, nee... En op dat moment komt ze de gang inlopen. Zodra ik haar zie raak ik volledig in paniek en het enige waar ik aan kan denken is: rennen! Dus dat is wat ik doe, ik ren weg.

Ik ren langs Harry, maar ik stop niet. Ik blijf gewoon rennen en rennen en rennen. Door de klapdeuren heen, links, trap op, rechts. Ik ren gewoon zonder na te denken. Er zijn hier allemaal dingen die ik nog nooit gezien heb. Geen idee waar ik nu ben, maar ik kan niet stoppen met rennen. Ik mag niet stoppen met rennen. Als ze mij te pakken krijgt, ben ik er geweest...

Uiteindelijk kom ik in een ruimte waar allemaal tafels opgestapeld zijn, maar hier zie ik geen uitgang meer. En ik ben uitgeput, ik kan niet meer verder rennen. Ik kruip onder de tafel en ga helemaal achteraan zitten. Ik lig op mijn zij met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst en mijn handen om mijn hoofd geklemd. Volledig in paniek wieg ik mezelf heen en weer.

"Louis?! Louis?!" Ik hoor het geschreeuw steeds dichterbij komen. Met ingehouden adem blijf ik liggen. Ze mogen mij niet vinden. Ze mogen mij niet vinden! "Louis?" Hoor ik de kalme stem van Harry zeggen. Toch durf ik niet te reageren. Mijn ogen heb ik stijf dicht geknepen. Er komen voetstappen steeds dichterbij. "Louis, ik kom naar je toe. Alleen ik, verder is er niemand." Zegt Harry rustig. Ik hoor hem dichterbij komen, maar ik blijf mezelf heen en weer wiegen met mijn ogen stijf dicht geknepen. Harry legt zijn hand op mijn arm neer, maar ik ben zelfs al zo ver heen dat daar niet op kan reageren.

Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan hoor ik meerdere mensen aan komen lopen. "Ik heb hem gevonden." Roept Harry. Harry neemt mij in zijn armen en kruipt onder de tafels vandaan. Ik wil protesteren, maar daar ben ik al te zwak voor. "Zorg dat Viv zo snel mogelijk hier is." Hoor ik Harry in lichtelijke paniek zeggen. En vlak daarna zak ik weg.

Met moeite probeer ik mijn ogen te open. Zachtjes kerm ik en dan wordt er meteen zachtjes in mijn hand geknepen. "Rustig maar, Louis. Ik ben bij je." Hoor ik Harry redelijk bezorgd zeggen. En meteen daarna roept hij: "VIV! Hij wordt wakker!" Langzaam open ik dan echt mijn ogen. Ik lig in een kamer die ik niet herken. Het lijkt op een ziekenhuiskamer. "Waar ben ik?" Vraag ik meteen. Harry streelt door mijn haar en antwoord: "Gewoon nog op de groep, maar op de ziekenzaal." Ik knik langzaam.

Binnen een paar seconde komt Vivian aangelopen. Ze glimlacht en zegt: "He Louis. Ik zal je eerst even loshalen van alle draadjes." Ik knik en Viv haalt mij los van de hartslag- en zuurstofmonitor. "Hoe lang ben ik weg geweest?" Vraag ik. Harry kijkt bezorgd en zegt: "Meer dan een uur." Dat is een record, denk ik. "Ik moet je wat vragen stellen, als je er geen antwoord op wilt geven, moet je het zeggen." Zegt Viv. Ik knik en dan stelt Viv haar eerste vraag: "Hoe voel je je nu?" "Moe, verward, verdoofd, afwezig." Antwoord ik. Viv knikt en vraagt verder: "Weet je nog wat er gebeurd is?" "Ik ben flauwgevallen doordat ik ging hyperventileren door mijn paniekaanval." Vertel ik. Nu gaan de klote vragen komen hoor. "Waardoor kreeg je een paniekaanval?" Vraagt Viv verder. Ik kijk weg en antwoord: "Doordat Susan hier was." Automatisch knijp ik in Harry's hand. "En waarom vond je het zo erg dat Susan hier was?" Vraagt Viv. Maar ik schud alleen mijn hoofd. Voorzichtig kijk ik naar Viv, die vriendelijk glimlacht en zegt: "Bedankt voor je antwoorden. Wat mij betreft mag je naar je eigen kamer toe. Probeer vandaag zo rustig mogelijk te doen." Ik knik.

Harry helpt mij overeind, maar als hij een hand op mijn rug legt kerm ik meteen. "Mijn rug doet echt veel pijn." Fluister ik naar Harry. Hij haalt meteen zijn hand weg en vraagt: "Mag Viv er naar kijken? Ik maak me er nog steeds zorgen om." Ik wend mijn blik weer af en geef dan een klein knikje. "Viv!" Roept Harry meteen. "Kun je naar Louis' rug kijken. Volgens mij is het ontstoken." Harry komt voor mij zitten en trekt mij in een soort knuffel. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, terwijl Harry de rand van mijn shirt vastpakt. Verder doet hij niets, totdat ik tegen zijn schouder aan knik. Pas dan schuift hij mijn shirt omhoog. Ik grijp met mijn hand meteen zijn arm vast.

Gelukkig is Viv al snel klaar en wordt mijn shirt weer naar beneden geschoven. "Ik geef je wat antibiotica mee, want het ziet eruit als een beginnende ontsteking. Driemaal daags innemen en dan checken we het over een week weer even." Zegt Viv. Harry geeft mij een kus op mijn hoofd. "Dankjewel." Zeg ik verlegen tegen Viv. Harry helpt mij opstaan uit het bed, slaat zijn arm om mij heen en samen lopen we de kamer weer uit.

Als we in de gang lopen vraagt Harry: "Wat wil je gaan doen, zullen we naar onze kamer gaan?" Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Nee, ik kan toch niet slapen. Ik wil liever gewoon naar de lessen gaan enzo." Harry kijkt mij een beetje verbaast aan, maar knikt dan toch. We lopen daarna door naar de groepsruimte.