Louis is een jongen die een heel zwaar leven heeft, op zijn slechtste moment komt hij Harry tegen. Harry is de eerste persoon bij wie Louis zich veilig voelt. Als blijkt dat Harry ook een zwaar leven heeft gehad en woont op een groep, komt Louis daa...
De volgende ochtend word ik wakker, als Harry probeert uit bed te stappen. "Sorry, ik wilde jou nog even laten slapen." Zegt hij. Maar ik schud mijn hoofd en zeg dat het niet erg is. Nu sta ik ook maar op uit bed. Harry loopt de badkamer in, dus ik kleed me aan in de slaapkamer. Gewoon een joggingbroek, shirt en vest. Dat doe ik eigenlijk elke dag aan.
Binnen een paar minuten komt Harry de kamer weer in. Hij glimlacht naar mij en zegt: "Je ziet er uitgerust uit vandaag." Ik knik en zeg: "Bedankt dat ik bij je mocht liggen vannacht en sorry dat ik je wakker maakte." Harry geeft mij een kus op mijn lippen. "Stop met sorry zeggen. Al hou je mij de hele nacht wakker. Ik ben blij dat ik je kan helpen, want ik hou van je." Zegt hij. Natuurlijk begin ik daardoor te blozen. Harry geeft mij nog een knuffel.
Daarna gaan we naar de groepsruimte om te ontbijten. Ik voel me echt ineens een stuk beter dan de afgelopen dagen. Het klinkt stom, maar ik kijk echt uit naar die tekentherapie vandaag. Ook al weet ik dat het ook heel heftig kan worden. Harry en ik ploffen neer aan tafel. We zijn één van de eerste. Als ik zie dat de tafel nog niet gedekt is, doe ik dat meteen. Ik doe alle kastjes open om te zien waar alles ligt, want dat weet ik niet nog niet. Maar ik heb al snel alles gevonden en dek de tafel. Borden, messen, vorken, lepels, glazen, kommetjes, brood, beleg, yoghurt, crackers, drinken, ik denk dat ik alles nu wel heb.
Ineens staat Floris naast mij en vraagt verbaast: "Heb jij de tafel gedekt?" Een beetje nerveus en verlegen knik ik. "Je weet dat je dat niet hoeft te doen, toch? Zegt hij. Dus ik knik weer. In het begin deed ik het uit mezelf, maar uiteindelijk werd ik best wel nerveus, omdat ik het gevoel had dat alles perfect moest zijn. Eigenlijk is het dus wel fijn dat Floris het even herhaalt. "Dankjewel Louis." Zegt Floris daarna. Meteen begin ik te blozen. Ik ben het niet gewend om complimenten te krijgen.
Niet veel later is iedereen er en gaan we eten. Charlie komt naast mij zitten en vraagt: "Wil je nog steeds vandaag beginnen?" Ik knik meteen. Charlie knikt ook en daarna gaan we beide verder met eten. "Welke lessen zijn er vandaag?" Vraag ik. Charlie antwoord: "Wij zullen ongeveer de hele ochtend bezig zijn, maar in de middag is er kindermishandeling van James en nachtmerries van Liam." Het is voor mij al duidelijk naar welke les ik ga. Nadat ik een boterham en yoghurt heb gegeten, zit ik echt vol. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik zoveel gegeten heb.
Na het ontbijt zegt Charlie: "Over een kwartier in mijn kamer?" Ik knik. Harry kijkt mij met een vieze blik aan en zegt: "Ik heb nu les van Ellen. Kunnen we niet ruilen." Ik begin meteen te lachen en schud mijn hoofd. "Zo erg is ze niet." Zeg ik. Het is niet erg overtuigend, maar ach. Ik geef Harry een kus en ga dan terug naar mijn kamer.
In mijn kamer pak ik snel mijn tekenspullen, trek schoenen aan en dan loop ik naar de kamer van Charlie. Ik klop op de deur en Charlie roept meteen dat ik binnen mag komen. Dus ik loop door naar binnen en ga meteen aan het bureau zitten. Daar zit Charlie ook al. Mijn tekenspullen leg ik op tafel. "Ben je zenuwachtig?" Vraagt hij. Dus ik knik meteen. Charlie glimlacht vriendelijk en zegt: "Geef het vooral aan als het je te veel wordt en als je wilt stoppen." Ik knik weer. Hij pakt een blaadje en een potlood en vraagt: "Zal ik eerst tekenen hoe ik jou zie en dan kan jij daarna tekenen hoe jij jezelf ziet." Ik knik weer. Meteen probeer ik me al te bedenken hoe ik mezelf wil tekenen. En ik ben ook benieuwd wat Charlie zal tekenen. Ik kijk zenuwachtig toe, terwijl hij tekent.
Ongeveertwintig minuten later is hij klaar. Hij draait de tekening meteen om naar mij.Voorzichtig ga ik er met mijn vinger overheen. "Wow..." Mompel ik. "Je kan echtgoed tekenen." Charlie glimlacht en zegt: "Ik zie jou als een jongen die zichgebroken voelt. En elke keer dat er weer iets gebeurd, komt er weer een breukjebij." Met moeite slik ik de tranen uit mijn ogen weg. Want wat hij zegt kloptprecies. Ik knik, maar ik weet niet wat ik verder nog kan zeggen. Ik pak maargewoon een blaadje om te gaan tekenen hoe ik mezelf zie. Maar ik weet hetgewoon niet... Wat moet ik in vredesnaam tekenen? "Niet te veel nadenken. Gewoontekenen." Zegt Charlie. Ik knik en begin maar gewoon te tekenen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Als ik naar mijn tekening kijk en zie wat ik getekend heb kras ik alles meteen door. Meteen de eerste keer ga ik al te ver. Als ik alles weggekrast heb scheur ik het blaadje door. Nerveus en boos op mezelf blijf ik naar het blaadje kijken. "Louis?" Zegt Charlie. Voorzichtig kijk ik Charlie aan en vraag: "M-mag... Mag ik e-e-ven weg?" Charlie knikt meteen, dus ik loop meteen zijn kamer uit.
Ik loop rechtstreeks door naar buiten. Buiten ga ik meteen tegen de muur aanzitten en haal mijn handen door mijn haar. Waarom?! Zelfs met een potlood kan ik mezelf niet meer vertrouwen. Ik laat mezelf altijd te ver gaan. Maar... Misschien is het ergens toch wel goed. Ooit zou ik er toch over moeten praten. Ooit... Charlie heeft wel beloofd dat we er niet over zouden praten als ik dat niet wilde.
Al snel loop ik weer terug naar binnen. Ik wil nog verder gaan, want nu heb ik nog niets gedaan. De deur van Charlies kamer staat nog open, dus ik loop maar gewoon terug naar binnen. "Sorry." Zeg ik, terwijl ik weer ga zitten. Maar Charlie zegt meteen: "Nee, niks daarvan. Ik had gezegd dat we het op jouw manier zouden doen. Dus als jij een minuutje voor jezelf nodig hebt, dan doen we dat. Jij hebt hier de regie." Natuurlijk begin ik daardoor weer te blozen. "Ik wil nog wel verder." Zeg ik. Charlie knikt en zegt: "Teken maar gewoon iets. Denk er niet te veel over na. Teken het eerst wat in je op komt." Dus ik pak een nieuw blaadje en mijn potlood. Ik wil wel iets tekenen waardoor ik hopelijk meer mijn verleden los kan laten, maar niet te heftig. "Mag ik misschien muziek opzetten? Anders ga ik te veel nadenken." Vraag ik. Charlie knikt meteen, dus ik doe één oortje in en zet mijn muziek op shuffle.
Uiteindelijkben ik klaar. Geen idee hoe lang ik aan het tekenen geweest ben, maar het isaf. Gelukkig heb ik een keer het minst heftige getekend in plaats van hetheftigste. Charlie kijkt er een beetje verbaast naar en vraagt: "Waarom heb jehet logo van The Hunger Games tekent?" Nu word ik toch een beetje zenuwachtig.Praten is nooit mijn sterkste kant geweest. Toch begin ik te vertellen: "Zonoemde mijn pleegouders het. The Hunger Games. Het is eigenlijk precies zoalshet klinkt. Ze gaven me gewoon helemaal niets te eten, om te kijken hoe lang ikhet volhield.Hoeveel dagen het duurde voordat ik flauwviel. Hoeveel ik ook smeekte, huilde of weet ik het. Ik mocht toekijken hoe zij aten, maar ik kreeg geen hap." Meteen kijk ik naar de grond, want ik wil de blik in Charlies ogen niet zien.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wat erg Louis." Zegt Charlie. En ik hoor aan zijn stem dat hij het meent. Ik haal alleen mijn schouders op en mompel: "Valt mee." Het blijft even stil. Voorzichtig kijk ik Charlie weer aan. "Ik denk dat ik niet eens wil weten wat ze jou allemaal aangedaan hebben, want die mensen zijn echt psychopaten. Maar ik wil je in ieder geval laten weten, dat we net te horen hebben gekregen dat ze allemaal vast zitten." Zegt hij. Daardoor zucht ik opgelucht. Het is goed om te weten dat ze vast zitten. Misschien dat ik het hierdoor ook beter los kan laten. "Dankjewel Charlie." Zeg ik met tranen in mijn ogen. Charlie glimlacht en zegt dat ik hem daar niet voor hoef te bedanken.
