Through The Dark (Larry AU)

Hoofdstuk 26: Huilen

Nadat ik nog een tijdje met Charlie heb gepraat, hebben we afgesproken morgen geen tekentherapie te gaan doen, maar ik ga dan weer een stuk met hem wandelen om gewoon te praten. Overmorgen heb ik dan weer tekentherapie. Ik zie Harry op de gang lopen en ren meteen naar hem toe. Ik spring half in zijn armen en zeg: "Ze zijn opgepakt. Ze zijn allemaal opgepakt." Harry knuffelt mij stevig terug en zegt hoe blij hij voor mij is. Van opluchting begin ik te huilen. Als Harry mij los laat zie ik dat iedereen mij aankijkt. Dus ik veeg de tranen van mijn gezicht en vertel blij: "Mijn pleegouders zijn officieel gearresteerd." Iedereen geeft mij meteen een knuffel en feliciteert mij. Ik ben echt zo blij.

We gaan met z'n alle aan tafel zitten voor de lunch. Als ik weer denk aan dat mijn pleegouders opgesloten zitten, begin ik spontaan weer te huilen. Van opluchting en blijdschap. "Sorry, ik weet niet wat er mis met me is." Zeg ik. Nu zijn Zayn en Floris degene die een hand op mijn schouder leggen en mij feliciteren.

Het stopt gewoon niet meer. Ik kan gewoon niet meer stoppen met janken. Maar eigenlijk vind ik het niet vervelend, omdat het juist een opluchting is. "Dit komt door jou hoor, Charlie." Zeg ik. Iedereen begint te lachen en Charlie nog het hardst. Ik denk wel dat het echt zo is. Die tekentherapie heeft toch wel iets losgemaakt bij mij ofzo. Ik kan niet eens normaal eten, omdat de tranen maar over mijn wangen blijven rollen. "Pff, ik ga maar even een rondje lopen, want dit is echt niet normaal meer." Zeg ik half lachend.

Nu loop ik dus jankend over de gang, in de hoop dat het vanzelf stopt. Meestal helpt de buitenlucht het beste, dus ik besluit naar buiten te gaan. Random loop ik rondjes om het gebouw heen. Dit is toch niet gezond meer. Kom op Louis, get it together.

Een paar minuten later ben ik eindelijk gestopt met huilen en loop ik weer de groepsruimte in. Ik ga zitten op mijn stoel, maar merk dat ik nu helemaal geen honger meer heb. Dat janken neemt je eetlust weg. Gelukkig kijkt niemand mij raar aan. Iedereen zit gewoon rustig met elkaar te praten. Zachtjes zegt Joy: "Iedereen is echt blij voor je." Ik glimlach dankbaar naar haar. Zelf ben ik ook blij. Echt heel blij. Ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Iets meer dan een week geleden woonde ik daar gewoon nog...

Er loopt een rilling over mijn rug, als ik daaraan denk. Herinneringen flitsen door mijn gedachtes. Dadelijk begin ik weer met janken. "Louis? Gaat het goed?" Hoor ik Rover zachtjes vragen. Daardoor schrik ik op uit mijn gedachtes en knik. "Zeker?" Vraagt hij verder. Langzaam schud ik mijn hoofd. Echt goed gaat het eigenlijk niet. Ik heb totaal geen honger meer, ik ben eerder misselijk, dus ik schuif mijn stoel naar achter en ga de groepsruimte weer uit.

Doelloos loop ik door de gangen heen. Eigenlijk loop ik alleen maar heen en weer. Maar het kalmeert mij ofzo. Even mijn hoofd leegmaken. Door die therapie zijn er toch weer veel herinneringen boven gekomen.

Ineens loop ik vol tegen iemand aan. "Sorry, ik had je niet gezien." Zeg ik. Als ik op kijk, zie ik dat het Charlie is. Hij vraagt meteen: "Gaat het wel goed met je? Je bent twee keer de groepsruimte uit gelopen." Ik haal mijn schouders op en antwoord: "Weet niet." Zonder verder iets te zeggen, begin ik weer heen en weer te lopen. Maar dat werkt nu ook niet meer. Dus ik ga maar gewoon tegen de muur aanzitten. "Wat is er aan de hand, Louis?" Vraagt hij redelijk bezorgd. Ik begin zachtjes met mijn hoofd tegen de muur te tikken en antwoord: "Al die herinneringen." Het zachtjes tikken wordt steeds harder, als ik merk dat de pijn me afleidt van de herinneringen. Ik slaat echt keihard met mijn hoofd tegen de muur. "He, He, stop daarmee! Niet doen!" Roept Charlie. Hij komt snel naar mij toe en houdt zijn hand achter mijn hoofd. Toch probeer ik nog met mijn hoofd tegen de muur te slaan. "Ho, niet doen." Zegt hij kalm. Hij drukt mijn hoofd tegen zijn borst en zegt: "Rustig maar. Het komt goed. Die herinneringen worden vanzelf minder. Ik beloof je dat het allemaal vanzelf beter wordt." "Beloofd?" Vraag ik zachtjes. Charlie laat mij nu los en kijkt mij recht in mijn ogen aan. "Beloofd!" Zegt hij overtuigend.

Charlie voelt voorzichtig aan mijn achterhoofd en vraagt: "Heb je jezelf pijn gedaan?" Maar ik schud mijn hoofd. Ik voel er nu niets meer van. "Gaat het weer?" Vraagt hij verder, terwijl hij mij overeind helpt. Ik haal weer mijn schouders op, want ik weet het niet. "Probeer even te gaan slapen. De les van Liam begint toch pas over twee uur." Zegt hij nu. Dus ik knik en loop richting mijn kamer. Na een paar stappen draai ik me om en roep: "Charlie?" Als Charlie zich ook omdraait zegt ik verlegen: "Dankjewel." Hij zegt meteen: "Graag gedaan jongen." Daarna loop ik verder naar mijn kamer.

In mijn kamer ga ik meteen in mijn bed liggen. Ook al heeft die therapie een best wel heftige reactie, toch is het ook wel fijn ofzo. Ik heb wel het gevoel alsof ik het hiermee uiteindelijk een plekje kan geven. Tenminste... Dat hoop ik. Nu ga ik eerst maar eens gewoon slapen en hopen dat ik iets kalmer wakker word.

Harry is degene die mij wakker maakt. "Love, de les van Liam begint zo. Wil je nog gaan, of wil je liever slapen?" Vraagt hij. Ik ga rechtop zitten en zeg: "Ik ga gewoon." Hij glimlacht en vraagt: "Voel je je wat beter?" Ik knik en pak zijn hand vast. "Als jij er bent voel ik me sowieso altijd al beter." Zeg ik. Hij glimlacht nu weer en samen lopen we naar de les van Liam.

Er zitten al een paar mensen in het lokaal, maar nog lang niet iedereen. "Ga jij maar vast zitten, ik wil nog iets aan Li vragen." Zeg ik tegen Harry. Hij knikt en gaat zitten. Ik loop naar Liam toe, die bezig is op zijn computer. "Liam?" Begin ik. Hij kijkt mij aan en vraagt: "He Louis, wat is er?" "Een paar dagen geleden hadden we het erover dat ik bij jou die stressvermindering zou krijgen. Maar gaat dat nog door?" Vraag ik. Liam glimlacht en antwoord: "Goed dat je erover begint. Ik dacht dat we daar misschien na de tekentherapie mee kunnen beginnen, omdat het anders misschien een beetje veel is. Maar ik wil sowieso nog elke week een gesprekje met jou. En als jij er wel al mee wilt beginnen doen we dat natuurlijk gewoon." Eigenlijk is dat inderdaad wel beter, want dit al echt veel. Dus ik knik en zeg: "Ja, dat lijkt mij ook beter. Dankjewel." En dan ga ik naast Harry zitten.

De les was echt heel interessant. Liam ging uitleggen hoe nachtmerries ontstaan en hoe je ze soms kunt voorkomen. We moeten ook een droomdagboek bijhouden. Daar moeten dan in opschrijven waar onze nachtmerries over gingen en dat gaan we dan volgende les bespreken. We hebben dus allemaal een boekje meegekregen waarin we alles kunnen opschrijven.

De rest van de dag is er niet veel boeiends meer gebeurd. Harry en ik liggen nu samen in bed, want ik wilde niet alleen slapen. En voor het eerst had ik een keer de lef om te vragen of ik bij hem kon liggen. Ik lig met mijn hoofd op zijn borst en zeg: "Ik hou echt zoveel van je, Harry. Er zijn niet eens woorden om dat te beschrijven." Harry streelt over mijn rug en zegt: "Ik ook van jou. Sinds ik jou ken voelt mijn leven compleet. Dat klinkt echt heel cliché, maar het is wel zo." Ik grinnik en sluit dan mijn ogen.