Louis is een jongen die een heel zwaar leven heeft, op zijn slechtste moment komt hij Harry tegen. Harry is de eerste persoon bij wie Louis zich veilig voelt. Als blijkt dat Harry ook een zwaar leven heeft gehad en woont op een groep, komt Louis daa...
Als ik wakker word is het al bijna tijd om te gaan ontbijten. Alleen weet ik niet of Harry vandaag van plan is om zijn bed uit te komen. Nadat hij gisteren met Charlie gepraat had ging het wel iets beter. Hij wilde nog niet onze kamer af, dus we hebben samen op onze kamer gegeten. Hij was wel weer iets vrolijker. Het ging echt wel iets beter.
Zachtjes streel ik met mijn hand over zijn ontblote rug. "Wakker worden, babe." Fluister ik. Harry mompelt iets onverstaanbaars. "We moeten zo ontbijten." Zeg ik, terwijl ik hem meerdere keren op zijn wang kus. Nu wordt hij langzaam wakker. Ik veeg zijn warrige krullen uit zijn gezicht en vraag: "Hoe voel je?" "Beter." Antwoord hij meteen. "Wat wil je doen vandaag?" Vraag ik dan. Nu haalt hij zijn schouders op. Hij gaat rechtop zitten, dus ik ga naast hem zitten. Mijn hand leg ik op zijn knie neer. "Wil je ontbijten met z'n tweeën, of in de groep?" Begin ik dan. "In de groep." Antwoord hij. "Wil je naar de lessen, of wil je hier blijven." Ga ik verder. Weer haalt hij zijn schouders op. Ik streel over zijn been en stel voor: "Wat dacht je van een rustig dagje. Ik heb zo een gesprek met Liam, dan blijf jij nog lekker even op bed liggen. Daarna gaan we samen naar de les. Dan lunch en dan nog één les samen. De laatste les skippen we dan. Klinkt dat als een goed plan?" Harry knikt, dus we kleden ons allebei aan en gaan naar de groepsruimte voor het ontbijt.
Na hetontbijt loop ik meteen met Liam mee. Charlie wilde Harry nog spreken, dus Harryis met hem mee. Liam en ik gaan zitten aan zijn bureau. Hij pakt het boekje uitmijn handen en kijkt erin. Ik weet precies naar welke tekening hij zit tekijken. Tot mijn verbazing draait hij het boekje om en heeft hij een anderetekening open. Het is de tekening die ik meteen weggekrast had. "Wil je mijhier iets over vertellen?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Dithad ik getekend de dag nadat ik je verteld heb over het misbruik. Daar wil ikhet niet meer over hebben." Liam knikt en kijkt verder door het boekje heen. Nukomt hij wel bij de tekening die ik dacht. Hij draait het boekje weer om enkijkt mij vragend aan. Even weet ik niet wat ik moet zeggen, maar dan besluitik gewoon mijn gedachtes te vertellen van toen ik die tekening maakte. "Ik bengewoon zo moe. Die nachtmerries breken mij. Ik ben zo moe, maar slapen maaktalles erger." Zeg ik zachtjes. Liam knikt begrijpend en vraagt dan: "Hoe vaakheb je nog nachtmerries?" "Elke nacht." Antwoord ik meteen. "En nadat ik overhet misbruik heb verteld is het erger geworden." Geen enkele nacht slaap ikrustig. Verbaast zegt Liam: "Ik dacht dat het allang minder geworden was." Ikschud mijn hoofd en vertel: "Ze zijn niet altijd zo erg dat ik er schreeuwendvan wakker wordt. Maar ze zijn er elke nacht."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Even is het stil. Liam is aan het nadenken, dat kan ik gewoon aan hem zien. "Heb jij dat boekje bijgehouden waar je je dromen in op moest schrijven?" Vraagt hij dan. Ik knik en antwoord: "Dat zit al bijna vol." "Wil je dat even pakken, zodat ik het kan lezen?" Vraagt hij. Natuurlijk sta ik meteen op om het te halen.
Als ik onze kamer in loop om het boekje te halen, zie ik dat Harry er nog niet is. Die zal nog wel in gesprek zijn met Charlie. Snel pak ik het boekje en loop dan weer terug naar Liam. Als ik ga zitten pakt Liam het boekje van mij aan. Hij bladdert er even doorheen en zegt dan: "Het is inderdaad echt al bijna vol." Ik knik alleen. Dat zei ik toch al. Dat was geen grapje hoor. Als Liam zegt dat ik mijn dromen op moet schrijven, dan doe ik dat. "Mag ik het lezen?" Vraagt hij dan nog een keer. Meteen knik ik. Liam sluit het boekje en stelt dan voor: "Vind het goed als ik dit even lees, overleg met Viv en wij dan vanmiddag verder praten." "Ja, prima." Antwoord ik. Als dat mij iets gaat opleveren. Op dit punt ben ik bereid alles te proberen.
Terug op onze kamer, komt Harry ook net binnenlopen. Ineens voel ik me echt mega moe. Alsof ik al dagen wakker ben. Gewoon ineens. Net was ik wel een beetje moe, net zoals ongeveer elke dag, maar nu ben ik echt helemaal op. Ik zou wel kunnen huilen, zo moe voel ik me. "Hoe was het bij Charlie?" Vraag ik aan Harry. Harry knikt en antwoord: "Prima. Hij wil dat ik nog een dagje rustig aan doe. Ik ga alleen vanmiddag naar die ene les." "Goed idee. Laten we nog even gaan slapen." Zeg ik dan. We trappen allebei onze schoenen uit en gaan in bed liggen. Ik wikkel mijn armen om Harry heen en leg mijn hoofd op zijn schouder.
We hebben allebei door de lunch en de start van de derde les heen geslapen. Die paar uur hebben me wel echt even goed gedaan. Er wordt op de deur geklopt, dus we komen allebei overeind. "Kom maar." Roept Harry. Dan komt Liam naar binnen. "Ik heb het allemaal kunnen lezen." Zegt hij, terwijl hij mijn boekje neerlegt op het bureau. "En ik heb met Viv kunnen overleggen." Gaat hij verder. Hij kijkt even naar Harry en vraagt dan: "Vind je het goed dat ik dit bespreek met Harry erbij, of wil je liever apart praten." Ik schud meteen mijn hoofd en antwoord: "Harry mag er bij blijven." Liam knikt en verteld dan verder: "Het baart ons allebei wel zorgen. Voor nu vinden we het belangrijkste dat je uren slaap in gaat halen. Die wallen onder je ogen moeten eigenlijk gewoon weg zijn. Daarom krijg je voor de aankomende week een sterker slaapmiddel. Daar kun je de hele dag slaperig van zijn, dus als je te moe bent om naar de les te gaan, of naar mij, of Charlie te komen, dan is dat maar zo. Dan maar niet. Slaap is nu het belangrijkst."
Het punt is alleen dat ik door die nachtmerries liever niet slaap. "Ook hogen we je andere medicatie op, in de hoop dat je ook zonder nachtmerries kan slapen. Want daar moet die risperidon voor zorgen. Zie je het dan zitten?" Zegt hij. Ik haal mijn schouders op en vraag: "Heb ik echt een keuze dan?" Liam knikt meteen. "Ja zeker. Als jij dit niet ziet zitten, bedenken we weer wat anders. Jij moet je er goed bij voelen." Zegt hij. Maar die vermoeidheid is niet meer te doen, dus ik antwoord: "Het is oké. Ik wil dit proberen." "Dan starten we vanavond." Zegt hij. Ik vind het allemaal best. Ik ben te moe om er tegenin te gaan. Wie weet werkt dit en slaap ik eindelijk weer normaal.
