Through The Dark (Larry AU)

Hoofdstuk 28: Geloven

Het erge vind ik nog dat ze het wist. Ze wist dat die gast mij probeerde te verkrachten. Ze wist over mijn littekens. Ze wist over de mishandeling. Dat moeten ze haar dan verteld hebben. Waarom hebben ze haar dat verteld? Snikkend vraag ik: "Waarom? Waarom hebben jullie het haar verteld...? Ik dacht dat ik jullie kon vertrouwen. Jullie hadden het beloofd. Jullie hadden beloofd dat ik jullie kon vertrouwen. JULLIE HADDEN HET BELOOFD." "Ho wacht... Wij hebben haar niets verteld. Wij vertellen nooit iets over jullie aan iemand. Als jij nu iets aan mij verteld, vertel ik dat niet eens aan Liam." Zegt Charlie. Maar ik weet het gewoon niet meer... Ik weet niet of ik ze kan geloven. Ineens zegt Liam: "Ik denk dat ik weet wat er gebeurd is..." Dus ik kijk hem benieuwd aan. "Ik hou van iedereen die mij als begeleider heeft een dossier bij. Iets wat alleen ik in kan zien. Maar zij heeft een tijdje op mij moeten wachten in mijn kamer. Ik denk dat ze jullie dossiers heeft doorgelezen." Verteld Liam.

Wat moet ik nou geloven? Ik hou met mijn handen mijn hoofd vast en begin dan met mijn handen op mijn hoofd te slaan. "Louis, wat gaat er door je hoofd?" Vraagt Charlie. Dus ik zucht en antwoord: "Ik weet niet wat ik moet geloven. Ik weet het niet. Ik weet het gewoon allemaal niet meer." Waarom is dit zo moeilijk.

Het blijft een tijdje stil, totdat ik een telefoon over hoor gaan. "Kelly?" Hoor ik Liam zeggen. "Hoi Liam, wat is er?" Antwoord Kelly. Voorzichtig kijk ik naar Liam. Liam vraagt: "Heb jij de dossiers die in mijn kamer lagen gelezen?" "Ja, ik dacht misschien is het handig als ik informatie heb." "Die dossiers lagen in mijn bureaula en Paul had jou verteld dat je niets over de kinderen te weten zou komen. Verwacht niet dat je ooit nog een gastles mag komen geven." Zegt Liam boos. Daarna hangt hij op. Nu voel ik me best schuldig. "Sorry." Mompel ik. Maar Liam zegt meteen: "Nee, ik snap dat het heel verwarrend was. Het is logisch dat je bang was dat we iets hadden verteld, maar dat zullen we echt niet doen." Ik knik alleen.

"Sorry van het raam... En de andere spullen... Ik... Ik..." Probeer ik. Maar Charlie onderbreekt mij en zegt: "Nee, dat is niet jouw schuld en dat hoef je geen excuses voor aan te bieden. Daar zijn we niet boos over. Het zijn maar spullen. Dat wordt wel weer gemaakt." Ik knik alleen. "Heb je jezelf pijn gedaan?" Vraagt Harry. Nu haal ik alleen mijn schouders op. "Zullen we teruggaan naar de groep?" Vraagt Liam. Weer haal ik mijn schouders op. Uiteindelijk zegt Charlie: "Laten we maar teruggaan naar de groep." Iedereen staat op, dus ik ook. Meteen kerm ik zachtjes. Mijn enkels en knieën doen echt veel pijn. Gelukkig heeft niemand het door.

We moeten natuurlijk het hele stuk vanaf het bos weer terug lopen naar de groep. Hoe langer ik loop hoe meer pijn ik krijg. Langzaamaan begint mijn hele lichaam pijn te doen. Maar ik wil niet dat iemand het door heeft, dus ik blijf gewoon doorlopen. Natuurlijk vraagt Liam dan ineens: "Gaat het wel, Louis?" Ik knik alleen. Gelukkig gaat niemand er op door.

Uiteindelijk zijn we op de groep. "De tweede les is bijna voorbij en dan is er anderhalf uur pauze voor de lunch. Wat willen jullie doen?" Vraagt Charlie. Ik twijfel even en zeg dan: "Eigenlijk wil ik even slapen." "Ik kom bij je liggen." Zegt Harry meteen. Iedereen knikt en Charlie zegt: "Als je vanmiddag nog het gesprek wil dat we gepland hadden, ben je altijd welkom." Ik knik weer. Harry en ik lopen dan naar onze kamer.

We doen allebei onze schoenen uit en gaan dan samen in bed liggen. "We hebben een tweepersoonsbed nodig." Zegt Harry grinnikend. Ik grinnik ook en knik. Dit is best wel krap, maar ach. "Dat wordt heel wat weekjes ons zakgeld opsparen." Zegt ik. Harry knikt lachend. Dan wordt er op onze deur geklopt. "Kom maar." Roepen we allebei tegelijk. Liam komt onze kamer ingelopen. "He. Louis ik heb voor jou pijnstillers en een slaappilletje. Wil je die?" Vraagt hij. Ik knik meteen. Vooral die pijnstillers. Liam geeft mij de pillen aan met een glas water en ik neem ze meteen in. Het potje houdt hij dit keer vast in zijn hand. Daarna ga ik weer liggen. "Dankjewel Liam." Zeg ik. Liam zegt dat het geen probleem is en loopt dan weer de kamer uit. Ik ga met mijn hoofd op de borst van Harry liggen en zeg: "Ik hou van je." Al snel daarna val ik in slaap.

Als ik wakker word, is Harry al weg. Ik probeer op te staan uit mijn bed, maar mijn lichaam doet echt veel pijn. Kermend stap ik uit mijn bed. Gelukkig heb ik wel redelijk geslapen, dus ik voel me al wel een stuk beter. Met aardig wat moeite strompel ik naar de groepsruimte. Maar als ik daar aankom en op de klok zie dat het nog lang geen tijd is om te eten, besluit ik toch nog niet de groepsruimte in te gaan. Ik wil nog even alleen zijn.

Uiteindelijk zit ik op het dak, met mijn rug tegen de rand. Het is zo'n chaos in mijn hoofd en de pijn in mijn lichaam maakt alles erger. Net had ik het gevoel dat ik me beter voelde, maar nu is alles juist veel erger. Ik voel me boos, verdrietig, schuldig, bang, beschaamd, gestrest en overweldigd. Dat allemaal tegelijk. Het is allemaal te veel.

Ineens komt Charlie het dak opgelopen. Hij komt meteen naast mij zitten. Ik negeer hem, want ik heb geen zin om te praten. Als ik had willen praten, had ik wel naar hem toegekomen. "Hey." Zegt hij, maar ik zeg niets terug. "Gaat het?" Gaat hij verder. Maar ik zeg nog steeds niks. Hij blijft daarna ook even stil. Uiteindelijk vraagt hij: "Wil je praten?" Nu schud ik mijn hoofd. Ik wil niet praten, want als ik ga praten ga ik weer janken. En ik haat praten. Ik kan niet praten. Ik zat wel prima hier alleen.

Alleen zijn is het beste. Niemand die je pijn kan doen... Niemand die je vertrouwen kan beschamen... Niemand die je kan verlaten... En als ik daaraan denk, begin ik spontaan te huilen. Eerst stilletjes, dus ik veeg telkens mijn tranen weg. Maar tranen blijven maar over mijn wangen rollen. "Wat gaat er allemaal door je hoofd?" Vraagt Charlie. Weer antwoord ik hem niet. Ik wil nog steeds niet praten. Net als twee minuten geleden. "Eindelijk ging het weer wat beter en dan komt er ineens zo'n vrouw die alles weer verpest. Dat kleine sprankje hoop is weer helemaal verdwenen. Alles lijkt weer uit elkaar gebarsten." Zegt Charlie. En dan kan ik helemaal niet meer ophouden met huilen.

"Heb ik gelijk?" Gaat Charlie verder. Ik knik. En eigenlijk geeft dat mij al weer een beter gevoel. Hij begrijpt mij. Hij snapt precies wat ik voel. Al snel gaat Charlie nog verder: "En tegelijkertijd ben je ook nog bang dat je problemen krijgt omdat je spullen kapot gemaakt hebt. En schaam je je omdat je een paniekaanval had." Godver... Nu wordt het huilen alleen maar erger.

Na een paar minuten ben ik eindelijk weer gestopt met huilen. "Wat ik zei klopte precies, he?" Vraagt Charlie. Ik zucht en knik. Hij heeft me toch zo ver gekregen. En het erge is dat ik niet eens heb hoeven praten. Zonder dat ik iets zei, wist hij precies wat er was. "Ik heb altijd gelijk." Zegt Charlie lachend. Nu grinnik ik ook zachtjes. "Ik haat je." Mompel ik. Gelukkig kan Charlie er ook om lachen en antwoord hij: "Dat hoor ik vaker."

Daarna blijven we weer even in stilte zitten. "Wil je nog steeds niet praten?" Vraagt Charlie. Dus ik schud mijn hoofd. Dit is iets waar ik nooit meer over wil praten... "Zullen we dan maar naar beneden gaan? Het is al bijna tijd om te eten." Vraagt Charlie verder. Ik knik maar gewoon. Zonder op Charlie te wachten loop ik naar beneden.