Step by Step: Brother [Soukoku]

4.

Beni "Merhaba hayatım." diyerek uyandırmıştı, abartılı cilveli mimikleri ve kahkaha atmak üzereymiş gibi titreyen dudaklarından akan alay sinirimi bozuyordu.

"Kes şunu." Diyerek cevapladım, acaba babalarıma bu durumdan hiç hoşnut olmadığımı anlatmalı mıydım? Onu her an geri verebilirlerdi. Ben ilk çocuklarıydım, beni ondan daha fazla seviyorlardı. Değil mi?

Bu düşüncelerime rağmen onlarla konuşacak cesareti bulmam zaman almıştı. Belki birkaç gün, belki birkaç hafta. Asla zamanları takip etmekte iyi olamadım. En sonunda babalarımın karşısına geçebildiğimde tek dikkat ettiğim şey Dazai'nin odasında olmasıydı.

"Sizinle Dazai hakkında konuşmak istiyorum." Dedim onlara, ilgiyle bana döndüler.

"Biz de seninle onun hakkında konuşmak istiyorduk." Dediler, ardından gülümseyip bana teşekkür ettiler. "Dazai'yi kurtardığın için teşekkür ederiz." cümlesini takiben gelen sözcükler yüzüme soğuk su gibi çarparken kendimi aklımdaki tüm düşünceleri bir bir yutarken buldum.

Onlar benim Dazai'yi intihar girişimlerinden kurtardığımı düşünüyorlarsa onları nasıl gerçekleri söyleyerek hayal kırıklığına uğratabilirdim ki?

Hem onu tam olarak nasıl kurtarmış olabilirdim? Yetimhanede geçen bir olay mıydı, onda neyi değiştirmiş olabilirdim ki?

Odama geçerken gergince onun odasına baktım, belki de kendisini tam olarak tanıyamadığım bu çocuğa karşı yaklaşımım hatalıydı.

Akşam sanki düşüncelerimi hissetmiş gibi odama geldi Dazai.

"Konuştuklarını duydum." Dedi canı sıkılmış gibi, bakışları ilgisiz görünüyordu fakat.

"Oh." Ne diyeceğimi bilemedim bir an. "Seni iyileştirdiğimi söylediler, ama sebebini anlayamadım."

Birbirimizin gözüne beklentiyle baktım ikimiz de. Benim cevap beklediğim aşinaydı fakat onun ne beklediğini bilmiyordum.

"Bana sebebini söyleyebilir misin?"

"Sana onların haklı olduğunu söyleyebilirim."

İstediğim cevap bu olmasa da karşımdaki çocuk verdiği cevaptan memnun göründüğü için irdelemek istemedim.

"Sanırım artık bana iyi davranmayı düşünüyorsun." Dazai gözlerimin içine baktı, tahmininde haklı olduğunu duymak istiyordu adeta. Gözlerimi ondan kaçırdım.

"Zihin mi okuyorsun?"

Verdiğim yanıta güldü, ardından oldukça hoşuna giden sözlerimi kucaklayarak yanıma oturdu.

"Sadece seni çok iyi tanıyorum diyelim, 'hayatım'."