The Faded Spark | TID #1

Chapter 24

"A penny for your thoughts?"

I was taken aback with a baritone voice. I looked at him seeing his concerned and gentle eyes. I gave him a weak smile.

"W-Wala naman ito, kumain na nga tayo."

Kinuha ko ang isang pitchel ng tubig at nagsalin sa parehong baso namin ni Zach. Kumakain kami ngayon ng lunch sa karinderya no'ng isang Andrea. I'm guilty because I felt Zach is sad. I should be happy and cheerful, ngayon na lang kami nagkaroon ng oras para makita ang isa't isa tapos wala naman ata akong ginawa habang kasama siya kung hindi ang sumimangot.

But I couldn't help it!

The finals results was officially released earlier. I was so eager and excited to open my student portal online. I wanna know if my hardwork paid off. Gusto kong ma-feel ang bagong grading system, makakuha ng uno - kahit hindi man lang flat. College is way far different from high school, every point counts.

Okay naman ang mga grades ko, but okay wasn't enough. Lalo na nang makita ko ang grade ko sa Design 1. I almost cried and breakdown inside the classroom, nagpa-iwan pa ako mag-isa para lang dibdibin ang nakuha kong marka. This is the first time I got this kind of grade. I was so disappointed to myself.

"Are you sure you're okay, Nausicaa?"

Dama ko ang lungkot sa boses ni Archimedes, nagdadalawang-isip kung iiwan nga ba akong mag-isa. I pushed him away para makapag-take na siya ng lunch niya.

"I-I'm okay. I will be okay," I barely said, pilit pinipigilan ang mga luhang gustong kumawala.

Okay lang 'yan, Nausicaä. May second semester pa naman hindi ba? Kaya mong bumawi sa Design 2! I said as I had a peptalk mentally with myself.

"You know you can count on me, right?"

Halos mahigit ko ang aking hininga nang hawakan ni Zach ang kamay ko sa lamesa. Hindi ko namalayang tinatanaw ko na naman ang nangyari kanina. I flashed my reassuring yet weak smile. Hindi ko na dapat ibigay pa kay Zach ang problema ko. He's a student-athlete, hindi lang basta-bastang student-athlete. He's also a candidate for Cum Laude. My heart fluttered. My boy is such a steal—he's a total package, and I won't let anyone grab him away from me.

"Oo naman, Zach. Don't worry, everything's fine," I lied.

Ayoko ng dagdagan pa ang aalalahanin niya. Seeing him right now I know that he's tired. Natural nang gwapo siya, pero mababakas mo ang malalalim at may kaitiman na eyebugs sa kanyang mapupungay na mata. I wonder if he's still sleeping or not? Hindi ko maiwasang mag-alala para sa kalusugan niya.

Kung ikukumpara sa ibang basketball players, si Zach ang may pinakamabigat na kursong kinuha. Madalas kasi sa kanila, mga kursong related sa Sports ang inire-recommend ng coach nila.

Ipinatong ko ang isa ko pang kamay sa kamay niya, marahan ko iyong pinisil.

"Huwag ka nang mag-alala sa akin, kumain na tayo. Mukhang dalawang araw ka nang hindi kumakain, e," biro ko.

Magaan itong ngumiti sa akin na siyang nagpatunaw sa puso ko. Oh, Zach. Sa simpleng ngiti mo lang parang nakalimutan ko na kaagad ang dinidibdib ko kanina.

Pero imbis na kunin na niya ang kanyang kubyertos, kamay ko ang kanyang kinuha at dahan-dahang idinala sa kanyang labi. Sumakit ang puso ko sa saya nang dumampi ang malambot nitong labi sa aking kamay. Zach's irresistable charm will be the end of me.

"I love you."

He'll always take my breath away.

"I love you more," I said, barely breathing.