MGD 30 - Tear Jerking

193K 6.6K 1.2K
                                    

Written in my forte. Not on her point of view, rather him. (Yes, sisiw naman! )

Play the video. Music for this chapter "Fix You" by Coldplay

*****

MGD 30 — Tear Jerking

Liam

"Just stay here, Liam." I hugged my mom who was worried about my condition, "Don't worry Ma, I'll be fine. I'll assure you. Saglit lang ako. Miss na miss ko lang si Princess." I answered. I know, I am being martyr here, ilang beses n'ya na akong pinagtutulukan pero balik pa rin ako ng balik sa kan'ya.

Do I need to blame myself for loving her like this? No, I like protecting her but I might not be able to protect her if my condition was crap as this.

"Be back before 7 PM. Kapag hindi ka bumalik dito, ipapasundo kita sa Papa mo." she said. I really adore my mom she never neglect me. She releases me from the hug and I kissed her on her forehead, "I'll text you, Ma. But please, kaya ko naman magdrive. Hindi naman malala ang kondisyon ko. Kaya ko pa.." I leave her there and I hastily go the hospital's parking lot.

As I went out of my private room, dumeretso ako kaagad sa elevator para hindi na ako gaanong mapagod. Using stairs was tiring, nakakapagod bumaba. I pity myself too much, hindi ko na magawa ang mga dati kong nagagawa.

"Uy pasyente kong pogi!" she said. Nandito na naman 'yung babaeng laging nakasunod sa akin. Malamang, s'ya ang private nurse ko e. "San ka punta?" she asked.

"Somewhere that you don't know." hindi naman ako numb para hindi maramdaman na wala s'yang nararamdman sa akin. Sa kanya lang talaga ako manhid. I chose to be numb because I love her and I blame my heart because I was multiple wounded now. Mahirap pala talaga kapag mag-isa ka lang na nagmamahal.

"You should stay on your room. May check up ka ulit mamaya." she said but I ignore her. Puro na lang check-up, pero wala namang nagbabago sa kondisyon ko. I'm really hopeless, sa kanya na lang ako kumukuha ng lakas at pinipilit na lumaban. "Samahan na kita." she offered.

I glare at her, "No. Huwag mo na ako samahan, hindi naman ako paralisado. Hindi ko kailangan ng awa mo." I get inside my car and sped off. Ni hindi ko na s'ya nagawang tingnan, I'm sorry Claire.

I stopped to a mall, wearing my favorite shades. Sana naman ay maging payapa ang pamimili ko. Siguro mas matutuwa s'ya kapag nagdala ako ng pagkain. She loves food at alam na alam ko ang mga paborito n'ya—she likes fries, icecream and pizza. Madalas kaming mag-pig-out sa Paris while watching a movie. Nakakamiss tuloy 'yung mga panahong magkasama kami. Yung mga panahong ako lang ang kasama n'ya. Noong mga panahong hiniling ko sa D'yos na sana ako na lang ang mahalin n'ya.

I drove moderately to their village, namiss ko tuloy ang bahay namin. Namiss ko 'yung paglalaro ng basketball sa harap ng bahay nila, I smiled as I spotted the old security guard, "Sir Russel." he greeted. I beamed at him and greet him back, "Manong!" dito na ako lumaki sa subdivision na 'to kaya kilala ako ng mga tao rito.

Few blocks na lang at mararating ko na ang bahay nila. I felt a sudden pain in my chest, "Shit." I cussed as I felt more pain on it. Lord, please. I murmured. Hindi n'ya kailangan makita na ganito ang lagay ko, I don't want her to be worried.

My Greatest Downfall (Published under Summit Media)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon