ရာစုသစ္ေအာက္ထပ္သို႔အေျပးဆင္းလာေလသည္။ေနာက္မွငယ္ေလးပါပါလာသည္။ေလွကားရင္းတည့္တည့္တြင္ရပ္ေနေသာငယ္ေလးေမေမ့ကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ရာ့ေျခလွမ္းကေလးရပ္သြားသည္။ထိုခ်ိန္ေနာက္မွငယ္ေလးမွရာ့လက္ေမာင္းကေလးကို႐ိုက္လိုက္ရင္းလိုက္ၿပီးလက္ကေလးႏွင့္ခ်ိတ္လိုက္ရင္း
"ကဲ..ဘယ္ေျပးမလဲ....''
"သမီး....''
"ဟင္...ေမေမ......''
ေမေမ့ကိုျမင္ေတာ့ငယ္ေလးလက္ကေလးကိုျပန္ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။
"သမီးေလးႏွယ္ ဧည့္သည္ကိုအႏိုင္က်င့္ေနတာလား...ကေလးက်ေနတာပဲ....''
"မဟုတ္ပါဘူးအန္တီရယ္ က်ေတာ္ကငယ္ေလးကိုစလိုက္လို႔ပါ....''
"ဟုတ္ပါၿပီကြယ္ အန္တီကသမီးေလးတို႔မႏိုးေသးဘူးလားလို႔.....ကဲကဲ ႏွစ္ေယာက္လံုးမ်က္ႏွာသြားသစ္ေခ်....''
"ဟုတ္....''
ႏွစ္ေယာက္သားကုပ္ကုပ္ေလးထြက္သြားရန္ျပင္ၿပီးမွ
"ငယ္ေလး....''
"႐ွင္ေမေမ...''
"သမီးလည္ပင္းမွာနီေနတာပဲ ဘာေကာင္ကိုက္သြားတာလဲ....''
ထိုခါမွငယ္ေလးမိမိလည္ပင္းမွရာ့ရဲ႕အၾကင္နာအမွတ္အသားကေလးကိုလက္ကေလးႏွင့္ဖံုးလိုက္ရင္း
"ဟို...ျခင္မႀကီးကိုက္သြားတာေနမယ္ေမေမ...ခနေနေပ်ာက္သြားမယ္ထင္တယ္.....''
"ျခင္မႀကီး...ျခင္ေထာင္ေထာင္အိပ္မွေပါ့သမီးေလးရယ္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေနၾကတာကို သြားသြားသြား....''
"ဟုတ္...ဘာလုပ္ေနတာလဲလာ....''
ရာ့ကိုေဟာက္ၿပီးအတင္းလက္ကဆြဲေခၚသြားေသာငယ္ေလးကိုၾကည့္ကာေဒၚခင္ျမင့္ေခါင္းေလးရမ္းလိုက္သည္။
"မညာတတ္ပဲဘာလို႔ညာေနရတာလဲသမီးရယ္.....''
တစ္ေယာက္ထဲတီးတိုးေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္...ေမာဟိုက္ကာေအာင့္တက္လာေသာႏွလံုးေၾကာင့္ရင္ဘတ္ကိုလက္ကေလးႏွင့္အသာဖိရင္း နာက်င္မႈကိုမသိက်ိဳးႏြံျပဳထားလိုက္သည္။
ေမေမလဲစိတ္မေကာင္းပါဘူးသမီးရယ္...
ေဒၚခင္ျမင့္တစ္ေယာက္ျပန္အလွည့္တြင္မိုက္ခနဲျဖစ္ကာခႏၶာကိုယ္တစ္ခ်က္ယိုင္သြားသည္။
