Ένα δένδρο στο βάθος του χειμώνα φλέγεται

Αλλάζουμε για μια μέρα;

Άκουγα τον Στέλιο να διαμαρτύρεται πως έχει ψυχολογικό θέμα
Γιατί γούσταρε μια κοπέλα από την πόλη του, τα Τρίκαλα, μα εκείνη
Είχε αγόρι , επομένως ήταν αδιέξοδο για τον φίλο μας.
Ευτυχώς που τέτοια ψυχολογικά τον ταλανίζουν
Και όχι τα άλλα,ποια άλλα, ωραία ερώτηση!
Ας προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση!

Εκείνα που πολλές φορές δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια
Ή σε κρατάνε τελείως ξύπνιο μέχρι το χάραμα
Ενώ έχεις να ξυπνήσεις νωρίς το πρωί.
Και μετά έχεις μάτια νυσταγμένα και το μυαλό δεν ξεκουράζεται ποτέ.

Εκείνα που σε κάνουν να ακούς το ίδιο τραγούδι σε λούπα.
Που σε κάνουν να θέλεις να βγάλεις την καρδιά σου και να την ζουλήξεις
Ή να βγάλεις το μυαλό σου, να το βάλεις κάτω και
Να το βαρέσεις με μια βαριοπούλα για να πάψουν να ηχούν τα γκονγκ .

Εκείνα που σου φοράνε ένα μαγιό, σε πετάνε μέσα
Σε μια πισίνα με νερό, σου αφαιρούν κάθε κολυμβητική ικανότητα
Και μετά ρίχνουν άφθονη ζάχαρη για να κάνουν
Τον αργό πνιγμό πιο γλυκό.
Προκειμένου να αργήσεις να συνειδητοποιήσεις, όσο πνίγεσαι, πως
Τα νερά στην ουσία δεν είναι τόσο βαθιά και πως
Μπορείς εύκολα να βγεις από εκεί μέσα.
Αλλά δε γνωρίζει τον τρόπο και η διαφυγή έχει καταστεί εξαιρετικά δύσκολη
-Και ας λένε οι άλλοι πως είναι όλα μέσα στο μυαλό σου
Αυτό είναι το θέμα ρε ξεφτέρια μου.
Και όταν αρχίσεις να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει με σένα
Προσπαθείς να ξαναμάθεις κολύμπι, ετσι ώστε να μην πνιγείς.
Ο πνιγμός δεν είναι ποτέ η λύση.

Εκείνα που προσπαθούν να σου γεμίσουν με δάκρυα τα μάτια
Ενώ είσαι έξω και περνάς καλά, απο μια ασήμαντη αιτία ή
Εξαιτίας ενός τραγουδιού που παίζει εκείνη τη στιγμή.
Ή επειδή το παρελθόν σου αποφάσισε να σε επισκεφτεί
Και του είχες τονίσει πως μόνο στο σπίτι είναι καλοδεχούμενο.

Εκείνα που σε κάνουν να θες να κοιμηθείς μια για πάντα
Και να ξυπνήσεις όταν όλα θα έχουν τακτοποιηθεί
Και ας ξέρεις πως δεν λειτουργεί έτσι.

Εκείνα εξαιτίας των οποίων έχεις αυτοπεποίθηση χαμηλή
Και αυτοεκτίμηση-, ποια αυτοεκτίμηση;
Και κόμπλεξ και ανασφάλειες και άγχος, και... , και ..., και... .
Συσσωρευμένα όλα μαζί σε ένα κουφάρι
Πόσο να αντέξει το έρημο;

Εκείνα που μετατρέπονται σε φωνές γλυκές που
Ψιθυρίζουν όμορφα και γλυκά λογάκια στο κεφαλάκι σου
Και μετά σε κάνουν να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό
Και αυτά που μπορείς να κάνεις στους άλλους.
Ή που δεν μπορείς, μιας και κανείς δε νοιάζεται για σένα.

Να θέλεις να σε αφήσουν όλοι στην ησυχία σου και να κοιτάξουν
Επιτέλους τις δουλειές τους και, αφού το κάνουν , να τους καταριέσαι.
Και μετά να ζητάς συγγνώμη και να κάνεις τα πάντα για να επανορθώσεις
Ακόμη και αν όλα είναι πραγματικά εντάξει.
Είσαι πολύ μελοδραματικός ώρες- ώρες και το ξέρεις.
Και όταν το ηλιοβασίλεμα φθάσει επιτέλους χαίρεσαι γιατί
Η νύχτα είναι η καλύτερή σου φίλη, εκεί που μπορείς να είσαι ο εαυτός σου
Και να δημιουργήσεις καλύτερα από κάθε άλλη στιγμή.
Εκεί όπου το σκοτάδι των άλλων γίνεται δικό σου φώς.

Εν ολίγοις, εκείνα που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως
Είσαι και θα παραμείνεις ένα τίποτα.
Θα μεγαλώσεις και θα αναλωθείς σε μια δουλειά που δε θα σε γεμίζει .
Θα γίνεις ένας κλασσικός γέρος , θλιβερός και μαμούχαλος
Που θα τρομάζει τα παιδάκια.
Αλλά και εκείνα που σε φορτώνουν με σενάρια και υποθέσεις που
Μάλλον δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Λες και οι λόγοι για να ανησυχείς δεν τελειώνουν ποτέ.

Εκείνα, τελικά, που σου στερούν το χαμόγελο
-Δεν χαμογελάς όσο συχνά θα έπρεπε και το ξέρεις αυτό-
Και σε κάνουν να μην θες να αγαπήσεις άλλο τους ανθρώπους.
''Μα το συναίσθημα αυτό δεν θα μου το πάρετε ρε!'' , κραυγάζεις μέσα σου.
Τους ανθρώπους θα τους αγαπάμε με όλο μας το είναι
Γιατί μετά τι στο διάολο κάνουμε πάνω στη Γή;

Αυτά ρε Στέλιο σε γενικές γραμμές.
Ίσως αν όλοι είχαμε τα δικά σου ψυχολογικά
Να ήταν ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος για να ζεις.
Και δεν θα χρειαζόταν να κλαίμε τόσο συχνά.

Ε Στέλιο;