Ένα δένδρο στο βάθος του χειμώνα φλέγεται

Πως να αποφύγεις μια θλίψη

Όταν ήμασταν μικροί ,εγώ και τα αδέρφια μου θέλαμε

Να πάρουμε για κατοικίδιο ένα σκυλάκι

Η αυλή στο πατρικό είναι τεράστια, θα τον βάζαμε σε ένα

Μεγάλο σπιτάκι και όλα θα ήταν μια χαρά.

Μα οι γονείς μου και η γιαγιά μου δεν μας το επέτρεπαν

''Μεγάλη η ευθύνη, σα να μεγαλώνεις άνθρωπο!''.

Κάτι ήξεραν, βλέπετε, μεγάλωσαν τρία πανέμορφα και πανέξυπνα παιδιά.

Ωστόσο, καταφέραμε και κερδίσαμε μια μάχη και

Μία μέρα η οικογένειά μας είχε ένα νέο μέλος : ένα κουνέλι.

Τσάρλι τον ονόμασε ο αδερφός μου .

Το καημένο φοβόταν πολύ στην αρχή , συνέχεια πάνω κάτω πήγαινε.

Και σαν έκανες να βάλεις το χέρι σου μέσα στο κλουβί

Ή για να του δώσεις τροφή ή για να το χαϊδέψεις σε δάγκωνε.

Αλλά με τον καιρό ηρέμησε.

Ωστόσο, το δύστυχο ούτε ήχους έβγαζε, ούτε παιχνιδιάρικο πολύ ήταν.

Έχεζε, βρομούσε, κατουρούσε, όλο το βράδυ έκανε θόρυβο.

Δεν ήταν όπως τα σκυλιά ή τα γατιά.

Μα το αγαπούσαμε και ήταν πολύ όμορφο .

Άσπρο και χνουδωτό, με υπέροχα αυτάκια!

Να το βλέπατε πως έπινε το νερό του και

Πως έτρεχε έξω στο χόρτο που καμία φορά τον αφήναμε!

Αλλά η χαρά δεν κράτησε παρά μόνο μερικά χρόνια.

Εγώ ήμουν πρωτοετής φοιτητής όταν ο Τσάρλι

Μας άφησε για τον ζωοπαράδεισο.

Για κάποιο καιρό, βλέπετε, έβγαζε αίμα

Από τα πισινά του και τον πήγαμε στον κτηνίατρο.

Μας είπε ότι είχε καρκίνο και έπρεπε να του κάνουμε ευθανασία.

Από τότε το μέρος που υπήρχε το κλουβί του έμεινε κενό.

Οδυνηρή ήταν η πρώτη φορά που επέστρεψα στο πατρικό.

Κάποτε υπήρχε ένα ζωντανό πλάσμα

Εκεί που τώρα κείτεται η ανάμνησή του.

Έτσι, οι γονείς μου μας προστάτευσαν άθελά τους

Γιατί αν νιώσαμε μια φορά άσχημα με το θάνατο του Τσάρλι

Φανταστείτε πως θα αισθανόμασταν

Με τον θάνατο ενός φίλου.