Ένα δένδρο στο βάθος του χειμώνα φλέγεται

Από το χωριό, δεν το ξέρετε.

Είμαι εκείνο το χαζό παιδί

Που πάντοτε υποτιμούσε τον εαυτό του

Και φοβόταν μέχρι και τη σκιά του ενώ δεν θα έπρεπε.

Εκείνο το παιδί που είχε τόσες πολλές ικανότητες

Τις οποίες παρατηρούσαν συνήθως οι άλλοι .

Αυτός προτιμούσε να μένει κλεισμένος στη φούσκα του

Και αρκούνταν στα λίγα, όσα θεωρούσε ο ίδιος απαραίτητα.

Ωραία η εφηβεία, μα θα έπρεπε να διαρκεί λιγότερο.

Εκείνο το παιδί που πιστεύει ότι θα την βγάζει πάντα καθαρή.

Εκείνο το παιδί που σπάνια στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Εκείνο το παιδί που έσφαλε όσο λίγοι σε αυτό τον κόσμο.

Που τα χρόνια στην πλάτη του αυξάνονται

Και μάλλον θα παραμείνει για πάντα ο ίδιος καμπούρης.

Και ενώ θα μπορούσε να κατοικεί στη Notre Dam εδώ και καιρό

Προτιμούσε την ασφάλεια της Αγίας Τριάδος.

Εκείνο το παιδί που δεν είναι

Το πιο άγιο, το πιο σωστό, το πιο λογικό

Το πιο κατανοητό, το πιο καλό, το πιο έξυπνο

Αλλά προσπαθεί όσο περισσότερο μπορεί κάθε φορά

-Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει κάθε φορά.

Και τώρα θέλει τόσο πολύ να διώξει τα νερά από γύρω- γύρω

Για να δείτε επιτέλους κάτι παραπάνω

Από την κορυφή του παγόβουνου .

Και συγγνώμη θα ζητάω πλέον για τα λάθη μου

Όχι γι αυτό που είμαι.

Μα μην αναρωτηθείτε ποτέ τι έχω πάθει

Ούτε να μου υπενθυμίζετε πως παλιά δεν ήμουν έτσι.

Εσείς με αναγκάσατε να αλλάξω, δεν το καταλάβατε;

Εσείς με αναγκάσατε , δείτε τι μου κάνατε!

Να γράφω για να σωθώ, για να σας σώσω, ενώ πάμε κατα διαόλου!

Για όλους εσάς το σπίτι μου θα παραμένει ανοικτό

Να το κάνετε ό, τι θέλετε!

Σπάστε το, διαλύστε το , κατουρήστε το.

Μονάχα προσέξτε όταν μπαίνετε στο δωμάτιό μου.

Δίπλα από το κρεβάτι μου υπάρχει ένα φωτάκι.

Προσέξτε το σας παρακαλώ πάρα πολύ

Για να μη σβήσει το καημένο.

Γιατί τότε είναι πολύ πιθανό να σβήσω και εγώ

Και αυτό νομίζω δεν θα το θέλατε όλοι , έτσι δεν είναι;