Mind Games 3 : Lies

Το 2ο ξέσπασμα

Έκλεισε το τηλέφωνο και κάθισε στη πολυθρόνα του. Φιλί; Την φίλησε; αναρωτήθηκε για πολλοστή φορά τρίβοντας απαλά τους κροταφους του.  Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να σκεφτεί το τρόπο με τον οποίο η Καταλινα βρέθηκε στο διαμέρισμα που διέμενε ο Κάσιεν. Άνοιξε το συρταρακι του γραφείου, έβγαλε από μέσα μια ομαδική φωτογραφία που είχαν βγάλει 21 χρόνια πριν και τη κοίταξε. Την είχαν ακριβώς στη μέση....

"Πάντοτε ήσουν σε αυτή τη καταραμένη θέση ψιψινα ...Και κοίταξε που φτάσαμε..." μουρμούρισε λυπημένος. Έψαχνε ένα λόγο να θυμώσει με όλο αυτό μα ήταν ανίκανος να βρει έναν... Ο Κάσιεν ξηγήθηκε παντελονατα για αλλη μια φορα, μπορεί να αγγιξε την ίδια ρου τη γυναίκα αλλά ο Ίαν είχε αρκετό μυαλό για να κρίνει μια κατάσταση.. Θεώρησε πως αφού δεν τον σκότωσε -που ήταν και ο μεγαλύτερος του φόβος, αυτή η πράξη τρυφερότητας ήταν αναμενόμενη. Δεν είχε νεύρα , θα ήταν ηλίθιος αν είχε... Πάραυτα δεν έπαυε να αισθάνεται ένα περίεργο τσίμπημα στο στήθος.

Ο Κάσιεν είχε το σθένος να του πει κατάμουτρα πως αν ήθελε, μπορούσε να πάρει το όπλο και να πάει να τον βρει. Κι αυτή η φράση του , στάθηκε ικανή για να μεγαλώσει ο δεσμός ανάμεσα στους δυο άντρες εν αγνοία του.

"Όχι ρε πουστη!"
Ξαφνικά πετάχτηκε όρθιος μόλις  συνειδητοποίησε το πιο τρομακτικό πράγμα απ όλα...

Έφυγε τρομαγμένη....του είχε πει ο Κάσιεν μα ο Ιαν δεν το είδε έτσι.

Βγήκε έντρομος στο χολ και είδε το Τζέικ να ανεβαίνει προς τα πάνω.

"ΓΡΉΓΟΡΑ! ΞΥΠΝΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΧΑ ΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΕΚΚΕΝΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΑΥΛΗ ΑΜΈΣΩΣ!!!" Φώναξε και εκείνος άσπρισε από το φόβο....

****

Έσβησε τα φώτα του αυτοκινήτου και κρατώντας το τιμόνι δυνατά, κοίταξε στο καθρεφτάκι. Τα μάτια της έσταζαν αίμα, είχαν πρηστει από το κλάμα ενώ οι φλέβες στο κούτελο ήταν ακόμα φουσκωμένες.

"Ζει ..." Σκούπισε το τελευταίο της δάκρυ με θέα το μνήμα του αυτή τη φορά. Τόσες στιγμές... Άλλες αστείες, άλλες λυπημένες μερικές γεμάτες δράση και ένταση ξεπήδησαν στο μυαλό της . Τα δάχτυλα βρέθηκαν χωρίς την έγκριση της πάνω στα χείλη... Είχαν ακόμα εκείνο το αχνό κοκκίνισμα γύρω τους από τα ολίγων ημερών γένια του... Κάπου ανάμεσα στις τύψεις για τη πράξη της μα και στο θυμό που ο Ίαν ήξερε , τα έχασε. Εδωσε μια γροθιά στο τιμόνι και άνοιξε τη πόρτα. Πρόσεξε πως το σπιτι ήταν θεοσκοτεινο. Δεν πτοήθηκε όμως... Με βήματα σταθερά, προχώρησε και μπήκε μέσα. Μόλις αντιλήφθηκε πως επικρατούσε σιωπή, άρχισε να γελάει. Γελούσε δυνατά...Γελούσε και έκλαιγε μαζί. Ήταν αρκετά έξυπνη για να καταλάβει πως ο Ίαν το είχε ήδη μάθει.