Mind Games 3 : Lies

Κι όμως,μπορείς...

Αρκετά πιο ήρεμη , έκλεισε τη βρύση και τύλιξε μια πετσέτα γύρω της. Η Ολιβια επέμενε να την βοηθήσει μα μόλις μπήκαν στο μπάνιο, η Καταλινα επέλεξε να μείνει μόνη. Σκούπισε την θολούρα που δημιουργήθηκε στο καθρέφτη μα βλέποντας τα σπασμένα της χαρακτηριστικά γύρισε από την άλλη και βγήκε έξω.

"Πώς αισθάνεσαι;" Η Ολιβια της άφησα ένα καθαρό ζευγάρι πιτζάμες ενώ φρόντισε να μαζέψει σχεδόν όλα τα γυαλιά σε μια γωνιά.

"Πώς τα έχω κάνει έτσι εδώ μέσα..." Η Καταλινα πέταξε τη πετσέτα και βάζοντας τα ρούχα της βγήκε στο μπαλκόνι. "Έχασα τη ψυχραιμία μου. Πώς επέτρεψα να συμβεί αυτό Ολιβια... Ούτε μπήκα στο κόπο να σκεφτώ τις επιπτώσεις... Τα παιδιά μου και το δικό σου ζουνε κάτω από την ίδια στέγη κι εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου!" Ξέσπασε χτυπώντας τα χέρια της στα κάγκελα

"Μη σκέφτεσαι έτσι... Η αντίδραση σου ήταν φυσιολογική. Ο Ίαν και ο Λαντον μας τα εξήγησαν όλα..." Η Ολιβια βγήκε και κάθισε πλάι της. "Να σου πω κάτι με όλο το θάρρος;"

Η Καταλινα δεν χρειαζόταν να τη κοιτάξει. Ένιωθε το βλέμμα της όπως ένιωθε και ότι ήξερε...

"Ο Κάσιεν για μένα είναι ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου. Δεν έτυχε να τον γνωρίσεις μα πίστεψε με , κάποτε σκότωνε για όσα αγαπούσε. Κι αυτά που αγαπούσε ήμουν εγώ Ολιβια ... Η σχέση που είχα μαζί του ήταν εντελώς διαφορετική με του Ίαν. Στη ζυγαριά είχες την ισορροπία και την άγνοια. Δε λέω πως ήταν βαρετός η κάτι τέτοιο... Έχουμε πατήσει γέρους καυγάδες και ίσως χειρότερους από ότι με τον Ίαν. Η προσέγγιση όμως ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά... Ο Ίαν κυνηγούσε... Ο Κάσιεν από την άλλη διεκδικούσε..."

"Και ποια η διαφορά ...." μουρμούρισε η Ολιβια αγναντεύοντας τη θάλασσα κι η Καταλινα χαμογέλασε...

"Η διαφορά ήταν πως με τον έναν, δεν είχα επιλογή... Ερχόταν σαν σίφουνας και με σήκωνε ολόκληρη. Με τάραζε... Με διέλυε στο πέρασμα του... Ήξερε τι θέλω, το τρόπο που το θέλω μα και όσα εχω ανάγκη... Ο Ίαν πάντοτε ήταν πιο σκληρός. Παθιασμένος για τη ζωή και το θάνατο. Ο Κάσιεν μου έδινε την επιλογή... κι εγώ φυσικά την έκανα...Γι αυτό έφυγε... Το ξέρω πλέον και χωρίς να μου το πει... Δεν θα μπορούσε ποτέ να μείνει πλάι μου και να με βλέπει με τον Ίαν. Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεται γιατί το ίδιο ακριβώς πράγμα αισθανόμουν κι εγώ..." Η Καταλινα γύρισε ξαφνικά προς την Ολιβια και πιάνοντας την απ τα χέρια τη κοίταξε βουρκωμένη "Εκείνο το φιλί χθες με γύρισε πίσω. Ήταν λάθος... Ανάθεμα με όμως , μου έλειψε....." Η Καταλινα άρχισε να κλαίει μα αυτή τη φορά το έκανε ήρεμα και συνειδητοποιημένα "Δεν μπορώ να τον φέρω ξανά στην έπαυλη και ειμαι σίγουρη πως ούτε εκείνος θέλει. Ο Ίαν σκέφτεται σωστά. Μόνο που εγώ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάτι τέτοιο... Μέχρι χθες τον είχα για νεκρό! Το καταλαβαίνεις; Δε μπορώ να τον δεχτώ πίσω έχοντας μαζί του και τη γυναίκα του... Ξέρω τον εαυτό μου..."