ASABÎ

12.Bölüm

Aşağıda dönen et muhabbeti ahâliyi güldürürken yukarı katta kapalı kapı arkasında donup kalan iki kişi bütün olaylardan habersizdi.

Assiye  kızlarla birlikte telaşla Ayşegül teyzesinden kaçarken bir anda kendini başka bir boyutta buluvermişti.

Hiç düşünmeden daldığı odada huzeyfeyi beklemiyordu.

Huzeyfe ise üzerini çoktan giyinmişti fakat giydiği tişörtü düzeltip çeki düzen verirken aynı zamanda sol elinde tuttuğu kirli kıyafeti ile

'Az önce üzerimi değiştim' mesajı veriyordu farkında olmadan.

Bir anda açılan kapı ve kaşısında nefes nefese kalmış Assiye beklemiyordu.

Gözleri Assiyenin ayaklarında takılı kalmıştı.

Mor ev terliğinin teki ayağında fakat diğeri yoktu.
Sağ ayağındaki mor terlikden ziyade terliksiz sol ayağı göze çarpıyordu.

 

Assiye gözleri belermiş ve nefes almayı unutmuş bir şekilde
Kendine kızıyordu.

Kızarmaktan çok morarmaya başlayınca nefesini düzenlemeye çalıştı.

'Allahım iyi ki daha önce girmedim'
Diyerek kendine teselli veriyordu.

Huzeyfe üzerinden şaşkınlığı atarak
Bu saçma durumu açıklığa kavuşturma yada bu durumda ne söylemeliydi onu düşünüyordu.

"Ee.. birşey mi diyecekt-"

Lafı geveleyip konuşmaya çalışan Huzeyfenin cümlesinin bitmesini beklemeden panikle konuşmaya çalıştı.

Titrek ses tonu ile,

"Esra!"

Huzeyfe boş bulunup Assiyenin bir anda sözünü kesip Esra diye bağırmasından irkilmişti.

"Esrayı.. valla Esrayı arıyorum ben abi
Aşağıdan çağırıyorlar da yemek yesin diye"

Assiye aklına  ne geldiyse söylüyor düştüğü durumdan nasıl çıkabilir onun derdindeydi.

'Acaba huzeyfe abi aşağı inip sorar mıydı Esrayı kim çağırdı diye
Hadi yalanım ortaya çıkarsa o zaman daha çok karışırdı ortalık.'

Assiye iç sesi ile yoğun düşünce çatışması yaşarken  huzeyfe odada gözlerini gezdirip

"Yok! Yani Esra burda değil. Bende zaten üzerime ayran döküldü on-"

Assiye yine cümlesinin bitmesini beklemeden
"Tamam ben gideyim o zaman" diyerek kaçarcasına çıkmıştı odadan

***

Eşşek ölüsü olduğunu iddia ettikleri valizini yerleştirmeye çalışan Esra
Odada kendi kendine bir yandan ilahi mırıldanıp bir yandan dolapta kendine yer parselleme derdindeydi.

Elbiselerini askıya asıp bir iki adım geriye gidip şöyle bir süzdü.
Annesi kesinlikle bu güzel manzarayı görmeliydi.

Çok düzenli ve renk sıralaması mükkemel görünüyordu.
Acaba neden yıllarca kendi dolabını da bu şekilde düzenleme gereği duymamıştı.

Telefonunu cebinden çıkarıp düzenli dolabın resmini çektip
Watsapptan 'Anneciğim' kişisini bulup  ona gönderdi.
Anında maviye dönen tik ve uzunca bir 'yazıyor..' yazısı ile beklemeye başladı. 
Bu sırada kulağına 'Esra' diye bir ses ilişti.  Birisi onu çağırıyordu fakat şu an ekrandaki 'yazıyor..' yazısından gözlerini ayırmıyordu.