Ejderha

17. Bölüm: YOLCULUK

DÜZENLENDİ.

Kral Pedur ile konuşmamızın üzerinden iki gün geçmişti ve bugün Pedur ve muhafızlarıyla birlikte Kuleytsova ülkesine gidecektik. Yvran'da bizimle gelecekti. Yvran zaten hep benimle birlikte olduğu için ölüme gitsem peşimden gelecekti. Olsun, gelmesi benim açımdan daha iyiydi. Hiç gitmediğim ve bilmediğim bir ülkede yanımda tanıdığım ve samimi olduğum birisinin gelmesi iyiydi.

Kral ile az önce konuşmuştuk ve bana odama geçip hazırlanmamı ve toparlanmamı istemişti. Oysa odadaki hiçbir eşya benim değildi ve bunları o ülkeye götürmem de saçma olurdu. Aynı şeyler orada da olacaktı. Tek ümidim, orada kabarık elbise giyme zorunluluğu olmamasıydı.

Yvran gelene kadar odada oyalanmaya başladım. Yvran odaya geldiği an birlikte bahçeye çıkacaktık.

Odada boş boş dolanmalarım kapının çalması ile son buldu. Derin bir nefes vererek hızlı adımlarla kapıya ilerledim ve kapıyı açtım. Yvran gelmişti, sonunda.

"Hiç gelmeseydin?" diye sordum kapıyı ardımdan kapatıp koridorda ilerlerken.

"Ne yapayım, işim uzun sürdü."

"Ne işi yapıyordun da bu kadar uzun sürdü?"

Omuzlarını silkti ve cevap vermedi. Bende tekrar sormadım ve sessiz bir yürüyüş sonunda bahçeye ulaştık. Kapının yakınları kalabalıktı, Kral Pedur ve muhafızları, Kral Anthony, eşi ve bir kaç muhafızları kapının yakınlarında durmuş, konuşuyorlardı. Dikkatim direkt olarak Kral Anthony'in eşine kaydı. Çok çabuk ayaklanmıştı. Ellerime bakmaktan kendimi alıkoyamadım. Eğer güçlerimi gerçekten düzgün bir şekilde kullanabilirsem bu dünyayı güzel bir yere çevirebilirdim. Eğer düzgün bir şekilde kullanamazsam da dünyayı şu anki hâlinden daha kötü bir duruma sokabilirdim. Derin bir nefes aldım. Üstüme yüklenen yük fazlaydı.

Yanlarına ulaştığımızda düşüncelerimi aklımdan kovdum ve Kralların yanına geçerek durduk. Kral Pedur bize baktıktan sonra bakışları ellerimizi buldu.

"Hiçbir eşya almamışsınız?"

Omuz silkerek cevap veren kişi ben oldum.

"Buradaki hiçbir eşya bizim değil ve aynı eşyaların orada olduğunu düşünüyoruz."

"Doğru, haklısın. Ama pek senin tarzın olmayabilir." diyerek eli ile üzerimdekileri gösterdi Kral Pedur.

Üstüme baktıktan sonra şaşkın bakışlarımla Kral Pedur'a döndüm.

"Hayatta o kabarık elbiseleri giymem."

Kral Pedur gülerek -daha çok 'görürüz' bakışlı bir gülüştü- "Bunun için çok geç, haydi gidelim." dedi.

"Durun, bir kaç parça kıyafet alıp geleyim." diyerek geri geri adımlamaya başladım. Fakat kolumdan tutulmam ile adımlarım yarıda kalmıştı.

"Dediğim gibi, çok geç. Artık gidiyoruz."

Zorla beni bu alandan çıkardıklarında hevessiz bir şekilde at arabasına bindim. Köşeye geçerek üzgün bakışlarımı kraliyet binasına diktim. Nasıl böyle bir şey düşünüp de kıyafet almamıştım yanıma?

Bakışlarım Kral Anthony ve eşine kaydı. El ele tutuşmuş, gidişimizi izliyorlardı. At arabası artık hareketlendiğinde bu iki kişiden bakışlarımı çekerek yola odakladım. Anlaşılan sessiz bir yolculuk bizi bekliyordu.

***

Sarsıldığımda gözlerimi aralayarak beni sarsana döndüm. Yvran ile karşılaşınca "Geldik," diyerek durmuş at arabasından indi. Oturduğum yerde gerinip Yvran'ın peşinden ben de indim. At arabası ile Karasta Limanı'na gelmiştik ve buradan gemiye binip yarım günlük bir gemi yolculuğu yapacaktık. Kalabalığın peşine takılarak en arkada olmak üzere yürümeye başladım. Kral Pedur ve iki muhafız en önde ilerliyordu. Yvran benim önümde, en arkada ise ben yürüyordum. Diğer muhafızlar ise etrafımızı çember yaparak yürüyorlardı. Bu kadar korunma fazlaydı. Eğer ki bir şey olacaksa büyü gücüm ile halledebilirdim. Yine de ses etmedim ve bineceğimiz gemiye kadar yürümeye devam ettim. Sonunda bineceğimiz gemiye geldiğimizde sırayla gemiye bindik. Gemiye binmem için elini uzatan adama teşekkür ederek elinden tuttum ve beni gemiye çekmesine izin verdim. Gemide yerimi aldığımda rahat bir yer seçip oturdum. Gemide sadece biz vardık. O yüzden sessiz ve kalabalık olmayan bir yolculuk çekecektik. At arabasında uyuduğum için artık uykum yoktu. Gemide yarım gün nasıl geçirecektim, hiçbir fikrim yoktu. Belki yalnız kaldığım bir anda büyü gücü çalışabilirdim.