[Zawgyi Version]
ထယ္Jinရွိရာစီကိုေျပးသြားပီးရင္ခြင္ထဲဝင္တင္းၾကပ္
စြာဖက္ထားလိုက္သည္"Aigoo"
"မားထယ္ေလးကကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘူးလား""ဟင့္..မားမားကို...လြမ္းတယ္"
"ထယ္ေလးကို..ေမ့မပစ္ရဘူးေနာ္""မားကထယ္ေလးကိုသတိရလြမ္းေနမွာ"
"ဘယ္ေတာ့မွေမ့မပစ္ဘူးေနာ္"
"ဟိုေရာက္ရင္..လိမၼာေအာင္ေန"
"အစားလဲမ်ားမ်ားစား"
"ေနေကာင္းေအာင္လဲေနေနာ္""အြင္း..အြင္း...စိတ္ခ်ပါမား"
"ထယ္ေလးJung Kookနဲ႔လိုက္သြားေတာ့ေနာ္"
"အိမ္အျပန္ေနာက္က်ရင္မေကာင္းဘူး""အြင္းပါ..မားမား"
1hrေလာက္ၾကာေတာ့Jung Kookေနရာအိမ္သို႔
႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ကေလးကထူးဆန္းလိုက္တာ
အခန္းထဲေရာက္လာကတဲကစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ
ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ကာမလႈပ္မယွက္ၿငိမ္ေနေလသည္"ကေလးဘယ္အခ်ိန္ထိအဲ့လိုထိုင္ေနမွာလဲ"
"အဝတ္အစားလဲပီးေရသြားခ်ိဳးေတာ့ေလ"
"ကိုယ္ကေလးအတြက္ေရစပ္ေပးပီးသြားပီ""အြင္း...ကိုကို"
"ဟိုေလ..အျပင္ခနေလာက္ထြက္ေပးပါလားဟင္""ဟား..ကေလးကကိုယ့္ေရွ႕မွာအဝတ္မလဲရလို႔လား"
"ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့"
"ကိုယ္နဲ႔ကေလးကအၾကင္လင္မယားေတြျဖစ္ေနပီ"
"အဟမ္း..ညေရာက္ရင္လဲအားလံုးျမင္ရေတာ့မွာ"အာ...ကိုကိုေနာ္..နွာဗူးအရူးႀကီး!
ကေလးကရွက္သြားသည္နွင့္တူအသားေတြနီျမန္းေန
ကာလက္သည္းကိုတတိတိကိုက္ေနသည္"ကိုယ္အျပင္ထြက္ေနေပးမယ္"
"ကေလးစိတ္ခ်လက္ခ်သာအဝတ္လဲလိုက္ေနာ္""ကိုကို..လံုးဝ...တံခါးဖြင့္မၾကည့္ရဘူးေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါကေလးရယ္"
"ကိုယ္လံုးဝမၾကည့္ဘူး"ညေရာက္မွပဲအဝကိုၾကည့္ပစ္မယ္
ထိုစကားကိုေတာ့စိတ္ထဲကပဲေရ႐ြက္လိုက္သည္