პირადი მძღოლი

მიყვარხარ

   სამი დღე გავიდა მას მერე რაც ჯონგუკთან არ მისაუბრია.იმ ამბის მერე ავდექი და უბრალოდ ოთახი დავტოვე.საშინელი გრძნობა იყო როცა ვიღაც გხმარობდა და შენ გსიამოვნებდა,როცა დომინანტი ვიყავი და...მე ამის უფლება მივეცი და მას არც კი უთქვია რომ ვუყვარდი ან რაიმე მსგავსი.არც ის რომ ოდნავ მაინც გრძნობდა რაღაცას,მან უბრალოდ ჩუმად ჩაიმარა დილით როცა უნივერსიტეტში მივდიოდი.ორი ღამე ვტიროდი და არც კი ვიცოდი რატომ თუმცა მესამე ღამეს აღარ მიტირია რადგან მივხვდი რომ იდიოტი ვიყავი ამით კი ვერაფერს გამოვასწორებდი.

  იუნგის და თეჰიონს ვეჩხუბე.........

  რატომ?

  რისთვის?

  მეზიზღებიან?

  მართლა გავბრაზდი!!!

  იცით რისთვის?

  იმისთვის რომ არ მითხრეს ერთმანეთი უყვარდათ

  არ მითხრეს რომ ერთად იყვნენ

  და მათ ჩემი ეშინოდათ? მე რა მონსტრი ვარ? ასეთი ვჩანვარ მართლა?

   საბოლოოდ ორივე გამოვლანძღე თუმცა ვთქვი ორი სიტყვა

  ,,ბედნიერებას გისურვებთ"

და მე წამოვედი....სახლში სადაც იონჯე მელოდა,ხო ის დაბრუნდა.ახლა რას ვაკეთებ? იონჯეს კალთაში მიდევს თავი და უბრალოდ კედელს ვუყურებ,ის თავზე მეფერება ჯერ კიდევ მოუშუშებელი ხელით

- იონჯე_ სუსტი ხმით ვჩურჩულებ.

- ხო ჯიმინ

- მტკივა_ და ჩემი თვალებიდან პირველი ცრემლი მოცურავს.

- რა გტკივა მითხარი და მოვაგვარებთ _ შეწუხებული მეუბნევა

- ეს შეუძლებელია

- რატომ?

- მე გული მტკივა_ შემდეგ კი ვჩუმდები არ მინდა ხმამაღლა დავიწყო ტირილი და ბღავილი ისე როგორც ღამით ხდებოდა.

- გინდა რამე გავაკეთოთ? ერთად მერე კი ცოტა გამოკეთდები ხვალ შენი მშობლები ჩამოდიან მე კი არ მინდა ასე დახვდე ისინი ინერვიულებენ