პირადი მძღოლი

სიმართლე The end

  სახლში თავპირის მტვრევით შევდივართ.ორივენი გაკვირვებულები ვუყურებთ ერთმანეთს.დედა მოუთმენლობისგან ადგილზე ცქმუტავს.

- იონჯე შენც გამოდი_ ყვირის დედა.ვააუ რა ხდება ასეთი?.იონჯე თმას იკრავს და ისე მორბის...

- აქ ვარ ქალბატონი

- მოკლედ აღარ იწყებ?_ მობეზრებით ვამბობ

- პირველ რიგში ჯიმინ მინდა ყველაფრისთვის პატიება გთხოვო,როცა ნამჯუნი დავკარგეთ შენზე ზრუნვა შევწყვიტე,უბრალოდ ისე განვიცადე რომ... გთხოვ მაპატიე ყველაფერს გამოვასწორებ_ ჩემსკენ მოდის.თვალები მიცრემლიანდება და ზედ ვახტები

- გპატიობ დედა,ძალიან მიყვარხარ

- მეც მიყვარხარ ჯიმინ.ახლა ჩამოდი

  ისევ ჩვეულ ფორმას ვუბრუნდები

- ახლა რისი თქმა მინდა,როგორც დეტექტივმა თქვა ჩვენს ოჯახში ვიღაც იყო რომელიც ჩვენი შვილი იყო, დეენემის ანალიზმა აჩვენა დადებითი პასუხი,ჩვენ სინჯები სავარცხელზე არსებული თმისგან ავიღეთ რომელიც გვეგონა რომ ჯონგუკს ეკუთვნოდა

- აბა ვისი იყო?_ უკვირს ჯონგუკს.

- იონჯე_ ჩუმად ვამბობ.

- იონჯე კეთილი იყოს შენი იმ ოჯახში დაბრუნება რომელიც დაკარგე,მოდი დედასთან_ ტირილითა ამბობს დედა.იონჯე ადგილზე დგას გაშეშებული.მისკენ მივრბივარ და მაგრად ვეხუტები

- ჩემი და ისედაც იყავი თუმცა ახლა...ოხ ღმერთო,იონჯე_ ისევ არ ინძრევა.

- მართლა ასეა? კი მაგრამ დედაჩემი?

- ის უბრალოდ გზრდიდა

- მან იცოდა?

- მან იცოდა ის რომ მისი ნამდვილი შვილი არ იყავი თუმცა ის არ იცოდა ვისი იყავი_ უხსნის დედა.იონჯე ტირილით მეხუტება

- ანუ ჩემი ძმა ხარ? შენ ვინც ამდენ ხანს მაწამებდა?

- მაპატიე_ ვჩურჩულებ.