PROLOGUE
Hindi ko alam kong saan ako pupunta. Saan nga ba? Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko sa mga panahong ito. Sadyang magulo ang mga pangyayari, nawalan na ng buhay ang mundong ito. Pero ganito na ang mundong kinahaharap ko ngayon sa maniwala kaman o sa hindi. Mga taong nagkakagulo sa hindi alam ang dahilan lahat nagpapatayan dahil walang matibay na dahilan upang maniwala sa isa't isa na parang mababaliw ka nang wala sa oras.
I can't believe kong bakit nangyayari ito. I'm so hopeless. Sino ba ang kakapitan ko sa mga oras na ito? Saan ako kukuha ng lakas na loob kong unti unti na silang nawawalay sa akin. Paano nga ba? Saan ako magsisimula? Susuko nalang ba ako o lalaban pa kahit na alam kong wala ng pag-asa? Sadyang mapaglaro talaga ang tadhana kahit ako hindi makapaniwala sa mga nangyayari sa aking paligid. Akala ko sa isang pelikula lang ito makikita pero sa hindi inaasahan ay nagkakatotoo pala.
Everything was a mess. A mess which is difficult and conplicated to handle it. Are these Joke? Eto naba talaga ang katapusan ko o panimula ng bagong laban ko? Sa papaanong paraan ko ba ito lalabanan? Sa papaanong paraan ko ito haharapin?
Sino ang magpoprotekta sakin sa kabila ng nakakagulong mundong ito? Sino ang tutulong sakin? Sino nga ba?
Makakaligtas pa ba ako sa bangungot na ito? Bangungot na maaaring ikamatay mo sa anumang oras. Kailangan ko itong harapin sa abot ng aking makakaya. Ngayon tanging sarili ko nalang ang aking iisipin dahil sa panahong ito wala kang maaaring pagkakatiwalaan dahil ibang mundo na ang aking tatahakin. Mundong sobrang gulo at hindi maiintindihan.
