Ποτέ για Πάντα

Μέρος Έκτο

Είναι ξανά Κυριακή. Ο καιρός δεν έχει αλλάξει, ο ουρανός είναι καθαρός και η δροσιά του πρώιμου καλοκαιριού γαργαλάει ακόμη το δέρμα μετά το δειλινό. Ο ήλιος δύει και επιδεικνύει τα πολλά του χρώματα, μια ήπια αύρα ανακινεί γλυκά τα κρεμαστά από το ταβάνι και το τιτίβισμα των πουλιών που φωλιάζουν για το βράδυ αντηχεί από κάπου μακριά.

Η Κέλσι αυτήν την φορά είναι στο σπίτι. Είναι εξουθενωμένη, έχει ήδη χάσει βάρος και το πρόσωπό της έχει σοβαρέψει. Νιώθει πως η ψυχή της πονάει, δεν αντέχει να φάει περισσότερο από μερικές μικρές μπουκιές και κοιμάται μονάχα με ηρεμιστικά. Η έλλειψη ύπνου και η κούραση που συσσωρεύεται την έχουν αδυνατίσει, και της φαίνεται πια πως είναι έτοιμη να σπάσει. Στα μάτια της τώρα καθρεπτίζεται η ίδια απέραντη θλίψη που τόσο την συντάραξε στα μάτια του Ρόνιν Σαν, και της φαίνεται πως την καθηλώνει η ίδια τρομακτική αδυναμία.

Αλλά είναι μερικές ώρες τώρα που νιώθει κάπως καλύτερα. Από το μεσημεριανό γεύμα κι έπειτα της φαίνεται πως η ζωή μπορεί ξανά να αποκτήσει σημασία, κι ότι πιθανώς να μην χρειάζεται να τιμωρεί τον εαυτό της για τα λάθη των άλλων. Τώρα δεν είναι απλώς θλιμμένη. Είναι επίσης πολύ θυμωμένη. Και η οργή που την καίει είναι δυνατότερη από την θλίψη που την παγώνει, και κατά κάποιον τρόπο της δίνει δύναμη για να συνεχίσει να ζει.

Οι αρχές αποφάσισαν τον εγκλεισμό της Τζούντι σε ψυχιατρική κλινική μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα. Και πριν από την δίκη της. Ανήκουστο για τα δεδομένα της Νέας Ζηλανδίας. Η απόφαση αιτιολογήθηκε στις δικαστικές αρχές από το πώς η Τζούντι επέμενε στις ανακρίσεις της ότι δεν έκανε τίποτα κακό, κι ότι απλώς έτυχε να δράσει περισσότερο δυναμικά απ' όσο θα δρούσαν άλλα άτομα που δεν ανέχονταν την ζήλια. Χαρακτήρισε τις πράξεις της ως άκακες αλλά απερίσκεπτες, και δεν μπορούσε να καταλάβει σε ποιο σημείο έσφαλε. Τόσο πεπεισμένη ήταν πως είχε δίκιο σ' αυτά που έκανε. Όλα όσα κατάφερε, σύμφωνα με την κατάθεσή της – γιατί περί κατορθωμάτων επρόκειτο στα δικά της μάτια· κατορθώματα ανάκτησης της χαμένης της αξιοπρέπειας –, ήταν υποκινημένα από μια ζήλια που την έκανε να ταπεινώνεται και που δεν μπορούσε να την ανεχτεί. Η ψυχίατρος που την παρακολούθησε και που μίλησε μαζί της κατέληξε χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι πάσχει από το σύνδρομο του Οθέλλου στην πιο μανιακή μορφή του, και ότι αν δεν ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή και γνωστική – συμπεριφοριστική θεραπεία θα είναι πολύ επικίνδυνη για τους γύρω της.