Terug In De Tijd✅ Lisa 1

Zonder hem

POV Lisa:
Ik neem een hap van de boterham, het ding ligt al de hele dag lang op mijn bureau. Toch heb ik het niet aangeraakt, omdat ik geen honger had, nog steeds niet.
Toch dwing ik mezelf om het te eten, want dat is immers een basisbehoefte.
Sinds Speedy's dood kom ik mijn kamer amper uit.
Enkel om Pepper te voeren en om naar het toilet te gaan.
De rest van de dagen ver breng ik huilend in mijn kamer.
Niets kan me troosten, enkel Speedy.
Maar tja, hij leeft niet meer.

Het is nacht, mijn gordijnen staan nog open. De donkere hemel is bedekt met duizenden kleine lichtpuntjes.

Daarnet had ik weer een nachtmerrie over Jasper, Henk en Hanne.
Waarom ik?
Waarom moest ik al die pijn, verdriet en angst meemaken?
Waarom moet iemand dat meemaken?
Ik wil gewoon alles vergeten.
Nee, dat zal niet helpen.
Maar wat wil ik dan?
Bedenkelijk schud ik mijn hoofd, "Ik snap mezelf niet eens meer. Jasper, Henk en Hanne hebben me helemaal gestoord gemaakt" mompel ik luidop en staar naar mijn kamer muur.
Daar hangt een foto van mij en Speedy.

Met mijn vingertoppen raak ik de foto aan.
"Ik zal je nooit vergeten, beloofd".
Die foto is enkele jaren geleden getrokken op een ponykamp. Ik mocht destijds Speedy meenemen op kamp.
Het was een van de leukste weken uit mijn leven. Samen met de arabier ruin en wat kinderen die ik daar heb leren kennen hebben we heel veel leuke dingen gedaan. Van een schat zoektocht in het bos te paard (We hadden een kaart bij, maar liepen helemaal verloren. Desondanks dat was het erg gezellig. En de begeleiders konden wel om onze lompheid lachen) naar serieuzere dressuur pasjes in de piste, maar ook stro gevechten en middernacht party's (zonder toestemming van de volwassenen) vulden onze week.
Naast die foto hangt de foto van Speedy en Pepper, ze neusden.
Het is de laatste foto van Speedy die ooit is gemaakt.
Daarna werd hij ingeslapen.
Ik wil huilen, maar mijn tranen lijken wel op.

Uiteindelijk open ik het raam.
Een koud vleugje wind waait naar binnen.
Al snel voel ik me beter.
Ik zucht en adem diep in.
Ik kijk naar de donkere hemel en naar de sterren. Ik wil hier weg!
Naar Pepper en Speedy...
Ik zucht en kijk kort naar de grond uit mijn raam. Het is veel te gevaarlijk om uit mijn raam te klimmen, het is veel te hoog. Zonder er verder over na te denken krabbel ik een tekst op een papiertje en open stilletjes mijn kamerdeur. 

Op blote voeten sluip ik door het huis  en leg het briefje op de tafel, dan doe ik een trui aan en stap naar buiten. Het prikken van de kiezelsteentjes op de grond negeer ik. Een koude windvlaag laat me rillen, ik bibber en sluip verder. Heel even ben ik bang, als ik iets hoor ritselen tussen de struiken. Maar ik bijt op mijn lip en stap nog sneller door. Al snel zie ik het weiland. De manege is gesloten maar je kunt wel altijd naar het weiland. Veel sneller dan verwacht herken ik Pepper in het donker.  De grote pony draaft naar me toe en briest. Zonder iets te zeggen klim ik op het houten hek en laat hem aan mijn hand snuffelen. Iets verder in het weiland zie ik een paard liggend slapen, met wat andere paarden rondom die rechtsaand slapen. Sommige mensen denken dat paarden enkel rechtstaand slapen, maar dat is niet waar. Ze slapen twee tot drie uur liggend, maar ik kleine deeltjes opgesplitst. Van 5-10 minuten. Enkel dan droomt een paard trouwens. Het paardenlichaam kan het niet aan om langer te liggen, het gewicht komt namelijk op de organen en dat is niet gezond. Ook omdat paarden vluchtdieren zijn beperken ze de periodes van liggend slapen.
Mijn blik valt weer op Pepper. Het was best makkelijk om hem te herkennen, want hij was de enigste die kwam. Verder staan er bijna enkel paarden in dit weiland, Pepper en een schet. Dus is het niet zo moeilijk om hem te herkennen. "Je mist hem ook hé?" fluister ik. De bruine pony briest. 

Weer ritselt er iets achter me, Pepper gooit zijn hoofd geschrokken omhoog. Ergens in de verte hoor ik een uil. "Hallo? Is daar iemand?" ik draai me om maar zie niets, alleen de silhouet van een struik, de maan is namelijk niet zo een duidelijke lichtbron. Angst en herinneringen schieten weer door me heen. Snel kijk ik weer om naar Pepper die weer rustig staat te grazen. Ik ontspan weer wat, paarden zien veel beter als mensen, zou er iemand in de bosjes zitten dat zou hij wel al zijn gevlucht. "Tot ooit" fluister ik zo stil dat ik het zelf amper hoor.  

Langzaam stap ik weg van het weiland, steeds sneller. Want ik vond dat geluid echt eng. Het natte koude afvalt stopt me opnieuw niet. 

Zodra dat ik thuis ben aangekomen ga ik naar mijn kamer en ga weer op mijn bureau stoel zitten.

Dan denk ik terug aan Speedy.
Ik kan gewoon niet meer huilen,
Dat betekent niet dat ik blij ben...
Ik onderdruk een gaap.
Ik heb al lang niet meer rustig kunnen slaapen.
Dus ga op mijn bed liggen en leg de deken over mij.
Omidelijk schieten er herinneringen door mijn hoofd.
De tranen springen toch in mijn ogen.
Ik spring uit mijn bed en staar terug naar de foto's van Speedy.
"Nooit!
Ik vergeet je nooit!"
Zeg ik vastberaden dan ga ik weer op mijn bureau stoel zitten en staar naar de foto.
Todat ik in slaap val.
Met het licht aan, op mijn bureau stoel.

Ik ga hem nooit vergeeten.

Dit is een heel kort deeltje maar het volgende is veel langer beloofd (bijna 1000 woorden)