"İnsan kendini cam kenarında öldürebilirmiş hem de hiç atlamadan."
Sevdiğim insanları bir camın kenarında beklerken dedem söylemişti bunu. Babam yerine bir adamı beklemeye başladığımda anlamıştım, dedemin ne demek istediğini.
*
Siyah Buz'un devam...
Arkadaşlar biliyorsunuz ki deprem felaketini yaşadık. Umut ediyorum ki hepiniz iyisinizdir. Kayıplarımız için başımız sağ olsun, hepimiz bir şekilde etkilendik. Üzerinden neredeyse iki hafta geçti ve bazı kişilerin birbirini linçlediğini gördüm, herkesin acı çekme şekli ve bundan uzaklaşma tarzı farklıdır. Birbirimizi suçlamak yerine yapabileceklerimize odaklanmalıyız.
Bir şeye ihtiyacınız olursa ya da konuşmak isterseniz mesaj atabilirsiniz.
Bolca sevgi ve sağlık diliyorum herkes için 💖
Sam Smith- Diamonds TXT- Lonely Boy
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli Okumalar Dilerim🌸
"Teyzemin en sevdiği çiçektir."
Yüzümü en ince ayrıntısına kadar inceleyen adamın ela gözlerine bakarken sertçe yutkundum, kelimeler zihnimde yakıcı bir iz bırakıp yok olurken, safir mavisi gözler anılarımda canlandı ve yakalanmanın verdiği o dehşet ince kıymıklar gibi yanaklarıma saplandı.
"Ben..." diyebildim neden konuşmaya başladığımı bilmeden "Gitsem iyi olacak."
Ela gözler odağını benden çekip telefona yönelirken tırnaklarımın bıraktığı acıyı kaldıramayan avuç içlerim sızladı. Kendime gelip, düşüncelerimin sisinden çıktım ve yürümeye başladım, safir mavisi gözlerin sahibini tanıyor olsaydı böyle rahatça gitmeme izin vermezdi öyle değil mi? Boşta kalan elimi göğsüme bastırırken derin bir nefes aldım, bu kadar tedirgin olmama gerek yoktu, sakince eve gidip dedemle buradan uzaklaştıktan sonra gerisini babam hallederdi biliyordum.
Yürüyeceğim yol gözümde büyürken dönüp caddeye baktım ve görüş açıma giren taksiye elimi kaldırdım, ufacık mesafeler için araç kullanmayı sevmesem de kendimde yürüyecek dermanı bulamamıştım, dizlerimin bağı çözülmüştü.
"Nereye abla?"
Dikiz aynasından bana bakan adama bakıp bir süre duraksadım, o kadar tedirgin hissediyordum ki kafam bulanmıştı.
"Eve...pardon, doktorlar mahallesine."
Adam bir şey demeden başını salladığında telefonumun sesi uğursuz bir ıslık gibi kulaklarımda çınladı, hayatım boyunca ilk kez kimsenin beni aramamasını diliyordum. Hayatım boyunca neredeyse hiç arkadaşım olmamıştı, hep birileri beni arasın sorsun istiyordum ama artık kimse umurumda değildi, telefonu parçalayıp herkesten uzaklaşmaktan başka bir şey istemiyordum. Kendime gelerek hem titreyip hem çalan telefonumu cebimden çıkardım ve ekrandaki isme bakıp derin bir nefes aldım.
