[BOY]Friend - Tododeku

ᖇOᏃᗪᏃIᗩŁ IV

POV. Midoriya:

Zbliżałem się do domu, w którym już czekała na mnie mama. Gdy tylko otworzyłem drzwi wejściowe, zostałem zasypany falą pytań.

— "Jak było? Poznałeś kogoś nowego? O czym dziś rozmawialiście?" — pytaniom nie było końca.

— "Mamo, spokojnie, obiecuję, że wszystko ci opowiem, ale najpierw chciałbym coś zjeść..." — zachichotałem.

— "Nie zjadłeś kanapki, którą dla ciebie zrobiłam?" — posmutniała mama.

— "Posłużyła w lepszym celu..." — poczułem jak się czerwienie.

— "He? Celu?" — zdziwiła się rodzicielka.

Zakryłem twarz rękoma, walczyłem z myślami. Z jednej strony bardzo polubiłem Todorokiego, ale z drugiej czy nie zapędzam się za bardzo?

Poczułem jak mama poklepała mnie w ramię wyrywając z przemyśleń, po czym rzuciła tylko: "Poznałeś jakąś fajną dziewczynę, prawda?". Pokiwałem głową. Ta, dziewczynę...

Po krótkiej rozmowie, którą przerwało burczenie mojego brzucha, mama udała się do kuchni, a ja zdjąłem buty i skierowałem się do swojego pokoju.

Rzuciłem się na łóżko, wtapiając głowę w jedną z moich poduszek. Rozejrzałem się po swoim pokoju, szukając wzrokiem czegoś na czym mógłbym skupić uwagę. Zatrzymałem się na kalendarzu, na którym czerwonym markerem zaznaczony był jutrzejszy dzień.

— "ZAPOMNIAŁEM!" — wrzasnąłem, zrywając się z łóżka.

— "Izuku, wszystko w porządku?" — usłyszałem głos z kuchni.

— "T-tak, wszystko okej!" — odpowiedziałem.

Kompletnie zapomniałem o imprezie, która miała się jutro odbyć. Dyskoteka szkolna zorganizowana z okazji rozpoczęcia drugiego semestru. Podszedłem do ciemnoszarej szafy, która stała w rogu mojego pokoju, po czym ją otworzyłem. Kompletnie nie miałem pojęcia, co mógłbym na siebie założyć... Zastanawiałem się czy nie poprosić o pomoc Kirishimy... Z nim jedynym mam dobry kontakt, a także jako jeden z niewielu według mnie ma świetne poczucie stylu.

Wyjąłem z kieszeni telefon i wybrałem jego numer. Przez chwilę wahałem się czy to aby na pewno dobry pomysł, ale ostatecznie postanowiłem się przełamać.
Szybko odebrał... Nie zdążyłem przemyśleć, jak mam mu to powiedzieć.

— "Halo?" — rozległo się w słuchawce.

— "Eh... Em... H-hej Kirishima!" — przywitałem się.

— "No siemanko, Midoriya, czemu dzwonisz?" — zapytał czerwonowłosy.

— "C-cóż... Bo wiesz... Jutro jest ta impreza... I-i..."

— "Nie masz w co się ubrać?" — z ust mi to wyjął.

— "D-dokładnie... Byłbyś w stanie coś dla mnie wymyślić?" — powiedziałem wręcz błagalnym tonem.

— "Jasne mordo, mógłbyś założyć jakąś bluzę, najlepiej w ciemnym kolorze, a do tego białe spodnie." — zaproponował chłopak.

— "Jejku, co ja bym bez ciebie zrobił, dziękuję, Kirishima-kun!" — westchnąłem z ulgą.

— "Do usług, ziomek. Trzymaj się tam!" — powiedział czerwonooki, rozłączając się.

Kierując się wskazówkami Kirishimy wyjąłem z szafy swoją ciemnozieloną bluzę i białe spodnie. Ubrałem się w dobrany komplet, by ocenić, czy wyglądam w nim dobrze. O dziwo było NAPRAWDĘ dobrze. Po przymiarce odwiesiłem wybrane ubrania na wolny wieszak i już miałem dołączyć do mamy w kuchni, gdy nagle usłyszałem dźwięk powiadomienia. Usiadłem na łóżku, sprawdzając je.

— "2 nieodebrane połączenia od numeru: "753 XXX XXX"?!
______________________________________

Witanko, z tej strony wasza kostka mydła.
Trochę mi się wena objawia, więc pewnie będzie więcej rozdziałów (￣▽￣*)ゞ
...chyba, że zdechnie, po napisaniu tego (oby nie)
Ou, tak, jeszcze jedna sprawa, zmieniłam tytuł książki, bo ten wydaje mi się bardziej adekwatny úwù