Karanlık Lise 2

༯ 27. Bölüm ༯

Üç hafta sonra

Demir'in babasının öldürüldüğü, başımın tam üstüne dayalı olan silahın ağırlığıyla titrerken değer verdiğim insanlara zarar verilmesini izlemek zorunda kaldığım gecenin üzerinden artık toparlanabilmek için yeterli zaman geçmişti.

İki hafta önce Gökhan Erkan'ın cenaze töreni düzenlendi, ardından da onun adına bir yemek verildi. Demir'in annesi hepimizi orada görmek istediğini söyledi, hatta Arda'yı bile davet etti fakat giden bir tek ben oldum. Aslında ben de ailemin ölümünü gizleyip kendi öz oğlunun üstüne yıkan bir adamın anma yemeğine gitmek istemezdim fakat Demir'i oradayken, hiç de giymeye alışık olmadığı takım elbisenin içindeyken, az da olsa rahatlatabileceğimi düşündüğüm için gitmek zorunda kaldım.

Dilan Erkan bana çok iyi davranıyordu. O gün Demir'in babası ve onunla, evlerinde yüzleştiğimde olduğu gibi nazikti. Aslında iyi biri olduğunu, sadece kocasının gölgesinin altında fazla kalmış olduğunu anlamam uzun sürmemişti.

Dilan Erkan'ın kocası için düzenlediği yemekte, Demir de zor durdu. Aslında o da bir an önce kaçıp kurtulmak istiyordu ve her on dakikada bir kulağıma eğilip "Gidelim mi?" diye soruyordu, fakat babasının anlaşmalı olduğu iş adamları tek tek Demir'le konuşmaya geldiğinde, işin içinden çıkamayacağını o da anladı.

Babasının tüm mal varlığı, adı, mülkleri, daha bu sene aldığı otel zinciri, tonlarca iş, gizli kapaklı işler... Şimdi hepsi Demir'in üstüne kalmıştı ve tanıştığı her iş adamı, zaten var olan gerginliği daha da artmaya devam etmişti. Demir, ona kalsaydı çoktan o yemekten çıkmış, her zaman takıldıkları barda bir şeyler içiyor veya benimle olurdu, fakat bu yemeğin aslında annesinin kendini güçlü görmesi açısından önemini bildiği için olabildiğince katlanmaya çalıştı. Elinden geleni yapıp birkaç saat orada annesiyle ve aslında sadece babası öldüğü için sevinen akrabalarla ilgilendi. En azından ilgileniyor gibi yapmıştı fakat o da ben de çözmemiz gereken daha büyük problemler olduğunu biliyorduk. Ayrıca ikimiz de o ortamdan nefret ettiğimizi birbirimize itiraf etmiştik. Orada sıkılıyordum fakat en azından Demir'in yanındaydım ve bir sürü ünlü sanatçı görüyordum. Yemekte saatler sonra, Gökhan Erkan'ın rüşvetle elinde tuttuğu adamlardan biri daha gelip Demir'le konuşmaya başladığında, yüz ifadesinden artık sabrının doruklarına vardığımızı anladım ve "Demir! Geç kaldık. Toplantı saatine on dakika kaldı," dedim, konuşmanın arasına girerek.

Demir bana gülümsememek için dudaklarını birbirine bastırdı ve ardından "Öyle mi?" deyip kolundaki gri saate baktı. Karşımızda duran adama onunla daha sonra konuşacağını söyledikten sonra annesinin yanına gittik.

Dilan Erkan uzun, siyah ve oldukça şık bir elbise giymişti. Saçı modern bir topuzla toplanmıştı, makyajı oldukça sadeydi. Gelen diğer ünlü kadınlardan daha mütevazı görünüyordu. Bizi görür görmez "Demir, daha ne kadar dayanabileceksin diye merak ediyordum açıkçası..." dedi.

"Eğer bir sorun çıkarsa beni veya Doğukan'ı arayabilirsin. Seninle babamın pis anlaşmaları hakkında konuşmak isteyen herhangi biri olursa hiç bulaşma. Ben hepsini halledeceğim," diye karşılık verdi.

Dilan Erkan bana sarıldı ve "Geldiğin için çok teşekkür ederim." dedi. Bana sarıldığında kendini garip hissetmemek için çaba gösterdim. "Umarım iyisinizdir," derken, Demir "Ben arabada seni bekliyorum Güneş." diye kulağıma fısıldadı. Ardından gözden kayboldu.

Dilan Erkan "Fark ettim de benimle "siz" diye konuşmaya devam ediyorsun Güneş. Bana Dilan diyebilirsin. Bunu sana ikinci defa söylüyorum," dediğinde, ben ne yaptığımı kendim biliyor muyum ki diye düşündüm.

"Özür dilerim. Fark etmemişim."

"Belki de bir gün "anne" dersin, kim bilir," dediği anda gözlerim büyüdü ve dudaklarım aralandı. Dilan Erkan bana bunu söyledikten sonra gülümsedi. Annemi öldüren adamın karısı ona anne dememi istiyordu. Hem, Demir ile evlenebilir miydim? İster istemez ben de hafifçe gülümsediğimde, bir anda kendimi durdurdum. Olayın trajedik yanı sinirlerime dokunuyordu. Bu kadına asla adapte olamıyordum.