as long as it takes you | yoonmin

4

johann sebastian bach -
das wohltemperierte klavier: book 1, BWV 846-869: prelude in E major
BWV 854

❂

Jimin grzecznie podziękował i odebrał z rąk Seokjina mrożony napój, od razu pociągając łyk przez słomkę. Zaraz po tym jego usta opuściło westchnienie ulgi, na co starszy zaśmiał się łagodnie.

Dzisiejszy dzień był wyjątkowo upalny i wszyscy wręcz słaniali się z pragnienia i duchoty. Mało ludzi wychodziło ze swoich domów, więc również w restauracji były pustki i każdy był zajęty szukaniem sposobu, by nieco się schłodzić. Yoongi już w południe zaapelował, że ma zamiar zahibernować się na kanapie w rogu restauracji i to tam przeżyć tak okrutną pogodę, Seokjin samodzielnie przygotował dla wszystkich szejki, które były zbawieniem według Jimina, natomiast babcia poleciła Namjoonowi zamknąć restaurację wcześniej, ponieważ nie było sensu czatować za ladą dla jednego lub dwóch klientów, którzy i tak wskoczą na szybko jedynie po butelkę wody. Tydzień był dla nich bardzo obfity i każdy mógł się zgodzić, że zarówno Namjoon jak i Seokjin zasłużyli na odpoczynek, szczególnie, że dzisiejsza temperatura pozostawiała wiele do życzenia.

- Przepyszne - skomentował Jimin, posyłając Kimowi wdzięczny uśmiech, a w tym samym momencie do lokalu wszedł Namjoon i zakluczył drzwi od środka.

Wyszedł chwilę temu wyciągnąć pocztę ze skrzynki, a teraz położył całą kupkę listów, gazet i ulotek na blacie obok Jimina, siadając na sąsiednim, wysokim krześle. Seokjin zarumienił się nieporadnie, widząc kropelki potu na jego skroni i podał mu mrożony napój, uważnie obserwując dołeczki, które powstały razem z jego zachwyconym uśmiechem.

Pomimo upału, braku Internetu i klimatyzacji albo seulskich imprez z przyjaciółmi, Jimin czuł się dobrze w Eobu. Z każdym dniem coraz lepiej dogadywał się z Namjoonem i Seokjinem, więcej rozmawiał z Yoongim i mógł nadrobić te wszystkie lata, przez które nie odwiedzał swojej babci. Jeju było jak inny świat, w którym tempo zwalniało, a hamulce puszczały i Jimin czuł, jak rozluźniał się bardziej z każdym wschodem słońca, z każdą wypitą kawą i każdą wizytą na plaży. Ta wieczna bieganina, której od dziecka uczył się w Seulu, teraz wydawała mu się trochę śmieszna. Jimin zaczynał zmieniać bieg na spacer i zbaczać ze ścieżki, którą podążał do tej pory. Mniej przesiadywania w mediach społecznościowych, na rzecz czytania książek albo spędzania czasu przy brzegu morza, mniej układania kosmicznych diet na rzecz słodkiego deseru Seokjina. Mniej szukania przyjaciół na siłę, na rzecz przyjemnej, wieczornej rozmowy z Yoongim.

Jimin automatycznie spojrzał w jego stronę. Tak jak wszystkim obiecał - leżał na kanapie. Oczy zamknięte, usta rozchylone, Jimin przypuszczał, że zamiast hibernować, mógł zwyczajnie uciąć sobie drzemkę. Ale ostatnie dni pozwoliły Jiminowi zauważyć, że tak naprawdę nic o nim nie wiedział, a spędzili razem trochę miłego czasu i zaistniała w nim potrzeba, by nieco lepiej go poznać.

Później Jimin spojrzał na Seokjina i Namjoona, którzy flirtowali w najlepsze, prawdopodobnie nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo było to widoczne i obrzydliwe, kiedy Namjoon włożył swoją słomkę do kubka Seokjina, tłumacząc się, że chciałby spróbować jego smaku (a wszyscy dostali taki sam). Jednak kiedy bezwstydnie gapili się sobie w oczy, niemal stykając się nosami i Namjoon założył Seokjinowi kosmyk włosów za ucho, Jimin nie mógł nic poradzić na to, że odwrócił wzrok. To była ich chwila intymności, prawdopodobnie zapomnieli o istnieniu całego świata i Jimin czuł się, jakby nie miał prawa przerywać im tego w jakikolwiek sposób.

Jego uwagę przykuł stos listów, które Namjoon przyniósł przed chwilą ze skrzynki. Na samym jego szczycie zauważył ciemną ulotkę, która przedstawiała rozgwieżdżone niebo z pięknie zdobioną maską karnawałową, a na samej górze widniał wielki, złoty napis: SEOGWIPO OPERA FESTIWAL.