တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၄

မနက္ခင္းေရာင္ျခည္ႏုႏုသည္ လုံးတုံၿမိဳ႕ေလးေပၚ လႊမ္းျခဳံက်ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေၿခ ၆၀၀ ေက်ာ္ လူဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္သာရွိေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆူညံမႈမရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္။ ကတၱရာလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ လမ္းသြယ္ေလးမ်ားရွိ အိမ္ေလးမ်ားမွာ ၿခံ၀န္းေလးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ၿပီး ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္းနီလူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ ရိုးရာပုံစံမ်ားသည္။ အခ်ိဳ႕ ေျခတံရွည္၊ အခ်ိဳ႕ ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ၿခံ၀င္းႏွင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမ်ားသာ။

လမ္းေဘး ေရစီးေျမာင္းတြင္ ျမက္ပင္၊ ကိုင္းပင္မ်ားရွိေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားေရွ႕ရွိ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား၊ ကန္အိုင္ငယ္မ်ားတြင္ ၾကာပန္းမ်ား လွိုင္လွိုင္ပြင့္ေနသည္။ ၾကက္သားအုပ္တစ္အုပ္သည္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ ၀ါး႐ုံေအာက္တြင္ အစာေကာက္ေနသည္။

ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးထဲသို႔ ေဆာင္းကို လွမ္း၀င္ကာ ထိုင္ေနၾကေနရာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ကာ စားပြဲေပၚတင္သည္။ ဒီဆိုင္ေလးသည္ သူ႔အတြက္ မနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာတို႔အတြက္ အားကိုးရသည့္ ဒုတိယအိမ္ေလး ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒီေဒသကို ေရာက္ၿပီးကတည္းက အစားအစာမဆင္းရဲ။ ကခ်င္ထမင္းဆိုင္ေလးမ်ား ေတြ႕လၽွင္ ေပ်ာ္ရသည္။ ငါးကခ်င္ခ်က္ဆိုလၽွင္ ပင္စိမ္းရြက္နံ့ေလး ေမႊးႀကိဳင္ေနၿပီး ခ်ဥ္စပ္အရသာျဖစ္ကာ အလြန္စားေကာင္းသည္။ ထို႔အျပင္ ေခါက္ဆြဲႀကိဳက္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးနိုင္။ ယခုဆိုင္ေလးတြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲအျပင္ မနက္စာအျဖစ္ ထမင္းေၾကာ္ပါ ရသည္။ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးသည္ မေမးခင္ကတည္းက ပြဲျပင္ေနၿပီ။

"ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ခ်ိဳစိမ့္ပဲလား သား"

"ဟုတ္ကဲ့ အေဒၚ"

"ေနေကာင္းရဲ့လား၊ မ်က္ႏွာက မလန္းလိုက္တာ"

"ေကာင္းတယ္ အေဒၚ၊ ေျခေထာက္ေတြကိုက္ေနလို႔"

"မင္းလည္း ေရာက္လာတုန္းက ျဖဴျဖဴေလး၊ အခု မည္းေတာ့မယ္"