Ecstasy of the Heart

XVIII

#EOTHFall

Chapter Writer: @cie_writes
Editor: @riyanejoy
Proofreader: @reallymargarett101

Sorry for the grammatical errors and misspelled words. Thank you, enjoy reading!

-
REGINE.

I turned the knob and left him outside my hotel room. He was crying his heart out, almost begging for me, and for our unfinished past. Hindi ko mawari kung ano sa mga sinabi ko ang hindi niya maintindihan. Sa katotohanan bang hindi na namin maaaring ibalik ang kung anong meron kami noon, o ang kasinungalingang pareho naming kahaharapin kapag pinagbigyan namin ang isa't isa? Masyadong malabo ang lahat sa ngayon.

Agad akong nagpatihulog sa kama at sinaklob ang kumot sa aking mukha. Now I have the pleasure to weep, pero parang ubos na ang mga luha ko, ni wala nang gustong pumatak.

I turned my body around, made circus exhibitions, but I really can't sleep. Patuloy pa rin sa pagtakbo sa isip ko ang mga salitang parehong naming binitawan. I really condemn myself for happenings like this. Kaya ayokong nagsasalita kapag hindi ko makontrol ang sarili ko dahil kung ano-anong mga salita ang mabibitawan ko. Not knowingly, I already hurt someone's feelings.

"Aalis ka? Iiwan mo ko? Paano tayo? Paano ako?" sunod-sunod na tanong ko. He was stoned, ni walang balak na umimik at sagutin ang mga tanong na ibinato ko sa kanya.

"Sagutin mo ko, Ye!" I screamed and slapped his chest for uncountable times. Still, no response from him. Tahimik syang umiiyak habang ang ulo nito'y nakatungo sa sahig.

"Ye... I thought we already talked about this? Diba? Ang sabi mo sa akin, hindi ka na aalis, ang sabi mo, hindi mo ko iiwan. You promised me na itutuloy natin ang kasal kahit na anong mangyari. Why... why all of a sudden nababaliktad ang lahat? Ye, explain these things to me... kasi malapit ko na siyang hindi maintindihan." I uttered, almost catching up my breaths.

"Ariel, ang hirap hirap umasa ng wala naman palang inaasahan. Sobrang hirap sumugal sa isang laban lalo na kung umpisa pa lang, alam ko nang talo ako. Hindi rin madaling maiwan na ang dami-daming tanong at senaryo ang tumatakbo sa isip ko. Ganon mo na lang ba itatapon ang lahat ng nasimulan at pinagsamahan natin? Ganon na ba kadali sayo ang lahat?" I, again, questionned him. I still received nothing from him but a hug, a tight embrace.

"You don't deserve me, Reg. Paulit-ulit na kitang sinaktan. Maniwala ka ma't sa hindi, pinaglaban rin kita. Pero hindi sapat ang laban na yun sa ngayon, hindi ako sapat para sayo." maikli nyang tugon habang ang mga braso nya ay nakapulupot sa katawan ko.

"Paanong hindi sapat? Paanong hindi kita deserve? Ariel, simula't sapul alam mong ikaw lang ang kaisa-isang lalaking minahal ko ng ganito. Kaya hindi ko alam kung paanong sa isang iglap lang, aalis ka, iiwan mo akong halos walang kamalay-malay sa lahat ng nangyayari. Just for the last time Ye, siguro naman I deserve your explanations." I looked at him straightly in his eyes. It is evidently seen that they were saying sorry.

"Maybe in another life... we'll continue what we once started." those were his words. He left a soft smack on my temple, then cupped my face after. "I love you... and that will never change, kahit pa milya-milya ang layo natin sa isa't isa." with that, he, again, hugged me. It felt hundreds of knives were deeply stucked in my heart.

He left me in the middle of the night, crying and weeping all over the place. I was so wasted and very desperate to get him back. But destiny really never let it happened.