"Beni soluksuz bırakma. Beni sensiz bırakma." deyip yanağına bir küçük buse kondurdum.
"Sen bana ilk defa seni seviyorum demişken öylece benden geçemezsin. Ben seni öyle bir seviyorum ki kalbimi alsan avuçlarına seni bırakmaz." deyip elini başıma ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌸
"Kızım uyandın mı ? Okula geç kalıyorsun?"
Annemin aşağıdan bana seslenmesiyle yeni bir güne merhaba demiş oldum. Yine hergün olduğu gibi okulum vardı. Üniversite ikinci sınıfta okuyordum. Okuduğum bölüm anaokulu öğretmenliği olduğundan gereğinden fazla yorulduğumu hissediyordum. Projeler , etkinlikler zordu. 20 yaşındaydım ve şu yaşımda hayat cidden beni çok yormuştu.
"Kalktım anne hazırlanıyorum. Geç kalmam dersim saat ikide." diyerek anneme seslendim.
Annem hala sesi yüksek şekilde benimle konuşmaya devam ediyordu.
"Kızım bugün okuldan çıktığın gibi eve gel misafirler gelecek."
Her gün neden eve misafir geliyordu cidden anlam veremiyordum ama menekşe mahallesinde oturmak böyle birşeydi. Annemin komşuları bize gelir , herkesin dedikodusu yapılır sonra da kimsenin arkasından konuşmamış gibi yüzlerine gülerlerdi. Ah ne güzel... Bir tek can dostumuz olan Ayşe teyze ve Osman amcayı çok severdim.
Üstüme siyah bir bluz ve altıma da siyah bir kot giydim. Çantamı hazırlayıp ceketimi giydikten sonra da hazırdım. Havalar henüz ısınmamıştı.
Aşağıya annemin yanına indim ve yanağından öpüp hemen ayakkabılarımın yanına ayakkabılığa gittim. Okulum bana 1 saat uzaklıktaydı. Ben ayakkabılarımı giyerken annem yanıma geldi ve yine bana birşeyler söylemeye başladı.
"Cennet bak dersin bittiği gibi direk eve geliyorsun! Hayriye teyzenler gelecek yavrum. Önemli bir konuymuş sende olmalıymışsın kızım."
Annem baya tedirgin duruyordu. Hayriye teyze ve önemli bir konu şaşırmama neden oldu.
"Anne Hayriye teyze bana , bize önemli ne söyleyebilir Allah aşkına ?" deyip göz devirdim.
"Ne biliyim ben Cennet! Hayriyenin içini mi görüyorum ? Konuşturma beni kızım bak temizlik yapacağım, yemek yapacağım. Hayriye bakar şimdi ne yapmışım ne etmişim sever biliyorsun."
Hayır madem öyleydi biz neden hala onlarla görüşüyor eve davet ediyorduk anlam veremiyordum.
"Of anne! tamam geleceğim hadi geç kalıcam kaçtım ben." diyerek yerimde sızlandım.
Annemle konuşmamı bitirdikten sonra evden çıktım ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım. Abim beni okula bırakabilirdi ama abimin centilmenliği bir bana işlemiyordu. Abim babamın yanında çalıştığından çok boş zamanı oluyordu ama o boş zaman bir bana olmuyordu.
Çarşı yolundan gittiğimden dolayı babamların ve Osman amcamların dükkanının önünden geçmiş olucaktım. Bizim bakkala girdiğimde abimin taburede oturmuş telefonla uğraştığını gördüm. Babam da rafa birşeyler diziyordu. Babam beni gördüğü gibi güldü.
