Long Distance RelationShit - UNDER REVISION

Chapter 2

After I took a bath, I wear my school uniform and walked downstairs. I greeted mom and dad a good morning. 6:30 AM na ako nakarating sa school. Nasa gate ako nang nakatanggap ako ng text from Zhon.

From: 0912738****

Hintayin kita sa cafeteria.

Tse! Wala man lang ‘good morning’? Or ‘ingat’? Well, ano pa nga bang aasahan ko sa Zhon na ‘yon? Pusong bato ‘yon eh. Mabuti pa sina Jique, sweet bestfriends. Eh siya? Ay teka. Kailan ko pa nga pala naging bestfriend ‘yon? Eh, hindi man lang nga kami nag-uusap no’n.

Ano ba naman ‘yan, Shayn!? Jusme. Ano na ang nangyayari sa ‘yo?

Agad akong pumunta sa cafeteria dahil baka ma-late kami sa practice. At isa pa, baka kanina pa ‘yon naghihintay or ayaw niyang matagal siyang naghihintay. The time I entered cafeteria, I immediately looked for him. Then, there I saw him at the right corner taking a sip of a coffee. I took the distance we have before he got bored of waiting. He didn't even took a glance at me but I know he already knew that I was here, standing.

After a few minutes, he finally stood up and decided to go to gymnasium. Few minutes had passed when we finally came at the gymnasium and entered. Gymnasium is wide as I thought and there is stage in front, obviously. There, I saw few candidates and an instructor. Uh, I think she's an instructor who insisted to teach us on how are we going to walk and what to do on the stage.

Pinapuwesto na kami ni instructor Jen sa puwestong itinuro niya para sa amin. Tinuruan niya kami kung paano ang aming paglakad at kung saang direksyon kami pupunta.

First, ang aming production number. Bawat practice namin para sa production number, pinapaulit niya ang practice kapag ang isa sa mga partners ay hindi nakatingin sa isa’t-isa. Kaya ang bawat ulit namin ng practice para ro’n ay nakakairita sa akin. Hindi ko na mabilang kung ilang ulit kaming namali. At ang dalawang ulit na practice na ‘yon ay ako ang may kasalanan. Sa umpisa at sa makalawang ulit ay ako ang hindi nakatingin sa partner kaya’t sa unang step pa lang sana na mabubuo ay hindi natuloy dahil sa akin. Paano ba naman? Nakaka-intimidate kase ang pagtitig nitong si Zhon! Kasalanan ko ba kung hindi man lang ako sanay na ganito kalapit kay Zhon? Nagtititigan na tila nag-uusap ang mga mata. Ni hindi nga lang kami close sa isa’t-isa, titigan ko pa kaya? Mabuti siya, parang sanay na makipagtitigan. Eh, ako? Ngayon lang. I never do this in my entire life! Argh. Eh, kung sinabi ba naman nina Guille o nitong si Zhon na may patitig effect pala kapag sa pageant edi sana hindi ako nahihirapan. Edi sana nakapagpractice man lang ako. Hays.

Second, ang isa-isa naming pagrampa kung saan kami’y magpapakilala. Pero bago iyon, pinaglakad muna kami na tila nililibot ang buong stage. Lakad nang diretso nang sabay. Pupunta sa gilid nang sabay. Magsasalubong sa gitna tapos iikot at magfoforward ang babae upang magpakilala at ganoon din ang lalaki. Pagkatapos, sabay tatalikod at pupunta na sa backstage. Hanggang sa paulit-ulit na lang.

Hindi kami nakapagtake ng break kanina dahil naubos na namin ang oras dahil sa paulit-ulit na practice for production number. Kaya lunch time na no’ng kami'y nakakain. Binigyan kami ni instructor Jen ng 2 hours for lunch since hindi kami nakapagtake ng break kanina.

Sabay kami ni Zhon pumunta sa cafeteria upang kumain. Pagkarating ay agad kong ibinaba ang bagpack ko sa upuan at pumunta na sa counter para bumili ng makakain. Since we didn't take a break a while ago, I only ordered a cup of rice with sauté vegetables, spaghetti for dessert and brewed coffee.

After a few minutes of waiting, binigay na agad sa akin ang aking mga inorder. Pagkabalik sa mesa namin ay hindi ko na inabala pang hintayin si Zhon dahil gutom na ako kanina pa. Kaunti kase ang nakain ko kaninang umaga. I only ate wheat bread and drunk fresh milk. Kaya kanina habang nagpapractice, kumukulo na ang tiyan ko na hindi ko alam kung narinig ba ni Zhon.