Ang Mafia Kong Pasyente (Completed)

Chapter 13

Percy

Madilim. Walang liwanag. Nakakatakot. Nakakalungkot at walang pag-asa.

Ever since the death of my parents, I became like this. No emotion. Like a damn robot everyday.

I can't bring myself to be happy because how can I? My parents are dead and the only person I thought would care for me is a gold digger jerk.

Muntik-muntikanan ko nang ihampas ang mukha ni Arthuro sa lamesa hanggang sa hindi na siya humihinga noong huli nyang dalaw sa mansion.

I just forced myself to be calm because I need to act like a freakin' traumatized boy. But boy, was it hard to punch the person backstabbing you personally.

Now the pretty nurse came in the picture. I wasn't bothered at first in her presence but as the time passes by, I know that I should really be bothered.

I tried to stop my feelings, but fvck. I can't.

"Where are you going Percy?" Takang tanong ni Angel habang inaantok pang humikab.

Damn, she's so cute. Gusto kong pisilin nang mariin ang matambok at mamula-mula niyang pisngi sa panggigigil.

Halatang hindi pa siya naliligo pero gusto ko na siyang yakapin nang mahigpit.

Peste nga lang dahil hawak ko ang baril ko at mararamdaman niya yun kapag niyakap ko siya.

Damn it, some other time Baby.

I chuckled at her antics but quickly hide my gun before she can see it. This is not the right time for her to know my real identity.

"Diyan lang." Tangîna, nawawala talaga ako sa konsentrasyon kapag malapit na ang nurse na 'to.

Bago pa siya muling makalapit sa akin, humakbang na ako palayo na ikinataas niya ng kilay. Ngumiti naman ako ng inosente sa kaniya.

Ito ang unang beses na umiwas ako sa kaniya kaya't alam kong nahalata niya ring may itinatago ako.

"Why are your clothes like that?" Yan na nga ba ang sinasabi ko.

Parang gusto kong kutusan ang sarili nang marealize kung gaano ka-out of place ng suot ko.

Leather jacket, black pants and boots tapos diyan lang? Sinong tanga ang maniniwala sa sinabi ko?