Soft // m.y.g ✔

13

Your POV

Nakahiga ako sa kama ko ng umiiyak. Sino ba naman ang hindi malulungkot kapag nalaman mong iiwan ka ng taong mahal mo?

If i didn't rejected him, this won't happen. Sobrang duwag ko kasi, bakit ba hindi ko sinabi ang totoong nararamdaman ko sa kanya? Edi sana, hindi na mangyayari ito.

The thought of Yoongi without my side, naluha nanaman ako. Pero agad kong ipinunas dahil ayokong may makakita na nanghihina ako.

Ganon ba kasakit ang nagawa ko sa kaniya?

Bakit ba kasi sobrang natakot ako?

Kung hindi ko siya nireject, hindi sana hahantong sa ganito.

Agad na pumasok sa isip ko ang sinabi ng mama ni Yoongi.

"Ganon din ang nagawa ko noon dati sa ama ng aking mga anak. I rejected him because i was scared that he might break my heart at the end. Pero, itinago ko ang aking nararamdaman para sa kanya, i get to know him more. Until na sinagot ko siya. I witness that he's a bubbly and soft person, just like Yoongi."

May biglang idea ang pumasok sa isip ko. Should i stop him from coming to London?

Agad akong tumayo sa kinahihigaan ko. Tama, sasabihin ko ang nararamdaman ko sa kaniya. Wala akong mapapala kung hahayaan ko lang siya na umalis. Dito lang siya, saakin.

~•~

*BELL RINGS*

Nagmamadali akong tumayo at inayos ang mga gamit ko, nakita iyon ni Yoonmi at hinawakan ang kamay ko.

"Woah, bakit parang ang bilis mong kumilos? Hindi ka naman ganyan dati ah." Tanong niya.

"Yoonmi~ kain tayo, libre ko." Sumingit si Jimin, tinaasan lang siya ng kilay ni Yoonmi. Tumingin saakin si Jimin at ngumiti.

"Mukhang alam ko na kung bakit ka nagmamadali." Saad ni Jimin. Kumunot ang noo ni Yoonmi. "Bakit? May date ka ba?!" Sigaw niya, biglang tumingin saamin ang natirang estudyante sa room. I rolled my eyes.

"Hindi! Dadalawin ko ang kuya mo, i already decided na sabihin ang totoo kong nararamdaman sa kaniya. I don't want him to leave my side. Hindi ko kakayanin, kaya i'll confess my true feelings to him to make him stay." Saad ko, na maluha-luha.

Napanga-nga lang silang dalawa, hindi sila makapaniwala sa sinabi ko. "Omg unnie, does this means, you have feeling for kuya?!" Sigaw nanaman nito. Gosh, hindi ba siya napapaos kakasigaw niya?

Bigla nila akong hinilang dalawa, hanggang sa gate ng school. "Hindi ka man lang nag sabi saamin! Bilisan mo at baka umalis na iyon sa hospital! Ngayon siya madi-discharge at baka hindi mo maabutan! At bukas ng madaling araw ang biyahe nila papuntang London!" Saad ni Jimin, but Yoonmi smacked his head making him groan.

"Eh kung gamitin mo yung sasakyan mo at ipunta mo siya doon?! Hindi ka talaga nagiisip!" Galit sa sigaw ni Yoonmi.

~•~

Mabilis kaming bumaba sa sasakyan ni Jimin at biglang pumunta sa room ni Yoongi.

Binuksan ko ang pintuan at, bumungad saakin ang walang laman na kama. Wala na siya doon, walang nakahiga, walang Yoongi.

It's clean, lahat ng gamit wala. As in, sobrang linis.

Hinalughog ko ang buong silid. Wala.

Bigla akong naluha. Walang pag-asa.

Yoonmi hug me from behind. "Nauna na sila, kakasabi lang ng nurse. I'm sorry." Saad ni Yoonmi.

"No, wag kang mag-sorry. Kasalanan ko ang lahat. Napaka-duwag ko kasi. Kung sinabi ko ang totoong nararamdaman ko sakanya ng maaga, edi sana hindi hahantong sa ganito." Nagunahan na ang mga luha ko.

"I love him so much, Yoonmi. Pero wala na."

~~

Nagulat si Yoongi sa sinabi ni Y/N. D-did she just said that she loves me? Is the feelings mutual?!

Biglang bumilis ang tibok ng puso niya, hindi niya masabi ang saya na nararamdaman niya. Well, siguro gumana ang plano namin nila Yoonmi. Ngumiti siya.

All this time, nasa ilalim siya ng hospital bed.