إغتصب حقى

الفصل التاسع والعشرون

اللهم إنك عفوٌ كريمٌ تحب العفو فاعفُ عنا

الفصل التاسع والعشرون

دعاء بتنهيده:"إللى أعرفه عن يوسف إنه مكنش بيظهر كتير فى الجامعه، ده طبعا من حكاوى سوزان لما كانت بتحاول تعرف يوسف على مروه وإحنا فى آخر سنه فى الجامعه، بس مروه طبعا مكانتش بتتكلم مع حد ومكنش ليها دعوه بأى حد، لما هى رفضت إنها تتعرف عليه، هو بقا بيمشى وراها فى الجامعه وبيحاول يتكلم معاها، لكن هى كانت بتصده وبتحرجه قدام الكل، لحد مابطل يمشى وراها، بالنسبه للشكل مش فاكره أوى بس هو كان لبسه عادى وشكله عادى."

حازم:"مش فاكره أى حاجه تانيه غير كده؟"

دعاء:"كان دايما بيلبس نظاره شمس، ملامحه مكانتش واضحه، وفى اليوم ده..*دمعه نزلت من عيونها* كان قالع النظاره بس ماقدرتش أركز فى حاجه لإن مروه كان بين إيدى وبتصرخ."

تامر وهو بيطبطب عليها:"إهدى ياحبيبتى."

دعاء بدموع وهى بتكمل:"اليوم ده كان أصعب يوم شوفته فى حياتى، أنا بحمد ربنا إنى كنت قادره أتحمل عشان آخدها المستشفى."

حازم كان قاعد ساكت وبيحاول يتحكم فى دموعه عشان ماتنزلش..

حازم:"حاولى تفتكرى أى حاجه طيب."

دعاء وهى بتحاول تفتكر:"كان طويل، وشعره كان تقريبا أسود أو بنى، بشرته كانت لونها أبيض، ده إللى فاكراه أنا آسفه."

حازم:"تمام، أستأذن أنا."

تامر:"ماتقعد شويه معانا."

حازم:"مش عايز أتأخر على مروه، يادوب وصلتها العياده وجيت على هنا بسرعه مش عايزها تحس بحاجه."

تامر:"حاضر."

حازم بتحذير لدعاء:"أتمنى يا دعاء ماتقوليلهاش إنى بدور فى الموضوع ده، أنا خايف يحصلها حاجه."

دعاء:"لا ماتقلقش، أنا خايفه عليها زى مانت خايف عليها."

حازم بإبتسامه خفيفه:"شكرا يا دعاء، أستأذن أنا."

مشى وخرج من الفيلا...

دعاء بإستفسار:"تفتكر هيلاقيه؟"

تامر:"مش عارف، بس إللى أعرفه إن حازم مش هيسيب مكان غير لما يدور فيه."

............................................

مروه:"نسيت الدنيا وأنا فى حضنه، كنت حاسه بالأمان، كإنه بيحمينى من كل حاجه وحشه، كإنه دِرع ليا."

فريد بإبتسامه:"أنا مبسوط عشانك، وحازم عنده حق، لما تلاقى الدنيا ضاقت بيكى إجرى لحضنه وإحكيله، ومش بس كده لا أى حاجه بسيطه حصلت معاكى إجرى لحضنه، حازم هيعرف يخرجك من إللى إنتى فيه."

مروه:"حاضر."

سكتت شويه وكان واضح عليها الإحراج لإنها محتاجه تقول حاجه بس مُحرجه تقولها...