Buosni : Lie Of His Name (BS1)

kabanata 27

Kabanata27: 'anak natin!'

"Daddy," I mumbled at phone. Kinarga ko si Kresnitte papasok sa sasakyan. Natataranta na ako kaya sa shotgun ko na lamang siya inilagay. Agad akong umikot para makapagmaneho agad.

"Daddy," I said again before I start the engine. "I left with Kresnitte. I see him at resto with Preya."

"Where are you now?" I heard daddy asked me.

I dropped my phone in front of me. "I am driving away from the restaurant. Kasama ko si Kresnitte, mabuti nga at nakatulog na."

Nilingon ko ang anak ko sa gilid. Nilagyan ko ito ng seat belt, pinalibutan ko rin ng unan ang harapan niya. Mukhang napagod ito sa byahe. Habang ako ay hindi ko maramdaman ang pagod, dahil puro kaba lamang ang nararamdaman ko.

This is the first time I see him for so long...

And now, I am running away from him again. Nakita ko kung paano niya tignan si Kresnitte kanina. Hindi sa nag o-overthink ako, pero alam ko na nakikiramdam siya.

"Saan ka mag-i-stay?"

"Magpapahinga muna ako sa safe house ng mga Tantay, tapos didiretso na ako ng Cuizzon Island." I said. "I think, I am not really ready to face him."

Napunta ang atensiyon ko sa mga busina sa labas. A black Lamborghini speeds up and overtakes every car in front of him. Lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko nang makilala kung sino ang nagmamaneho nito.

"Dad..." I mumbled. "I'll hang up."

Mabilis kong pinatay ang tawag. I am driving a Rolls Royce phantom, but its speed isn't like a Veneno. Why the fuck he is driving a sports car when he just goes to a restaurant? Fuck!

Pinilit kong bilisan ang pagpapatakbo kahit alam kong ang sasakyan na pinatatakbo niya ay di hamak na mas mabilis kaysa sa'kin. Makailang beses akong napamura nang makita ko na pantayan niya na ako.

"Lower your fucking speed, my daughter is with you!"

Napalingon ako sa gilid ko nang marinig ko ang bagay na 'yun. Fuck... how could he? How c-could he know that? Makailang beses akong napakurap. Malakas akong napapreno nang iharang ni Howard ang sasakyan niya sa harapan ko.

With the sudden movement. Muntikan na akong sumubsob sa harapan ng sasakyan dahil sa bigla kong pag preno. Hindi ko inintindi ang sarili ko, ang una kong tinignan ay si Kresnitte. She is still sleeping, mabuti at hindi siya nagising. Chineck ko agad ang mukha nito.

"Thank God," Bulong ko sa sarili ko nang wala akong makitang galos sa kaniya. She is totally fine.

Hindi pa man tuluyang nagsi-sink-in sa'kin ang nangyare nang may marinig akong katok sa bintana. Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga bago ko binuksan ang pinto. Agad ko itong sinara nang makalabas na ako. I block the way which Howard will see my daughter.

"Baliw ka na ba!?" I almost shouted. Bahagya kong nilingon ang paligid, nakita ko ang ilang sasakyan na nilalagpasan na kami. Ang iba sa kanila ay sumisigaw pa na dapat hindi daw kami nangangarera sa daaan, pero wala ni isa sa mga salita nila ang inintindi ko. "May bata sa sasakyan ko. And you are rushing as if the road will run!?"

Diretso kong tinignan ang mga mata ni Howard. Niyukom ko ang kamao ko dahil sa inis at pagkagulat na nararamdaman ko ngayon. "Pasalamat ka, hindi nasaktan 'yung anak ko—"

He steps closer to me, the seriousness of his eyes are scarying me. "Anak natin."

Mabilis kong nilingon ang magkabilang gilid. Baka may makarinig sa sinabi niya. I can't afford to lose Kresnitte.

"Pa'no mo naman nasabing anak mo siya?" I asked, "Wala ka namang ebidensiya na—"

"Ako 'yung gumawa sa batang 'yan, alam ko na akin 'yan."

Mariin akong napalunok habang nakatingin sa kaniya. Naramdaman ko ang pag-iinit ng pisnge ko sa narinig ko. Fuck! How could I answer that thing?

"You blocked and deleted everything... just for me not to see my daughter." Mariin na saad niya. Ramdam ko ang galit. Nasa gilid pa rin kami ng kalsada, ang sasakyan ni Howard ay nasa harapan ng sasakyan ko. Iisipin ng lahat ng dadaan na may aksidenteng naganap sa daan na 'to.

I sighed, "We are in open area."

"At anong gusto mong gawin ko, intayin na mapunta tayo sa pribadong lugar para kausapin kita. That's a huge risk. Malaki ang tiyansa na itakbo mo nanaman siya—"

Mahina kong tinulak si Howard upang gumawa ng distansiya sa pagitan namin. "Nilalagay mo sa alanganin ang buhay niya."

Natigilan ito saglit habang nakatingin sa'kin. Mukhang pinag-aaralan niya ang mukha ko.

"Ikakasal ka na... right? Patahimikin na natin 'yung isa't-isa." I mumbled while looking at him. "Pag may nakarinig sa sinasabi mo ngayon, masisira ang image mo bilang isang Corpuz. Think 'bout that—"

"Who the hell told you that I care about them?" Bahagya nitong inilapit ang mukha niya sa'kin. Hindi ko mapigilang makaramdam ng kiliti sa tainga ko. "Nasa harap ko 'yung mag-ina ko. Tingin mo ba iintindihin ko pa 'yung iba?"

Nagpakawala ako nang malalim na buntong hininga. "If you really care about my child, alam mo na hindi mo dapat siyang lapitan. You are bringing danger to her."

"Tingin mo ba pag nilayo mo siya sa'kin, magiging ligtas siya. My blood is running at her veins." He said, "She a Corpuz... and I will make sure she will be using that surname."

I glare at him. I can't let that thing happen.

"Howard, let just make each other at peace. You have nothing to fight and have nothing to win—I won't give you her." I said, "Trust me, it's for her safety."

Akmang tatalikod na ako nang hawakan ni Howard ang braso ko.

"Mas ligtas kayo pag kasama niyo ako—" He mumbled,

I pull myself together. "Nakalimutan mo na ba? You failed to save your twin's life. How could I trust you to save my daughter?"

The hint of pain crosses his eye. Mukhang hindi niya akalain na papakawalan ko ang salitang 'yun.

"She is safer with me..." I said before entering the car. I mean what I say. Call me selfish or what, pero para sa kapakanan ng anak ko gagawin ko lahat.