İSİMSİZ

7. Bölüm

@ZeytunLevent1 adlı kişiye itfah edildi. Desteklerinden dolayı teşekkür ederim.

Kim o, deme boşuna...
Benim, ben.
Öyle bir ben ki gelen kapına;
Baştan başa sen.

《Özdemir Asaf》

Merhaba sevgili okuyucularım.

7. Bölüm ile birlikteyiz.

SEVGİLİ " İSİMSİZ" OKUYUCULARI
150 OKUNMA SINIRI!
60 VOTE SINIRI!
300 YORUM SINIRI!
SINIRLAR GEÇİLMEDİKÇE YENİ BÖLÜM GELMEYECELTİR.

Keyifli Okumalar..

Yorgun bedenimi hareket ettirmeye çalışarak pencereye yaklaştım.
Ağrıyan ve yorgun düşen vücudum hareket ettirmekte zorlanıyordum.
Ellerimi açıp avuç içime baktım sızlıyordu. Kriz anında çizmiş olmalıydım.

Pencereye yansıyan bitik halime baktım. Kötü gözüküyordum. Morarmış ve çökmüş  göz altlarım ile beni görenin korkacağı haldeydim.
Bedenime ağır gelen krizler beni bitiriyordu. Yavaş yavaş beni bitiriyordu.

Kendimi kandıramazdım. Bir başkasını da kandıramazdım. Ben bırakamazdım yalnızlığımı acımı o bana unutturuyordu ve bende daha çok yara açıyordu. Bitiyordum yavaş yavaş. Küçülmüş bedenim ile yok oluyordum. Bitiyordum. 

Ellerimi yüzümde gezdirmeye başladım.  Bitiktim işte. Bu hiçbir zaman değişmemişti. Etrafım karabalık ama yalnız.  Bu histen hiçbir zaman kurtulamamıştım. Yalnız yalnız yalnız.

Gözlerim kalbim ruhum etrafımda ki insanlara özeniyordu. Engel olmak istesem de beni dinlemiyorlardı.
Belki bir amaç için, belki bir neden için koşuşturan insanlara özeniyordum.

Ben. Ben bir yok oluş, ben bir boşluk, ben bir yara, ben bir kaybediştim.
Kalbimden geçen bu düşünceyi beynimde destekliyordu. Ben kaybedecektim.
Belki bir gün bir yerde onun yüzünden kendi isteğim ile  ölecektim.

Barlasın ve onun yanındakiler işlerini halletikten sonra beni öldürmek istemişlerdi.  Yüksek dozdan beni öldürmek istemişlerdi.
Ben buna kızmadım. Ben bunu çoğu kez denedim. Kızmadım. Ben ölmeyi çoğu kez denedim! istedim!

İstemsiz akan göz yaşlarımı sildim. Yatağa oturup bekledim. Zaman akıp gitmesine izin verdim. Duvarların üzerime üzerime gelmesine izin verip Sessizce ağlamaya devam ettim.
Açılan kapı sesi ile kafamı odaya girene  çevirdim.

Gözlerimi gezdirdim bedeninde baktım yüzüne. Burkuldu içim. Küskün bakan gözleri yaktı kalbimi. Sesimi çıkaramazdım. Suçluydum ben. Konuşamazdım.

Kendisi benimle konuşmak  istemiyordu.  Ben konuşmak istemesem de o konuşurdu. Konuşmadı. Ben konuşmak istedim konuşamadım. Sustuk.

Gözlerini ayırmadı gözlerimden, daha fazla bakamıyordum beni suçlayan gözlerine. Gözlerimi pencereye çevirip gökyüzüne baktım.  O kadar da masum değildim. Hiç masum değildim. İsteklerime yenilen bir acizdim.

" Susma "  hırıltılı sesim sessiz oda da dağılmadan yok olmuş gibiydi. Benim kulaklarıma zor ulaşmıştı. Burnumu çekip kafamı ona çevirdim. Beni dinlemeyen göz yaşlarım ardı ardına akıyordu. yumruk olan eline bakınca gözlerimi kapattım.

Hızlanan nefeslerim göz yaşlarıma eşlik ediyordu. Bacaklarıma kendime çekip çenemi dizlerime dayadım.
Benimle konuşsun istiyordum. Konuşamaz mıydı?..

" Ağlama " kulağıma dolan sesi ile hızla göz yaşlarımı silmeye çalıştım titreyen ellerim ile. Hızlanan nefeslerimi durdurmaya çalıştım. Göz yaşlarım durmuyordu.  Göz yaşlarım dursa bile kalbimin acısı geçecek miydi