İSİMSİZ

9. Bölüm

vtn_571 adlı kişiye ithaf edildi. Desteklerinden dolayı teşekkür ederim.

Bir gün aklına gelecek olursam,
Bana şiir ısmarla.
Eylül'ü konuşalım.

《Cemal Süreya》

Merhaba Sevgili İsimsiz okuyucuları.🌸

9. Bölüm ile birlikteyiz.

Keyifli okumalar..

Gözlerimi karşımda ki duvardan çekip alamıyordum.
Kulaklarım uğulduyor gibi hissediyordum. Ne kadar süre öyle hareket etmeden bekledim bilmiyordum.
Gözlerimi kırpıştırıp etrafıma bakınmaya başladım.

Kulaklarım yanlış duymuş olmalıydı.
Evet yanlış duymuştum.
Ellerimi alnıma koyup ateşimi kontrol ettim, yoktu.
Ateşim yüksek olsaydı yanlış duyma ihtimalini buna yorabilirdim.

Aklıma yeni, yeni kurulan düşünce ile nefesim kesiliyormuş hissine kapılmıştım.
Düşüncelerim yeni yeni yön buluyormuş gibi yaşadığım karmaşa beni büyük bir telaşa uğratmıştı.

Titreyen ellerimi koltuğun yanlarına bastırıp hareketsiz beklemeye başladım. Hareket edersem beni yakalayacaklarmış gibi hissediyordum.
Her an ensemde bir nefes hissedecekmişim gibi büyük bir korku yaşıyordum.

Beni bulmuşlardı, beni bulmuşlardı!
Kafamda dönüp duran kelime ile başım dönüyordu.
Sezer ile ne konuşacaktı, neler söyleyecekti. beni bulmuş olma ihtimali bile tüylerimi diken diken ediyordu.
Telefonda duyduğum ses ona ait ise beni bulmuşlardı değil mi?
Kaçamamıştım.

Kafamda dönüp duran soruları göz ardı edemiyordum. Büyük harfler ile beliren sorulardan biri de SEZER'İ NEREDEN TANIYORLARDI?
Boynumdan sırtıma doğru akan ter damlasını net bir şekilde hissedebiliyordum.

Yaşadığım stres bana iyi gelmiyordu.
Halsiz düşüyordu vücudum.
Aklıma takılan bir başka soru ise duyduğum ses ona aitse Sezer nasıl onun dostu olabiliyordu?
Beni tanıyor muydu?

Düştüğüm düşünce çukurundan çıkamıyordum. Bir sorunun cevabını alamadan bir başka soru yerini alıyordu.
Yüzüme dökülen saçları geriye doğru yatırıp olabildiğince sakinleşmeye çalıştım.

Elimde sıkıca tuttuğum telefona gözlerimi çevirdim. Korkularım bu telefonun içindeymiş gibi hissediyordum.
Ellerime eletirik çarpmış gibi titreyip telefonu hızla masaya bıraktım.

Üzerimde ki kıyafeti çekiştirip serinlemeye çalıştım. Anlımdan duran ter damlacıklarını masa da duran peçete ile silip nefes almaya çalıştım.
Bu telefon görüşmesini unutmam gerekiyordu, çünkü gerçek olamazdı.

Yorgun olmak beynimi bulandırmıştı.
Yaşadığım stresten dolayı böyle bir durumu yaşamam çok normaldi.
Açılan kapı ile içime güçlü bir soluk çekip Sezer'e baktım.

Yüzümü normal tutmaya çalışarak gözlerine baktım.
Araştıran gözlerim ile yüzünü tarayıp tuttuğum nefesimi bıraktım, normal bakıyordu.
" İyi misin?, betin benzin atmış. "

Yüzümü inceleyen gözlerine bakmayı kesip gülümsemeye çalıştım.
" Evet iyiyim, sadece biraz yorgunum. Temizlik yaptım da evde. "
Yaptığım açıklamadan dolayı kendimi tebrik etmeliydim. İyi bağlamıştım.

Şaşkın şaşkın " Sen ve temizlik yapmak mı? Bak aynı cümlede kullanmak bile tuhaf hissettiriyor, yani o kadar diyorum"
Sırıtan yüz ifadesine bakıp kaşlarımı çattım. " Niye tuhaf geliyormuş, bende temizlik yapabiliyorum yani. Ev mis gibi oldu."