Captivated

Chapter 22

Dezia Pov

Sumama ako kay Rid. Hindi na ako nagpaalam sa kanila ni Daddy. I really want to remember the day we spent. Ang sabi kasi ng doctor, magkakaroon muna ako ng temporary amnesia dahil sa aksidente noong isang araw. Masaya ako dahil bumalik na ako sa tunay kong buhay pero iiwan ko yung taong minahal ako ng lubusan.

"Mag-asawa ba talaga tayo? Paano? Kailan?" sunod na sunod na tanong ko sakanya. He chuckled. I'm sorry but I don't remember.

"Yes pero alam kong may boyfriend kana pala. I offer you to be my wife para hindi kunin nila Daddy yung kompanya sa akin". Tiningnan niya ako saglit. "Do you love that bastard too much? Do you?

"Yes. He's my childhood bestfriend. He's my big brother. He protect me from all my bullies. He was there for me when I needed him the most. Kaya nung lumaki kami, hindi na sila nagtaka nung umamin kami sa isa't-isa. Parang hindi kami mapaghiwalay noon pero nawala ang lahat ng maaksidente kami noon" sabi ko. "I was 16 years old nang mangyari ang aksidente. I was save by someone but inilayo nila ako sa pamilya ko. Ang sabi nila, it was my family business rivalry. Kaya mula noon akala ko anak talaga ako nila Daddy Terry at Mommy Bea dahil hindi ko kilala ang tunay kong magulang in short nag ka amnesia ako permanently pero hindi. Ampon lang ako. Napamahal pa naman ako sa lola't lolo ko. Sila lola mismo ang nag kwento sa akin ng buong detalye"

"And you're turning 25 next month?"

"Yes. It's been 9 years na malayo ako sa kanila. Kaya nga masaya ako knowing na bumalik na yung mga alaala ko" nakangiting sabi ko. His smile fades away. Kasalukuyan kaming nasa condo ngayon. We're staying here for 5 nights.

"And I know mawawala karin sa akin Balang araw. You will go back to your real life. Maipapatuloy mo rin ang pag-ibig niyo na naudlot ng panahon" he said. Napasandal siya sa couch.

I held his hand. "Kaya nga nandito ako diba para ipaalala mo sa akin kung gaano kita kamahal no---"

"If you really love me, your heart won't forget me. Your mind forgets me but doesn't mean your heart too. Walang dapat ipaalala kung ako lang talaga ang kasama mo. Na ako lang minahal mo. Could you stop Lily!"

"I am not Lily anymore. I'm Dezia. I am a Delgado. Kung ayaw mong ipaalala sa akin ang kahapon, gusto mo na bang maghiwalay tayo ngayon"

"Kung hindi talaga ako ang mahal mo may karapatan pa ba ako para agawin ka sakanya. I'm sacrificing my happiness for you to be happy, Lily. I don't care if you are not Lily anymore. But you are always be my Lily. Ang Lily na minahal ko noon. She's my wife and you are not"

Napatigil ako. "She's totally gone. You are not my wife anymore"

Looking straight into his eyes makes me feel guilty. He's suffering. He's longing for his wife to comeback but I am not Lily anymore, I'm Dezia.

"Oo hindi ako si Lily pero nararamdaman ko ang pagmamahal mo sa akin bilang asawa mo" sabi ko sakanya.

"Kailangan mo ng bumalik sakanya. You're Delgado. Hindi ko nakuha ang pagsasang-ayon ng mga magulang mo at hindi na kita pag-aar----". Nagulat siya ng yakapin ko siya.

"I need you" sabi ko sakanya. Pero nanatili siyang tahimik. "I don't care kung Hindi ako si Lily as long as I stay by your side, I'm happy"

He faced me. "Are you sure? You want to stay by my side"

Tumango at ngumiti sakanya. "How about Cra---"

"I can handle him, don't worry" sabi ko. "I can be your Mrs. Monterreal again"

"Be my permanent" sabi niya at hinalikan ako.

Ang halik naman ay mas lalong lumalim hanggang maingat niya akong inihiga sa kama. Tumigil muna siya saglit. "let's sto--"

"No. Don't stop" sabi ko hinila siya. I know he's smiling.

.
.
.
.
.

Umaga

Nagising ako ng maaga. Nakatingin ako sa katabi ko. He's sleeping peacefully. Hinawakan ko ang mukha niya. Alam kong mahal mo ako kaya di ko magagawang iwan ka. Inaalagaan at Minahal mo ako kaya hindi kita iiwan.

"Good morning" bati niya sa akin. Nakangiti akong nakatingin sakanya.

"Good morning" nakangiting sabi ko sakanya. Babangon na sana ako ng bigla niya akong hilahin ulit.

"Let's sleep more. I want you to be my side kahit ngayon lang" pakiusap niya kaya wala akong nagawa kundi yumakap sakanya. He hugged me too.

Maya-maya pa napag-isipan naming mag breakfast. Siya na ang nag prisintang magluto. Nagtatago kami dahil ayaw nila Daddy na magpakasal ako sa iba. Nakatakda kasi akong ipakasal kay Craig ngunit iba na ang sistema ng buhay ko ngayon. Pag-aari na ako ng isang Monterreal.

"What's bothering you?" He asked me.

"Nothing" sabi ko.

Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ito. "Huwag ka ng mag-alala. I'm here for you always. Just call my name and I'll be there" he said and he smirked.

"Mambobola pala si Mr. Monterreal" natatawang sabi ko.

"Sayo lang naman ako nambobola" sabi niya. "Thank you for coming back"

"Thank you for loving me. At dahil diyan I will stay by your side permanently. Walang maghihiwalay sa atin" sabi ko.

Dingdong...

"Ako na ang magbubukas" prisinta ko. Pumunta na ako sa pinto. Natigilan ako. Bumungad sa akin si Craig na nakangiti.

"Nandito kalang pala" sabi niya. Yung ngiti niya nakakatakot.

"What are you doing here?"

"Kinukuha ang dapat sa akin" sabi niya. Lumabas nadin si Rid. Itinago niya ako sa likuran niya.

"Ipapakulong kita, Mr. Monterreal. Wala kang karapatan para kunin siya sa akin"

"She's my property and I have rights to bring her to my territory" sabi ni Rid.

"Kakasuhan kita!" galit na sabi ni Craig.

"I can pay. My attorney will talk to you after"

"Sisiguruduhin kong makukuha ko siya ulit, Mr. Monterreal"

"Gawin mo na ang lahat" sabi ni Rid. Umalis na din si Craig. Parang nanlalabo na ang mga mata ko. Napa hawak ako sa ulo ko. "Are you okay?"

Tumango nalang ako ngunit bigla akong natumba.

And everything went blank...