Chapter Two

664 51 8
                                    

Chapter Two

"What do you think of marrying me?"

Mabilis kong inabot ang baso na may lamang tubig saka ito mabilis na ininom. Napahawak ako sa dibdib ko habang umuubo parin. When I look up, I saw Primo chuckling while his head is on his palm and the other is still holding his chopsticks.

"What the fucking fuck, Primo?!"

"What?" Natatawang balik niya. "I'm just asking." He shrugged his brows as he continues to eat his food while still staring at me, obviously annoying me.

I raised my brow. "Gusto mo?"

He leaned on his chair as he sipped on his drink, trying to hide his smirk. "Why n--"

"Sumabog mukha mo?" I rolled my eyes as I tried to eat again but this jerk won't back the fucking down.

"What? That's kind of old fashion joke, Lex. Why don't you try a new one? Like, uh..."  He looked up at the ceiling while biting his chopsticks. Well, he looks gorgeous. Villegas' genes is never a joke after all.

"Gusto mo? Gusto mong pakasalan kita ngayon?" I rolled my eyes.

He laughed at my reaction.

"As expected kalandian nanaman lalabas sa bunganga mo. Flirt dog!"

"Hey, I'm not a dog. I don't like licking. Well, except for pussies." Mabilis kong binato ang gamit ko na tissue paper sa mukha niya. Pero imbes na mainis ay lalo lang siyang tumawa.

Kumakain kami pero ito siya puro kabastusan lumalabas sa bibig!

"Kumusta na 'yung hinahanap mo?" Pag-iiba ko ng usapan dahil paniguradong pag hindi ko babaguhin ay tuloy-tuloy lang sa pag-arangkada 'yang marumi niyang bibig.

He shrugged. "Hindi mo talaga mahahanap ang taong ayaw magpahanap." His eyes were focused on the bowl while saying that, humor is no longer present in his eyes.

"It's been 5 years, Primo. Sigurado kang wala pa rin? Baka naman niloloko ka na niyang mga hinahire mo na private investigator, ha? Masyado nang matagal ang limang taon."

"In the past few years, I already lost count how many investigators I hired, Lex."

Hindi na siya kumakain kaya inaya ko na siyang umalis dahil ang loko pinagtitinginan na ng mga babaeng estudyante sa loob.

"Hindi kaya tinutulungan siya ng mga magulang niya? Sabi mo mayaman ang pamilya niya. Hindi naman malabo iyon, hindi ba?" I said while fixing my seatbelt.

He scoffed, irritated, then gave me his sarcastic smile. Siguro kung hindi ko siya kilalang-kilala at hindi ako sanay sa presensya niya ay kanina pa nanginig ang tuhod ko. There is something about his eyes especially when he's mad or irritated. Nakakakilabot.

"Ano 'yun? Nagpatulong siya para takbuhan ako? Para saan? Tangina katakbo-takbo ba ang pagmamahal ko?"

I pouted my lips and leaned my back at the backrest. Walang traffic kaya tuloy-tuloy ang pagmamaneho niya. "She probably has a reason, Primo. Every woman has their own reason when they leave."

People always have their own reasons either a good or a bad one still, it's a reason. Walang taong umaalis nang walang dahilan. Maaring umalis dahil wala ng pagmamahal, dahil hindi na healthy ang relasyon nila, dahil sa magulang, dahil sa pangarap, dahil sa ibang tao, o dahil sa pinaalis ka mismo. No matter how shallow or deep and how small or big it is, it's still a reason.

"Dapat lang. Dahil paniguradong pag nakita ko siya ulit, wala na siyang takas." Napabaling ako ng tingin sakanya. Hi lips are still on the grim line. Seryoso siyang nakatingin sa daan habang ang dalawang kamay ay nasa manibela.

Chasing The MoonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon