MARTENİÇKA

4| Hırsız Gibi

Kendimi odaya atar atmaz göz yaşlarım hıçkırıklara karışmıştı. Onu bu kadar özlediğimi, karşıma çıkana kadar ben bile bilmiyordum. Keşke sarılabilseydim ona, aradan geçen 5 yılın acısını saatlerce konuşup çıkartabilseydik.

   Ellerimin tersiyle yanaklarıma süzülen yaşları silip aynamın karşısına geçtim. İkimiz de neredeyse 5 yıl öncesi ile aynıydık.. Biz bu kadar değişmemişken, nasıl olmuştu da aramız da ki ilişki bu kadar değişe bilmişti? O benim için bu kadar fedakarlığı göze almışken sonrasında ne olmuştu da bir anda ortadan kaybolmuştu bilmiyorum. Pişman mı olmuştu yaptıklarından ya da daha biz doğmamışken yaşanan olaylar mı kurcalamıştı kafasını?

    Cevabını benim de bilmediğim birçok soru vardı.. Cevaplarıysa sadece Kosta'daydı. Ama gelin görün ki; şu an ne ben soracak haldeyim ne de o cevaplayacak halde. İkimiz de önce içinde bulunduğumuz durumu kabullenmeliydik her şeyden önce.

    Aklımı kurcalayan şey, onun buraya geri gelmesi değil. Bundan sonra işlerin nasıl ilerleyeceği.. Olumlu ya da olumsuz hiçbir şeyi yaşanmamış gibi göz ardı edemeyiz çünkü.

   Çalan telefonumun sesiyle, düşüncelerimden sıyrılırken Nesibe'den gelen çağrıyı yanıtlıyorum. "Alo?"
"Ahh Zöhre'cim.. Biz sana haber veremeden gitmek mecburiyetinde kaldık canım kusura bakma, Recep'in acil bir işi çıktı da.."

Recep'in beni arayıp yanına çağırmasına rağmen, haber vermeden gitmesini bile unuttuğumu fark ettim o an Nesibe'nin sözleriyle birlikte.. "Önemli değil Nesi'm.. Bende kendimi halsiz hissediyorum zaten biraz dinlenmem daha iyi olur bugün. İş konusunu da Recep'le sonra konuşuruz, siz keyfinize bakın."
"Sen iyi misin? Sesin keyifsiz geliyor, sabah gayet şen şakraktın.." Bir iki saniye duraksayıp devam etti. "Sakın ha bir şeyim yok falan deme, yemem canım. Kaç senelik dostunum.."

Bunca zaman hep telefonla iletişim halinde olduğumuz için anlık duygularımı telefon konuşmasından anlamama ihtimali zaten yoktu ama ben yine de şansımı denemiştim. "Tam sizin yanınıza geliyordum.. Sokağı dönecektim ki, karşıma Kosta çıktı."
"Ne?!" Şaşkınlıkla çıkan yüksek tonda ki sesini alçalttı. "Zöhre.. Resmen, evren sizin bir araya gelmenizi istiyor arkadaşım görüyor musun? Daha geldiğinin ilk günü, karşılaşmanız size bir mesaj bence. İkiniz de inadı bırakın da konuşun diye sırf. Kaderin cilvesi işte ne yaparsın.."
"Evlerimiz aynı sokak üzerinde. Karşılaşmamız gayet normaldi yani.. Sence de bir tık abartmadın mı?" İstemsizce yüzümü güldürmüştü bu hali.

İmalı bir ses tonuyla kıkırdamaya başlamıştı."Ya canım ya.. Karşılaşmanız madem çok normaldi, madem geldiğinin ilk günü onun karşına çıkmasını bekliyordun da değişen bu ruh halin de neyin nesi o zaman?"

Haklıydı ama bunu asla kabul etmezdim. Kan kusup kızılcık şerbeti içtim demek değişmeyen özelliğimdi. "Neyden olacak canım.. Onca yol geldik, bünyem yorgun düştü."
"Tabi tabii.. Bence de ondandır Zöhre'cim. Kosta ile alakası kesinlikle yok." Arkadan Recep'in gülme sesi gelmişti. "Neyse canım.. Sen o zaman dinlen, at yorgunluğunu(!) sonra bu konuyu detaylı şekilde masaya yatıracağız ona göre.."
"Tamam Nesi'm, keyfinize bakın. Görüşürüz.."

    Telefonu kapattıktan sonra yatağın üzerine fırlatıp aynada kendime bakmaya devam ettim. İstemsizce tişörtümü biraz yukarıya doğru sıyırdım. Bakışlarım da, elim de aynı anda aynı noktaya odaklanmıştı.. Karnımın sağ tarafında olan ameliyat izime.

"Zöhre, yemek hazır kızım." Kapımın bir anda açılmasıyla annem içeriye girerken, bende kendime çeki düzen verip gülümsedim.
"Tamam annem, geliyorum şimdi."

     Başıyla onaylayıp aşağıya geri inerken bende telefonumu yanıma alıp peşinden mutfağa geçtim. Hava çok güzeldi, içeri sıkışıp kalmak istememiştim. "İçeride yemek yerine, acaba bahçeye mi kursak masayı?"
"Yoruldum valla kızım.. Kardeşinle taşıyın madem masadakileri taşıyacaksanız."
Eğilip yanağına bir öpücük kondurdum. "Biz şimdi Şirin'le hallederiz. Değil mi ablacım?"
Şirin, işin ucu yine bana dokundu, der gibi oflarken oturduğu yerden kalkıp gülümseyerek yanıma geldi. "Hallederiz tabii ki.."