The Sarcastic Sith

De uitstap naar Tammuz-an(deel 2)

[Inferus P.O.V.]

We hebben ons verstopt achter de bosjes dichtbij de basis van de rebellen, we houden hen nu al een uurtje in de gaten. "oké," zegt Vader "jij neemt de linker en ik de rechter. Vragen?"  "Ja, eigenlijk wel. Ik neem de rechter wat?" "De rechter bewaker uiteraard!" "Vader,de bewakers zijn daarnet weggegaan om te slapen." Vader facepalmt zichzelf en staat recht, hij slaat wat stof van zijn broek. "Naar het kamp!" roept hij en hij verdwijnt achter de rots terwijl hij zijn strijdkreet uitschreeuwt. Ik volg hem achter het rotsblok om dan te merken dat vader midden in een groep vijandige rebellen gevallen was. Hijzelf lag bewusteloos op een groepje spartellende rebellen die waanhopig probeerden om vader van zich af te duwen. Het was een grappig zicht, dat kan ik je verzekeren, maar de rebellen bonden hem vast en sleurden hem mee en dat kwam niet echt goed uit. Wij waren hier namelijk gekomen om de rebellen uit te schakelen en hun plannen te verijdelen, niet omgekeerd. Ik kruip snel weer achter de rots in de hoop dat ze me niet opgemerkt hebben.

Ik volg het pad dat de rebellen daarnet bewandelden en kom uit bij een grote tent. Uit de tent komt een luid geschreeuw, een stem die nog luider klinkt dan de andere roept iets over de basis van de rebellen. Ik sluip onopgemerkt de tent binnen, niet zo moeilijk aangezien ze allemaal druk bezig zijn met het rondrennen in een poging vader te bedwingen. Hij stond een rebel te ondervragen,blijkbaar was het zijn stem die ik gehoord had. Hij klonk echt pissed, hij had altijd al een ochtend-middag-avond-nacht humeur, zeker wanneer hij wakker gemaakt werd. "Waar is de basis  van de rebellen!" blijft hij maar herhalen.

De rebel was blijkbaar al dood en vader bedaarde. "Inferus?" Vraagt hij"Wat doe jij in de ondervragingsruimte? Ik heb toch al meerdere malen gezegd dat je me niet mag storen tijdens het werk!" Hij wandelt boos op me af en grijpt me bij mijn rugzak. "Maar vader, we zijn niet op de death star we bevinden ons momenteel op Tammuz-an" Breng ik uit, terwijl ik spartelend uit zijn greep vrijkom. "Oh, juist ja. Even vergeten." Hij verontschuldigt zich tegen de dode rebellen en we wandelen de tent uit.

Helaas staat daar een klein legertje van ongeveer 50 man. Vooraan stonden twee gedaantes met lange mantels die hun lichaam en gezichten verscholen. De ene was ongeveer mijn grote en de andere stak ongeveer een kop boven hem uit, hij liep met een gebogen rug en leunde op een wandelstok. De grootste van de twee sprak met een ruw gefluister, alsof schuurpapier een stem had gekregen, maar toch klonk het duidelijk over het pad "Geef jullie nu over en we zullen jullie geen kwaad doen,  val ons aan en we zullen geweld moeten gebruiken!" Om zijn woorden kracht bij te zetten trok hij zijn mantel van zich af. Zijn gezicht werd bekleed met een lange witte baard, zijn kale hoofd stond voor de rest vol met rimpels en zijn ogen hadden allebei een doffe kleur. Om zijn zij hing een lichtsabel. Deze oude man was een jedi. De andere gedaante deed hetzelfde, het was een meisje met lang, vuurrood haar en twee ogen die de kleur hadden van een smaragd. Om haar zij droeg ze ook een lichtsabel. Ze was waarschijnlijk van mijn leeftijd. "Wees niet zo dwaas, sluit je bij ons aan. Als jullie nu weerstand bieden, laten jullie ons geen keuze. Verzet is jullie ondergang." Dreigt vader, hij haalt zijn eigen lichtsabel boven en ik vomg zijn voorbeeld. De jedi en de padawan doen hetzelfde. Het wordt helemaal stil rondom ons. Een briesje waait door de bomen rondom ons en dan vallen we aan.

Dankje voor de steun bij het verhaal, blablabla, ik ben het universum, blablabla, vote en volg
FourEyes