The Sarcastic Sith

Battle of Tammuz-an

Hier is ie dan het hoofdstuk der hoofdstukken, een meesterwerk onder de meesterwerken, na jaren werken en een reis terug in de tijd om het toch op het juiste tijdstip hier te krijgen... Enjoy

De rebellen schoten als gekken en gaven de jedi dekking. Niet dat het veel hielp, vader kaatste ze allemaal terug met zijn lichtsabel. De jedi en sith kwamen nu gevaarlijk dicht bij elkaar in de buurt, Master Kyfose werd begeleid door zijn padawan Scarlett, anders liep hij constant de verkeerde kant op. Hij stond wankel op zijn wandelstok en vader haalde uit. Even leek het gevecht beslist, Inferus zag de lichtsabel neerdalen, maar net voor de lichtsabel Kyfose in twee stukken kon snijden sprong hij achteruit met een driedubbele back-flip. "Wat de motherfuckin' hell!?" Riep vader. Kyfose grinnikte alleen maar wat en Scarlett stond vol genoegen te kijken. "Je onderschat de kracht van mijn meester. Master Kyfose is dan misschien niet de jongste met zijn 666 jaartjes achter de rug, maar hij blijft toch één van de meest gerespecteerde strijders van de laatste 5 eeuwen." Master Kyfose nam een vechthouding aan, vervaarlijk rondzwierend met zijn blauwe lichtsabel. Hij kwam met een verbazende snelheid op vader af, liet de lichtsabel neerdalen en sprong toen een klein stukje terug achteruit om ruimte te maken. Vader probeerde de force te gebruiken om de lichtsabel weg te trekken, maar Kyfose zag de poging van ver aankomen en had zich al voorbereid. Inferus volgde het gevecht slag na slag. Hij was tot bepaalde conclusies gekomen, één: Master Kyfose mocht niet onderschat worden, twee: de rebellen schoten ongeveer evenveel raak als de clone troopers, niet vaak dus.

[Inferus P.O.V.]

Ik keek toe terwijl vader tegen Kyfose vocht. Zover ik de bewegingen kon volgen ging het momenteel gelijk op. Ik zag vader uithalen en het uiteinde van Kyfose's baard raken. Kyfose doofde het smeulende uiteinde dat nu roetzwart in plaats van sneeuwwit was. "Sta daar niet zo jongen, val de padawan aan!" Riep vader tegen me. Oh, juist, de padawan. Het meisje had ook staan kijken naar het gevecht tussen de twee vernietigende krachten. Ik haalde mijn lichtsabel boven en naderde haar zo sneaky mogelijk, namelijk door gebukt te lopen, dat had ik geleerd uit een spel genaamd 'Skyrim'. Natuurlijk mislukte mijn plan. Vader had zo luid geroepen dat de padawan het ook gehoord had waardoor ze, al was het nipt, mijn sneak attack kon pareren.

We stonden tegenover elkaar, lichtsabels klaar om aan te vallen. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn buik, een soort opwinding. Dit was het moment, mijn allereerste echte gevecht. Het meisje zag er ook niet echt ervaren uit, maar ik kon haar niet onderschatten, één foute beweging kon me fataal worden. Zij haalde als eerste uit, een simpele stoot om mijn reflexen te meten. Ik ontweek en hield mezelf nog even in een verdedigende positie. Tweede uithaal, het meisje maakte een houwbeweging, niets speciaal gewoon een basis beweging, maar er zat meer achter, ik dook eronderdoor en hield mijn lichtsabel klaar boven mijn hoofd om de aankomende neerwaartse slag te blokeren." Niet slecht voor een padawan" complimenteer ik haar "weet je zeker dat je je niet bij de dark side wilt aansluiten?"

"Nee, bedankt. Ik heb geen zin om die zak van een sidious te dienen, Ik heb het goed bij de jedi meesters." "Wat je dunkt, maar ik vrees dat ik je dan nu moet vermoorden." Ze grinnikt " Probeer maar" De vonken spatten alle kanten op wanneer onze lichtsabels elkaar raken. Ze beweegt zich zo dat ze rug aan rug staat met haar meester. Ik val aan met een vliegende wookie chop. Scarlett duikt weg naar links en ik raak per ongeluk Master Kyfose recht in zijn hart. De oude man laat zich verbaasd op zijn knieën vallen. Hij spuugt wat bloed uit zijn mond, en met zijn laatste adem kan hij er nog met een raspende stem wat woorden uitbrengen "Scarlett, wreek mij!" Dan valt zijn levenloze lichaam op de grond en hoor ik opeens een luide brul van mijn linkerkant. Scarlett buigt zich huilend over het lijk van haar voormalige meester. "Scarlett, laat de haat door je vloeien, laat het je aderen vullen, het zal een nieuwe vorm van kracht worden." Scarlett gaat recht staan. Er rolt een nieuw soort aura van haar af, pure haat dat wordt omgezet in pure kracht. Ik kijk vader aan, we denken duidelijk allebei hetzelfde: frutten voor ons frickin leven. "Inferus, ik hoop dat jij de weg naar het schip nog kent?" Vader klinkt radeloos. "Wat, jij ging de weg toch onthouden?! Fuck, you had one motherfucking job!"

"Argh, nu is niet het moment om te discusiëren over wie wat moest doen, ze zit ons op de hielen. Ik wil nog niet dood zoon, ik moet het heelal nog veroveren. We gingen nog zoveel leuke dingen doen! Zoals.." vader werd onderbroken door een luide knal en een lichtflits. Voor ons stond een persoon waar een universele kracht van af rolde. Hij droeg een bril en had een super-mega-awesome-geweldig t-shirt met een witte man met groen haar met daaronder de letters: Jokers Freakshow. "Ho daar vader, je mag niet heel het plot aan de lezers vertellen." Zijn stem weergalmde door het bos. Vader boog zijn hoofd naar de almachtige heerser "Het spijt me Heer FourEyes the Universe, ik zal me inhouden." "Het is je vergeven, maar let goed op of ik schrijf je uit het verhaal!" "Euhm, almachtige Heer FourEyes, als het niet te veel gevraagd is, zou u ons dan misschien de weg naar het schip kunnen wijzen, we weten niet echt meer waar hij staat." Vroeg ik. "Oh, gewoon hier rechtdoor lopen en de vijfde boom links afslaan, je zal hem wel vinden. Nou ik moet gaan eten, see ya , wouldn't wanna be ya!" En met die raadselachtige woorden verliet hij ons. We volgden de weg die hij ons verteld had. Ik sloeg net links af en stootte mijn hoofd keihard tegen de rechtervleugel van het bijna onzichtbare schip, toen werd alles zwart.

Hahahaha, the great FourEyes heeft weer eens een hoofdstuk geschreven. Graag wat feedback
Laters
FourEyes4304